Eerwraak | juni 2012 Aantal pagina's: 342
ISBN: 9789022327807
Uitgave: Paperback
Goodreads
Sam wordt smoorverliefd op een beeldschoon Afghaans meisje, Letiva. Zij is geboren en opgegroeid in Nederland maar is grootgebracht volgens de Afghaanse cultuur. Het is een moeizame maar innige relatie, zij weet dat het een taboe is om met een niet-moslimjongen thuis te komen. Als hun relatie aan het licht komt, beginnen de problemen pas echt.
Ik herinner me dat ik als tiener slechts een of twee van Helen Vreeswijk’s boeken heb gelezen. Ik wilde veel liever in een fantasiewereld zitten, dan dat ik moest lezen over heftige boeken over loverboys en drugsgebruik. Ik werd er niet echt bang van, maar moest er wel van huilen.. Dus tja. Dag heftig tienerboek, hallo Harry Potter.
De boeken van Vreeswijk gaan stuk voor stuk over heftige maatschappelijke onderwerpen die Helen is tegengekomen in haar werk als recherche. Dat vind ik eigenlijk best wel stoer, want ze maakt hiermee toch dingen bespreekbaar. Ze brengt het onder de aandacht. Ik snap dan ook heel goed dat uitgeverij Van Goor er voor heeft gekozen haar ouvre over te nemen en uit te gaan geven. Ik heb Eerwraak zelf (gesigneerd!) gekregen toen ik hielp bij Imagicon. Een heerlijke verrassing! En het heeft maar 1,5 maand ongelezen in de kast gestaan, want ik was toch wel nieuwsgierig geworden. Eerwraak, dat klinkt niet gezellig, maar een kijkje in een andere cultuur vind ik altijd wel leuk!
Het verhaal gaat over Lativa en Sam, die verliefd worden tegen de wil van hun ouders in. Ondanks hun cultuurverschillen, passen ze erg goed samen en zijn ze letterlijk bereid de handen voor elkaar in het vuur te steken. Aan de ene kant vond ik dat erg mooi, maar aan de andere kant vond ik dat de twee tortelduifjes wel erg gemakkelijk bij elkaar waren en zwaar verliefd waren. Nu past dat ook wel weer bij pubers, maar toch vind ik het mooier als ze echt naar elkaar toegroeien.
Toen ik eenmaal in het verhaal zat, en gewend was aan het taalgebruik dat Helen heeft gekozen om de Afghaanse familie te laten spreken, las het boek als een trein. Toch voelde ik me toen ik het boek uiteindelijk dichtsloeg, intens verdrietig. Ik zat op het station, op een bankje. Het regende knetterhard en mijn paraplu moest me droog houden. Troosteloos, dat was het. Toen ik het boek uit had, wilde ik niets liever dan rechtsomkeert maken naar huis en daar met een dekentje en een flinke kop thee op de bank kruipen.
Het boek is zo ontzettend confronterend en realistisch dat je er gewoon niet bij stil wil staan dat zulke dingen gebeuren. Dat jonge vrouwen bijna als dieren worden verhandeld, alleen maar om de naam van de familie hoog te houden. Dat er letterlijk over lijken wordt gegaan. Ik krijg er weer kippenvel van. Lezen over de dood vind ik echt niet erg hoor, maar dan weet je gewoon dat het fictie is. Dit boek is fictie, maar had zo maar een waargebeurd verhaal kunnen zijn. Wat, die kans acht ik zelfs heel groot!
Toch is het niet dat ik daardoor een mega afkeer jegens het verhaal van Eerwraak heb. Dat realisme maakt het juist sterk. Dat het in Tiel afspeelt maakt het verhaal nog sterker, omdat het dichter bij huis is (niet weer in een grote stad). Het laat daarmee zien dat het overal kan gebeuren.
Of ik nou meer van Helen Vreeswijk ga lezen? Ik weet het niet. Wie weet.
Ohhh… Ik ben nu wel heel benieuwd geworden. Maar het is altijd wel even ‘naar’ als je je zo rot voelt door een boek.
Dat wel, maar dan heeft het boek toch iets bij je losgemaakt, en dat is ook goed!
Ik vond deze ook heel erg goed! Ook het enige boek dat ik van haar heb gelezen, maar het heeft me wel aan het denken gezet. Toen we het bespraken in het college jeugdliteratuur zei ik dat het best een beetje over the top leek omdat het echt een worst-case scenario is en toen zei mijn docente: nee, het is nog veel erger. Dat vind ik wel knap, want zonder dat het een zeurboek wordt maakt de schrijfster wel echt een statement.
Ja inderdaad. Soms vind ik het jammer dat ik niet zulke vakken als jeugdliteratuur heb!