De Wilde Gave (Annals of the Western Shore #1) – Ursula K. Le Guin

De Wilde Gave Serie: Annals of the Western Shore #1
| maart 2009
Aantal pagina's: 206
ISBN: 9789049500047
Uitgave: Paperback
Goodreads

De bewoners van de Oplanden zijn als hun land: fel, trots en hard. Ze zijn arm, maar hun gaven zijn kostbaar. Sommigen kunnen – met één blik, gebaar of woord – dieren roepen, vuur maken of land verplaatsen. Anderen kunnen ledematen verwringen, een geest onderwerpen, een slopende ziekte geven. Twee jeugdvrienden besluiten hun gave niet te gebruiken. Het meisje Gry wil geen dieren naar de slacht roepen. Orrec draagt een blinddoek om te voorkomen dat zijn ogen en zijn woede doden. Maar kun je je eigen weg gaan als je gave bepaalt wie je bent?

Een tijdje terug plaatste iemand een foto op facebook met De wilde gave. Hij of zij had het boek aangeschaft en ik herkende de auteur meteen. Niet dat ik wat van haar heb gelezen, maar ik weet dat het een bekende is en mijn vriend een aantal van haar boeken in de kast heeft staan. Met het boek ergens in mijn achterhoofd ging ik naar de bieb.. en warempel! Hij lag er! Ondanks dat ik bezig was met het inkorten van mijn TBR plank, besloot ik het boek toch mee te te nemen. Want het is toch niet zo’n dik boek.

Normaal lees ik zo’n boekje in een paar uur uit, maar dit keer heb ik er meerdere dagen over gedaan. Ik zat ontzettend slecht in mijn vel en op alle momenten dat ik zou kunnen lezen, wilde ik mezelf liever oprollen in mijn bed dan dat ik mezelf zou moeten verdrinken in een andere wereld. Ja, eventjes voelde lezen als moeten. Daarnaast kwam ik ook met moeite in het verhaal.

Tot ik opeens een vrij uurtje had en ik als beloning voor mijn harde werken even mocht lezen. Toen vloog ik echt door het boek heen en had ik het zo uit. Maar achteraf vroeg ik me echt af wat ik nou precies gelezen had. De spanningsboog was zo laag dat er niet echt een uitschieter is die me is bijgebleven.. Sterker nog.. Nu ik een paar dagen later de recensie schrijf om in te plannen, heb ik eigenlijk geen idee meer wie er nou allemaal een rol speelde en wat hen is overkomen.

Het boek gaat over een jongen die geboren is in een familie met gaven. Blijkbaar hebben veel families daar gaven. Zijn vader weet het zeker; zijn zoon moet dezelfde gave hebben als hij heeft. Maar de jongen kan het niet in bedwang houden en bindt uit vrije wil een blinddoek voor. Dan is er ook nog een meisje en tja… eh.. geen idee? Zo’n gevoel dus. Alsof je bij een boekbespreking plots met je mond vol tanden voor de klas staat.

‘Heb je dit boek wel echt gelezen?’ vraagt de docent. Zenuwachtig knik je. Had je die vragen achterin het boek nou maar gedaan, domme doos.

De moraal van het verhaal; het deed me dus niet zo veel. Ik vond het niet pakkend genoeg om het echt tot me door te laten dringen. Want jammer is, want het had echt een heel tof verhaal kunnen zijn! Het is gewoon dat de personages me warm noch koud lieten en het verhaal gewoon geen echte climax kende.

Toch is het geen baggerboek. Er zitten mooie boodschappen in over verwachtingen en hoe je moet omgaan als je familie je tegenwerkt. Daarnaast is het taalgebruik mooi beeldend.. Daar hou ik wel van!

Kortom; helaas is De wilde gave niet helemaal mijn ding, maar Ursula’s schrijfstijl spreekt me wel voldoende aan om ook haar andere werken eens te gaan lezen.