De Jongen uit het Woud – Jen Minkman

De jongen uit het woud | september 2014
Aantal pagina's: 256
ISBN: 9789492098009
Uitgave: Paperback
Goodreads

Julia knielde neer bij de roerloze gestalte en zag vol afgrijzen dat de linkerkant van zijn gezicht besmeurd was met bloed. Hij was met zijn hoofd op een puntige steen terecht gekomen. De hoofdwond zag er vreselijk uit. 'Michael?' fluisterde ze zachtjes. Ze legde een trillende hand op zijn voorhoofd. 'Kun je me horen?'

Julia is al jaren verliefd op Michael, de knapste jongen van de school. Wanneer hij haar eindelijk ziet staan, zet hij haar na een paar afspraakjes op kille wijze aan de kant. Julia's zomervakantie begint met een gebroken hart. Een paar dagen later krijgt Michael een motorongeluk en is hij door de klap compleet veranderd. Vanaf dat moment staat haar leven op zijn kop. Michael wil haar terug. Maar waarom is hij zo anders? En kan ze hem nu wél vertrouwen?

Ik sprong een gat in de lucht toen ik werd gevraagd om dit nieuwe boek van Jen Minkman, dat bij kersverse uitgever Storm Publishing is verschenen, te recenseren. Op Manuscripta mocht ik De jongen uit het woud ophalen, wat ik meteen liet signeren. De Jongen uit het Woud, dat klonk voor mij veelbelovend!

Ergens vind ik het jammer dat de cover is veranderd.. Ik vond de oorspronkelijke cover namelijk erg mysterieus en magisch en dat was een van de redenen waarom ik het verhaal wilde lezen. De titel en cover suggereerde namelijk een verhaal over den Keltische Gehoornde God, ook wel de Groene Man genoemd en tja.. Ik hou van dat soort mythologie en Jen wist me al eerder te overtuigen met Schaduw van de Tijd. Nu is de nieuwe cover ook wel mooi, een beetje in de stijl van de Wolves of Mercy Falls van Maggie Stiefvater, maar het zegt nu niks. Het enige wat deze boek uitstraalt is dat de eik een belangrijk element gaat spelen in het verhaal. Wat het ook doet.. Maar toch.. Een kleine figuratieve hint maakt het boek denk ik net wat aansprekender voor het YA publiek.

Het verhaal speelt zich af in Duitsland, wat ik verrassend vond, maar wel erg leuk. Het paste goed bij de setting, omdat er in Duitsland nog echte wouden zijn, wat hier in Nederland niet heel erg het geval is (helaas). Meteen kon ik me heel erg identificeren met de onzekere Julia, die liever vasthoud aan oude dingen, van boeken en verhalen houd. Ze voelde aan als een vriendin, net als Gaby, alsof ik er zo tussen zou kunnen passen. Wel wilde ik haar echt een klap geven wat betreft haar verliefdheid over Micheal.

Ik vond het een mooi verhaal, al was wat er met Michael gebeurde mij meteen duidelijk. Ik weet behoorlijk wat over mythologie en ouden legenden, dus voor mij was dit meer een hervertelling van een bekend verhaal. Toch was de moderne versie er van juist wel weer lekker. Weinig verrassing voor mij dus, maar wel lekker om te lezen.

De relatie die er tussen Julia en Michael opbloeit vond ik om kriegelig van te worden. Wat een geplak. Ja, ok, het past bij de uiteindelijk uitkomst, maar toch had ik zoiets van: waarom accepteert iedereen het zo meteen? Waarom is Julia zo naïef? Ikzelf heb ook zo’n plakrelatie gehad, en moeten toekijken bij anderen en dat vond ik niet prettig. Het haalde een soort van oude wonden open.

De spanning om Anne vond ik een sterke toevoeging in het verhaal, en dat had het ook echt nodig, die spanning. Zonder dat zou de glazuur nog net niet uit je tanden vallen van de zoetsappigheid. Toch had het wat dreigender en gevaarlijker gemogen. Het was nu te gemakkelijk en te snel opgelost. Maar goed, het is natuurlijk geen thriller! De setting vond ik er trouwens wel heel erg goed voor, dat woud wat zowel duister en prettig kan zijn. Ik was op dat soort momenten erg jaloers op Julia, omdat ik ook graag in het bos ben en het soms erg mis. Als ik dit type voel ik ook een soort van bal in mijn buik… Tja.. Woonde ik ook maar op loopafstand van het bos.

Naar het heerlijke bos vond ik Julia’s vriendengroep ook erg leuk. Het was dynamisch en lekker verschillend, maar het klopte wel. Dit maakte de algehele sfeer van het verhaal prettig en vertrouwd. Wel vond ik sommige interacties en dan vooral dialogen wat geforceerd overkomen. Dan stelde ik me voor dat in de realiteit mensen anders zouden reageren. Met meer emotie ofzo iets.. Echt uitleggen kan ik het niet.

De subtiele hint naar de Keltische mythologie was om van de smullen. In Jen’s andere boek zijn het de Amerikaanse Indianen, maar in dit verhaal zijn het de Keltische verhalen die op een subtiele manier naar boven komen drijven. Ik heb een enorme fascinatie voor verscheidene Europese mythologische overleveringen, waar de Kelten er een van zijn. Dat over de bomen, de prins van het woud, elfjes.. Allemaal jum jum, daar kan je me wakker voor maken! Wel was het misschien logischer geweest als het de Germaanse mythologie was geweest (die veel overeenkomsten kent met de Kelten), gezien de setting.

Al met al heb ik erg genoten van De jongen uit het woud . En hoop ik dat Jen nog heel lang boeken blijft schrijven waar mythologie op een subtiele wijze met de plot is verweven. Haar personages zijn leuk en het bos kwam voor mijn ogen tot leven.

PS. Stiekem vind ik het wel tof dat de recensie dit boek, met z’n Keltische mythologie, een dag na Mabon (keltisch herfstfeest) verschijnt.