De gouden lelie (De Alchemisten #2) – Richelle Mead

De gouden lelie Serie: De Alchemisten #2
Andere boeken in deze serie: Bloedverwanten
| oktober 2013
Aantal pagina's: 443
ISBN: 9789048818617
Uitgave: Paperback
Goodreads

Liefde en loyaliteit zijn sterker dan familiebanden.

Sydney is een alchemist. Al honderden jaren lang beschermen de alchemisten de mensheid tegen vampiers. Sydney krijgt de lastige taak Jill Dragomir, een vampierprinses die is ondergedoken op een mensenschool, te beschermen. Ook heeft ze Sonya en Adrian onder haar hoede, twee vampiers met speciale magie. Sydney voelt zich erg aangetrokken tot Adrian, maar als alchemist mag ze natuurlijk niet verliefd worden op een vampier. Dan worden Sydney en Sonya aangevallen door de Strijders van het Licht. Zij vinden dat alle vampiers uitgeroeid moeten worden en hebben de jacht op vampiers geopend. En iemand in Sydneys directe omgeving is een van hen De gouden lelie is het tweede deel van de bloedstollende Alchemisten-serie van bestsellerauteur Richelle Mead. Richelle is geliefd bij fantasyfans door haar megapopulaire Academicus Vampyrus-serie, die in 2014 in de bioscoop is te zien.

Dankzij Uitgeverij Moon kreeg ik de gelegenheid kennis te maken met De Alchemisten en onlangs las ik het tweede deel, De gouden lelie. Ik heb dit boek toevallig heel vaak in mijn handen gehad op het boekenfestijn, maar omdat ze deel één nooit hadden, besloot ik het steeds maar niet te doen. Dit kwam mede omdat ik Sydney is Vampire Academy echt niet zo boeiend vond.

Gelukkig wist Bloedverwanten, het eerste deel van de Alchemistenserie mijn mening bij te stellen; ik vond het een erg leuk boek die eens de andere kant liet zien. Ook omdat er oude bekende personages terugkwamen, voelde het als een thuiskomen. Ik kan me best voorstellen dat die-hard VA fans staan te springen om deze serie.

Het tweede deel vond ik wederom erg leuk, al had ik weer wat minder met Sydney dan in het eerste deel. Ook al is ze opgevoed als mens (ok, wel afgezonderd en met veel te veel kennis), ze is zo awkward. Zo’n… zeurkous. Echt, dat met haar gewicht komt weer terug.. Al wordt ze er dit keer wel op aangepakt. Ik vond haar als personage gewoon niet zo lekker overkomen…  Ze moet de verantwoording nemen, krijgt een soort van vriendje, is slim, leert magie.. Het is gewoon allemaal net te veel van het goede. Ik hou niet van dat soort personages, van mij mogen ze meer gebreken zien. Al was het maar maatje 42.

Ook de Moroi en de Dhampiers vind ik iets minder stoer. Eddie vond ik een stuk heldhaftiger in de VA serie.. hier lijkt ie wat soft. En Jill voelt vooral aan als een jongere – minder afhankelijk van Rose – Lissa. Ja, het zijn zusjes.. Maar dan nog.

Ik klink nu best wel negatief, terwijl dat niet mijn bedoeling is. Alle gebeurtenissen van het boek vond ik namelijk wel heel erg leuk. Je leert veel meer over spititus en de zoektocht naar antwoorden gaat gewoon verder waar VA gestopt is (denk ik, ik moet deel 6 nog lezen). Daar waar ik de Alchemisten eerst maar een loze toevoeging vond, ga ik ze steeds meer waarderen. Maar het feit blijft wel dat ze nog niet erg goed laten zien wat hun nut is. In deze reeks lijkt het net alsof Sydney de rol van hoedster moet overnemen, wat echt niet het doel is van een alchemist.. Dat vind ik dan wel jammer. De dhampier die Jill moet beschermen vind ik behoorlijk slecht gekozen voor zo’n belangrijk iemand. Maar dat ben ik. Haar persoonlijkheid vind ik wel tof (zij het onprofessioneel).

Al met al heb ik – ondanks dat ik het qua personages niet altijd even lekker vond lopen – wel erg genoten van het verhaal. Toch had het van mij wel wat extremer gemogen.. Het blijft vrij braaf. Pas was er op twitter een discussie dat de Alchemisten misschien meer new adult zou zijn, behalve deel 1 dan… Nou, daar ben ik het dus absoluut niet mee eens. Sydney mag dan wel 18 zijn, ze zit nog steeds op de middelbare school en moet nog heel wat sociale skills ontdekken. En alles wat er gebeurt? Tja.. heel Young Adult vind ik.

Ik vind het een leuke serie en ben er benieuwd naar het derde deel. Al weet ik zeker dat ik ergens misschien een beetje spijt ga krijgen van het lezen; ik moet dan immers behoorlijk lang wachten op de vertaling van deel vier!