De Ring (Het geheim van de witte wolvin #1) – Henri Loevenbruck

De Ring Serie: Het geheim van de witte wolvin #1
| april 2012
Aantal pagina's: 336
ISBN: 9789024545964
Uitgave: Hardcover
Goodreads

Als de jeugdige Aléa een geheimzinnige ring aantreft aan de hand van een dode, ontdekt ze al snel dat ze met de ring ook bijzondere krachten heeft geërfd. Maar ook elders blijft de vondst niet onopgemerkt. Zo brengt de vondst nogal wat beroering teweeg in de kringen van de Krijgers van de Vlam, de Raad van Druïden en andere, duistere vijanden, bijvoorbeeld de Herilim, de beulsknechten van de afvallige druïde Maolmòrdha, wiens naam uitspreken alleen al groot onheil afroept.
Maar Aléa staat er niet alleen voor. Eerst krijgt zij hulp van de vrolijke dwerg Mjolln en kort daarop volgt de kennismaking met Imala, de witte wolvin wier levenspad tal van overeenkomsten vertoont met dat van Aléa.

Zo nu en dan vind ik het heerlijk om ‘echte’ fantasy te lezen. Veelal is dit gewoon high fantasy, en hoewel Luitingh dit ook Young Adult heeft genoemd, vind ik het boek beter passen bij de ‘gewone’ high fantasy. Want wat ik erg kenmerkend vind voor dit soort boeken is dat het ingewikkeldere verhalen zijn met een schrijfstijl die iets volwassener aandoet. De ring wilde ik al een tijdlang lezen en toen ik de trilogie bij de bieb zag staan, besloot ik het eerste deel mee te nemen.

Dit boek is geschreven door een Fransman, wat het meteen een andere sfeer meegeeft. Het deed me erg denken aan een van mijn favoriete graphic novels, De Druïden, niet alleen qua inhoud, maar ook qua sfeer. Druïden spelen namelijk een prominente rol in dit boek wat zich afspeelt in een land dat invloeden heeft van Engeland, Ierland, Schotland, Duitsland en Frankrijk. Oftewel: de Kelten en de Germanen. Helemaal mijn ding dus.

In het boek volg je een aantal figuren, met als belangrijkste de wolf Imala en het meisje Aléa. Ze lijken niets met elkaar te maken te hebben, maar hun verhaal is toch mooi met elkaar verbonden.

Het is geen gemakkelijk boek. Net als vele andere fantasy-boeken kent het een tal van moeilijke namen die het lastig maken alle personages uit elkaar te houden. Achterin het boek wordt de politieke hiërarchie wel besproken, maar niet alle personages. Qua gebeurtenissen doet het echter wel weer eerder aan als een jeugd/young adult, mede door de jonge hoofdpersoon. Je zou het denk ik wel kunnen vergelijken met de Hobbit, wat ook een jeugdboek is.

Hoewel er wel magie in dit verhaal aanwezig is, vond ik niet dat de focus alleen daarop ligt. Er zit een goede balans tussen magie, geloof en het opgroeien van het meisje. En ondanks de lastige namen leest het toch prima weg.

Ik denk dat dit boek een goede keuze kan zijn voor mensen die het eventjes gehad hebben met de ‘standaard’ fantasy YA en eens willen proeven van wat High Fantasy ook kan zijn. Het is niet al te ingewikkeld, heeft een leuk verhaal en de serie bestaat uit niet al te veel boeken.

Wat ik af en toe wel verwarrend vond is dat er gesprongen wordt tussen perspectieven en verhaallijnen, zonder aankondiging. Liever had ik dan korte hoofdstukken gezien waarbij het vermeld wordt, maar dit is meer een kwestie van smaak. Ook lijken niet alle zinnen even lekker te lopen.. Het is soms alsof de mensen niet spreken zoals ze zouden moeten spreken, als jullie snappen wat ik bedoel. Misschien komt dit door de oorspronkelijk Franse tekst?

In ieder geval raad ik jullie De ring van harte aan. Ik heb zelf erg veel zin om het vervolg te lezen; ik ben immers benieuwd hoe de wolf en het meisje samen verder gaan met hun verhaal.