Het hele web staat vol met blogs en vaak wordt iedereen die ook maar een beetje leuk kan schrijven aangeraden om een blog te beginnen. Hartstikke leuk, natuurlijk dat bloggen (vind ik dan), maar niet iedereen heeft daar behoefte aan. Vandaag geef ik het woord aan Doreen (prozaly op instagram) en zij vertelt waarom zij geen blog heeft. Herken jij je in haar verhaal? Laat dan een reactie achter!
Voor velen is het antwoord op deze vraag obvious: je hebt er geen zin in, je zou niet weten waar je over moest schrijven of je hebt misschien schrik dat niemand het zou lezen. Bij mij ligt dat iets anders: ik zou best graag een blog hebben, heb echt wel genoeg onderwerpen om over te schrijven en over de schrik dat niemand het zou lezen? Wel, die heb ik al lang in de vuilbak gegooid. Aangenaam, Doreen, beter bekend als @Prozaly en mijn leven schreeuwt soms om een blog. Ik ben studente wiskunde en hopelijk toekomstig wetenschapsfilosofe, ex-topsporter, schrijver, liefhebber van kleren, spoken word artieste (aka ik schrijf poëzie en breng dat op podia). Ik heb een verslaving aan verhalen en een mening. Daarbij houd ik er ook nog eens enorm van om instagramfoto’s te maken van alle boeken die ik ooit van plan ben om te lezen (een eindeloze tbr-lijst en te weinig tijd weet je wel). Ja, daar zitten een paar tegengestelden tussen, nee, je bent niet de eerste die dat opmerkt en het klopt dat dat best wel een interessante blog zou kunnen opleveren.
Een vriendin aka mijn artistieke grote zus (en voorbeeld) heeft me zelfs aangeraden om eentje te beginnen. Het is goed om te laten zien hoeveel je met je werk bezig bent, om je stukken buiten de deur te krijgen en anderen aan je vast te binden, fans te krijgen. Om je mening te verkondigen en om de aandacht te krijgen die nodig is om in het literaire circuit net iets gemakkelijker een stap verder te zetten om een boek uit te geven of een optreden vast te krijgen.
Met andere woorden, een blog zou wel degelijk goed zijn voor mij en toch heb ik besloten om het niet te doen. Daar heb ik een miljoen redenen voor, maar uiteindelijk kan ik die herwerken in drie grote oorzaken:
De eerste: Ik heb niet de indruk dat mijn leven op zich genoeg animo zou zijn. Veel meer dan sport, school, schrijven/slam poetry en van mijn studentenleven genieten doe ik niet en dat is wel vrij mainstream. En met mij zijn zo’n 10.000 anderen die hetzelfde doen alleen al in dezelfde stad (leve Antwerpen). Waarom zou dan exact mijn leven interessant genoeg zijn om een blog te starten? Ik denk simpelweg dat ik niet genoeg ego heb om dat te denken. RIP 1/3 van de gemiddelde blog dus met andere woorden.
Reden numero dos: tijd. Al mijn hele leven ben ik iemand die dagen van 25 uur vult in één dag. Zoals ik eerder al zei: ik sport drie tot vier maal per week, heb huiswerk en lesvoorbereiding (want blijkbaar verwachten ze dat eens je op de universiteit zit) en ik moet schrijven om te voorkomen dat ik gek wordt en zich te veel verhalen in mijn hoofd nestelen zodat ik de werkelijkheid niet meer zie. Oh en blijkbaar hebben vrienden en familie ook nog aandacht nodig en is eten en slapen noodzakelijk. Nope: time is not on my side, ook al ben ik nog niet zo oud haha.
Ik zou graag een blog willen, maar als ik dat wil, wil ik het wel goed doen en daar is tijd voor nodig. Zoals ik dus hierboven probeer duidelijk te maken: not an option.
En de laatste reden: ik kan geen nee zeggen. Hoe is dat in hemelsnaam een reden? Om de paar maanden neem ik te veel hooi op mijn vork, zeg ik ja tegen duizend dingen naast de dingen die ik mezelf ook al opleg en ik wil al die dingen goed doen. (perfectionist enzo) Bijgevolg: geen tijd meer voor mezelf om tot rust te komen en dingen die zich blijven opstapelen totdat ik het niet meer aan kan. Dan crash ik, doe ik een paar dagen niks, zeg ik de helft van die dingen af en voel ik me schuldig tot ik er met hernieuwde energie in vlieg in de hoop dat het dit keer beter lukt. Jammer genoeg is dit een soort van cyclus, gebeurt het bijna elk jaar wel eens en zeker na de overschakeling op universiteit had ik het hier al moeilijk mee zonder blog.
Dus stel dat ik een blog had, dan zou die blog me ook druk bezorgen, want als ik iets doe, wil ik het goed doen. Druk zorgt voor stress, zorgt voor minder tijd, zorgt voor uitstelgedrag, zorgt voor schuldgevoel, zorgt voor nog minder motivatie en nog meer schuldgevoel en stress en ga zo maar door. Mentaal gezien is het voor mij dus gewoon geen goed idee om een blog te hebben. Dat geef ik eerlijk toe.
Het mag dan nog zo mooi zijn, ik mag dan genoeg mening hebben en genoeg interesse om een blog over te schrijven (want mijn leven is misschien niet zo interessant, ik heb genoeg mening om dat op te vullen), ik pas. Ik heb dan ook heel veel respect voor andere mensen die er wel in slagen om een blog te onderhouden, zo ook Emmy voor wie ik deze gastblog schreef. Dankjewel voor jullie blogs, jullie tijd en moeite!
Dus voor de volgende die vraagt of ik een blog wil beginnen? Nee bedankt, maar veel succes als jij het wel aankunt.
Prozaly fade out
Wil jij ook een gastblog schrijven? Stuur me dan een mailtje!
Hier kan ik mee deels in vinden. Ik heb een blog gehad over boeken en mijn kostuums (elfia koningsschap, castlefest etc.) Maar ben 3 jaar geleden ermee gestopt. Alles deleted en niks meer mee gedaan. Nu denk ik soms om misschien wel weer het te doen (mijn naam is nog steeds beschikbaar op wordpress en heb die ingevoerd weer om opnieuw te gaan gebruiken maar verder dan dat ben ik niet gegaan) Time is my struggle… 40 uur in de week werk, kostuums maken/repareren of bedenken etc, 1 dag stage lopen oh ja en niet te vergeten 5 uurtjes in de week naar de sportschool. En daartussen lees ik dan nog boeken. Ik zie een blog bij houden voor mij niet echt een optie 🙁
Ach ja, it was fun, as long as it lasted.
Ik houd het nu maar bij Hebban en Goodreads 🙂
Ik vond dit daadwerkelijk interessant om te lezen :’)
Een fulltime leven én nog een blog bijhouden én verder gaan op Insta et cetera kost echt veel tijd. Begrijp daarom prima dat je voor een ‘nee’ kiest.
Ik begrijp Doreen helemaal.
Dat is exact de reden dat ik verschillende malen getwijfeld heb.
Toch heb ik uiteindelijk beslist om de stap te zetten en daar heb ik eerlijk gezegd geen spijt van.
Nog iedere dag werk ik aan mijn blog, nog iedere dag moet ik dingen verbeteren, nog iedere dag leer ik dingen bij 🙂
Ik heb vaak het gevoel dat mensen die geen blog hebben hier heel licht over denken – die denken dat je even snel iets typt en klaar is kees. Dus ik vind het heel verhelderend om eens te lezen vanuit het standpunt van iemand die er bewust voor kiest om niet te bloggen, omdat het zo’n tijdrovende hobby is.
Voor mezelf probeer ik bloggen altijd als hobby te blijven zien. Ik heb een fulltime job en een druk sociaal leven en mijn blogs staan absoluut niet op de eerste plaats. Nu zijn er bijvoorbeeld al ruim een week geen blogposts verschenen omdat het echte leven even chaotisch was. En dat vind ik helemaal geen probleem.
Eigenlijk wel interessant om Doreen’s motivatie te lezen voor het niet bloggen. Bij mij begon het als een uitlaatklep en ik sta er nog steeds versteld van dat er mensen zijn die daadwerkelijk willen lezen wat ik schrijf. Ik herken me echter wel in haar andere twee punten. Er kruipt effectief veel tijd in het bloggen. Nu heb ik die tijd doordat ik niet kan gaan werken maar als ik net als Doreen al een heel druk leven zou hebben dan zou het wel eens kunnen dat ik mijn weinige vrije tijd liever aan lezen zou spenderen dan aan het bloggen. Ik merk ook dat ik me af en toe moet voorhouden dat het een hobby is. De laatste tijd gaat dat steeds beter maar enkele jaren geleden vond ik het verschrikkelijk wanneer een recensie wat later verscheen. Toen durfde ik ook moeilijk weigeren wanneer ik een aanbod kreeg maar de laatste tijd ben ik daar wel kritischer in geworden. Anders kom ik uiteraard nooit aan mijn eigen collectie toe.