De duistere fae (The Iron Fey: Call of the Forgotten #2) – Julie Kagawa

De duistere fae Serie: Call of the Forgotten #2
Andere boeken in deze serie: De verloren prins
| september 2014
Aantal pagina's: 382
ISBN: 9789034754400
Uitgave: Paperback
Goodreads

Het enige wat ik wil, is een normaal leven.

Voor zover 'normaal' tenminste mogelijk is als je Ethan Chase heet, je zus koningin van het IJzerrijk is en je voortdurend vreemde wezens ziet die niemand anders kan zien.

Alsof dat allemaal al niet moeilijk genoeg is, zorgt mijn neef Keirran weer eens voor problemen. Zijn mooie fae-vriendinnetje Annwyl is wanhopig. Keirran wordt vermist, en ze is bang dat hij bezig is met dingen die nooit meer ongedaan kunnen worden gemaakt.

Ik heb ontdekt dat Annwyl aan het 'vervagen' is en dat Keirran alles op het spel zet om haar te redden. Maar door de duistere krachten die hij oproept, brengt hij Nimmernimmer én de menselijke wereld in groot gevaar.

Eigenlijk wil ik er allemaal niets meer mee te maken hebben, maar Keirran blijft natuurlijk wel mijn neef, en ik kan hem niet zomaar in de steek laten. Alleen krijgt hij af en toe iets kils en duisters over zich waarmee hij me de rillingen bezorgt. En wat betekent dat akelige visioen van Keirran dat ik heb gehad?

Kan ik de juiste beslissing nemen of is het noodlot onafwendbaar?

Elke keer als er een boek van Julie Kagawa in onze brievenbus valt, doe ik een dansje. Want sinds ik zo’n 2 jaar geleden de IJzerprins las, ben ik helemaal verliefd op de werelden die zij weet te schetsen. Ik was oprecht verdrietig toen de Iron Fey serie was afgelopen, maar toen later bleek dat het doorging met Ethan, Meghan’s broertje was ik eerst sceptisch en toen lyrisch. Het is geweldig! En het feit dat mijn quote in De duistere fae, dit tweede deel staat, maakt het natuurlijk nóg leuker om het boek te lezen.

In dit tweede deel keren Kenzie en Ethan terug naar huis, maar als je denkt dat hun grote avontuur bij de elven voorbij is, dan kom je bedrogen uit. Meteen word je meegesleurd in een gevaarlijke zoektocht naar Ethan’s neefje Keirran en de manier waarop ze zijn vriendinnetje Annwyn kunnen helpen te blijven bestaan. Het boek zit weer vol met elfenmythologie en super mooi beschreven plaatsen. Hierdoor vouwt het boek zich in je hoofd uit tot een ware film. Het zomerhof, het bevroren bos en New Orleans, alles is met evenveel passie beschreven. En ik denk dat ik in New Orleans zelf maar op zoek ga naar die Koboltenmarkt 😉

Wat ik wel jammer vond aan dit deel is dat het relatief lang duurde voor mijn favoriete personages uit de andere reeks hun gezicht lieten zien. Ik hoopte op meer! Puck krijgt in dit boek wel een grotere rol, maar zo leuk en dynamisch als hij was met Ash, vond ik hem nu meer een begeleidende rol hebben. Ik vond het soms best lastig om me voor te stellen dat de fae niet echt ouder worden, terwijl er al 13 jaar verstreken zijn. Puck zou in mijn hoofd ouder geworden moeten zijn, maar dat was hij dus niet.. Dus kortsluiting in mijn hoofd.

Wat ik fijn vind aan dit boek (en ook deze reeks) is de nuchtere manier waarop Ethan in het leven staat. In contrast met Meghan is hij veel agressiever, maar ook veel actiever. Meghan was passief en moest echt in haar nieuwe rol groeien. Ethan heeft zijn talent al klaar, maar is meer op zoek naar de manier waarop hij zijn vreemde leven in evenwicht kan brengen. Dat vind ik heel mooi overgebracht, ook omdat je nu niet de indruk krijgt dat alles gewoon een herhaling is.

Een leuk detail in het boek vond ik het hatelijke karakter van Tatiana. Iedereen heeft de neiging om het Zomerhof als ‘goed’ te bestempelen, terwijl Tatiana een geweldig mooie feeks is die alleen maar om zichzelf geeft. Dit contrast vind ik heerlijk en ik heb dan ook genoten van haar rol in het verhaal.

De duistere fae las weer lekker weg en ook al had ik halverwege even een dipje qua lezen, was de tweede helft van het boek weer een dijk van een verhaal. En dat einde. Oh jongens, ik sloeg het boek dicht en brulde van frustratie. IK WIL MEER! De Fae hebben me betoverd. Bij elk boek meer en meer.