BZRK (BZRK #1) – Michael Grant

BZRK Serie: BZRK #1
| oktober 2012
Aantal pagina's: 294
ISBN: 9789000312832
Uitgave: Paperback
Goodreads

Charles en Benjamin Armstrong streven maar één doel na: een perfecte wereld zonder wreedheden. Het begin van een ware utopie ligt in hun handen. Maar de manier waarop ze dit ogenschijnlijk nobele plan tot uitvoering brengen, is angstaanjagend. Met microscopisch kleine robotjes - nanobots - manipuleren de Armstrongs de hersenen van alle mensen, zodat de wereld als één brein zal functioneren. Iedereen zal zijn vrije wil verliezen en alles zal in handen liggen van de twee broers.
De guerrillagroep BZRK weet waar Charles en Benjamin mee bezig zijn en wil voorkomen dat hun utopie werkelijkheid wordt. BZRK vecht voor het recht om fouten te maken, het recht om menselijk te zijn. Met biologische bots gaan zij de strijd met de nanobots van de Armstrongs aan en proberen zo de mensheid te redden. Maar wat als waanzin overwint?

Koop ‘BZRK’ hier

Waar ik omver werd geblazen in de gruwelijkheden van Gone, voel ik voor BZRK niets meer dan een verveelde afgunst. Zo, dat is er uit. Wat heb ik moeten worstelen om dit boek uit te lezen zeg! Het was verwarrend, chaotisch en totaal geen aantrekkelijk verhaal. Een harde start, maar eerlijk. Want ik heb werkelijk weinig goeds te zeggen over dit boek. Gone vond ik geweldig, omdat het een soort ziekelijk spel was, waarbij je jezelf afvraagt: ‘wat als mij dat zou overkomen?’. Bij BZRK kwam ik niet verder dan: ‘iel’. Niet dat ik bang ben voor beestjes.

In BZRK word je meteen de actie ingetrokken. Dat dan weer wel. Na gelezen te hebben over een neerstortend vliegtuig en rond spattende breinen, komt er wat meer rust in het verhaal. Je volgt Noah en Sadie, die allebei om verschillende redenen terecht komen bij BZRK, een beweging die een andere partij probeert tegen te houden. De slechteriken worden vertegenwoordigd door een Siamese tweeling die vrijwel niet aan de beurt komen. En daar gaat het fout: er wordt in het verhaal veel te weinig uitgelegd. Het is er gewoon en het revalideert tot elkaar. Ze willen elkaar vernietigen. Met  nanotechnologie beestjes. Ok. Prima. Maar blijkbaar zijn de mensen die van die beestjes hebben ook getraind in een bepaalde fuctie.. Wat die precies inhouden? Geen idee. Ik miste de uitleg en vond het maar verwarrend allemaal.

Eigenlijk vond ik dit boek een grote vrijbrief voor Grant om in het rond te spuiten met bloed, op een zo ranzig mogelijke manier te vertellen hoe je ogen er eigenlijk uitzien en het verzieken van tienerlevens. De personages, die helemaal niet uit de verf komen om hun karakter te laten zien, waren veel te massaal. Waar iedereen in Gone echt een rol en persoonlijkheid had, wist ik tegen het eind van het boek nog niet wie nou precies aan welke kant stond en wat diens doel was. Jammer joh.

Ik moet zeggen dat ik de eerste helft van het boek, waarbij de daadwerkelijke hoofdpersonages elkaar leren kennen, nog wel vlot vond lezen en enigszins aardig qua verhaal. Daarna heb ik mezelf echt door het verhaal moeten worstelen. Zelden kom ik een achterflap tegen die zo niet klopt met de echte invulling van het verhaal.. Want ik geloof dat Charles en Benjamin (die gestoorde tweeling) anderhalve pagina hebben gehad? Eh… Ja.

Het einde vond ik wel aardig.. Waardoor je – potverdikkie – toch wel weer nieuwsgierig wordt naar het vervolg. Toen ik BZRK ging inleveren bij de bieb, zag ik deel 2 ook staan.. Maar toen dacht ik toch ‘nee, Emmy, je hebt BZRK met tegenzin gelezen.. Ga eerst maar die andere mooie boeken in je kast lezen, Okay? Okay.’

Ik vind het overigens heel erg jammer dat ik zo’n negatief stuk moet schrijven over een schrijver die ik eigenlijk heel erg goed vind. Ergens had ik van te voren al een beetje kunnen weten dat ik dit boek mwah zou vinden, omdat recensies geschreven door degenen met ongeveer dezelfde leessmaak het boek ook mwah vonden. Toch probeer ik het dan.. Maar uiteindelijk blijft het altijd jammer om teleurgesteld te worden.