Als blogger heb ik de bewuste keuze gemaakt om te blijven beoordelen met sterren tot vijf. Hoewel een recensie zonder ook prima kan werken, vind ik het toch nodig om mijn plaatje met hemellichamen compleet te maken. Ik werk met (halve) sterren, omdat ik dit makkelijk vind in combinatie met goodreads. Cijferen van 1 tot en met 10, voelt voor mij ook niet prettig. Het beoordelen van boeken is geen eitje, blijkt. Wat lastig allemaal, al dat aanvoelen.
Een boek een waardering geven staat wat mij betreft hand in hand met dat zogenoemde aanvoelen. Er zijn verschillende manieren om te bepalen wat een boek verdiend, bijvoorbeeld door het op te splitsen in een aantal categorieën (bijvoorbeeld schrijfstijl, karakters, wereld). Maar dat vind ik onnodig lastig. Ik beoordeel op gevoel, op beleving en op wat het boek op dat moment bij me los maakte. En ik ben me er heel erg bewust van dat mijn gemoedstoestand daarbij een grote rol speelt.
He? Dus als je je rot voelt, geef je een boek een slechter/beter cijfer?
Ja. Eigenlijk wel.
Maar natuurlijk ook als ik blij, enthousiast, moe, boos etc. ben. En ik denk dat dit geen enkel probleem is. Want ondanks dat ik in mijn recensie wel veel meer afstand neem, is de daadwerkelijke beoordeling vaak een samenspel van hoe ik een boek heb beleefd. Een recensie schrijf ik pas nadat ik het boek heb laten bezinken, waardoor ik de waardering soms nog een beetje aanpas, maar meestal heeft mijn gevoel het juist (voor mij). Een boek dat me heeft weten op te vrolijken als ik me rot voel, verdiend het om beloond te worden, maar een boek dat me tot in mijn ziel geraakt heeft, ook. Als ik door een boek verveeld raak, dan is er wat mis met het boek. Mijn gevoel zorgt er dus voor dat ik meer ga nadenken over waarom ik een bepaalde emotie bij een verhaal ga voelen. Ik denk dat het voor een persoonlijke boekenblog als Zon en Maan heel normaal is om gevoelens mee te laten spelen in de beoordeling. Ik wil jullie namelijk als persoon overtuigen. Daarmee verschilt mijn blog (en die van jullie waarschijnlijk ook) met bijvoorbeeld de krant. Krantenrecensies zijn prima, maar voor mij te afstandelijk. Ik mis de passie, de emotie. Dat maakt het dat ik boekbloggers zo graag volg; zij weten hun met hun passies te overtuigen.
Op mijn blog zal je overigens geen overzichtje vinden met ‘vier sterren betekent dat…’. Want zo werkt het niet voor mij. Ik kan een 3 sterren boek fantastisch vinden, en een 4 sterrenboek heel veel kritiek geven; die sterren weerspiegelen mijn vergelijking met andere boeken, mijn gevoel en nog veel meer. In mijn daadwerkelijke recensie licht ik het toe. Mijn recensie kan niet zonder de sterren als houvast, maar mijn sterren alleen weergeven niet wat ik daadwerkelijk van een boek vond. Je hebt beiden nodig. Ik heb mijn gevoel/beleving nodig om een boek te kunnen waarderen. Mijn humeur is dus belangrijk.
Wat ik met dit stuk probeer te vertellen is dat het geen schande is om een boek verschrikkelijk (of fantastisch) te vinden omdat je gevoel je dit vertelde. Je hoeft niet altijd een grondige analyse klaar te hebben om uit te leggen waarom dit zo is. Soms kan het gewoon voorkomen dat het boek je raakt, net zoals dat je op een onverklaarbare reden aangetrokken wordt door je lievelingskleur. Niet alles hoeft een reden te hebben.
Toch is het als recensent belangrijk dat je kunt verwoorden waarom je iets tof/stom vond. En dat is precies de reden waarom ik niet (meer) meteen nadat ik een boek dicht heb geslagen begin te typen. Natuurlijk maak ik af en toe aantekeningen, maar de daadwerkelijke recensie komt vaak pas tot z’n recht als ik het verhaal heb kunnen laten bezinken. Dan maakt het gevoel plaats voor analyse en lukt het me mijn gevoel onder woorden te brengen. Ik hoop dan op duidelijke manier over te kunnen brengen waarom ik me boos/blij/verveeld etc. voelde tijdens het lezen. Want daar streef ik naar; dat ik jullie de indruk geef dat ik je face-to-face vertel over mijn gelezen boek.
Als ik het verhaal heb laten bezinken, ben ik het soms niet meer eens met mijn aantal gekozen sterren. Dat kan. Het kan zelfs zo zijn dat ik – wanneer ik een boek later herlees – een hele andere mening vorm. Smaak veranderd, gevoel veranderd, situaties veranderen. En alles heeft invloed op de manier waarop je een boek ervaart. En dat is prima. Omarm het. Benut het. Geef het aan.
Nu is mijn vraag voor jullie natuurlijk: laten jullie je ook beïnvloeden door je emoties tijdens het waarderen van je boek?`
Absoluut. Ik las pas Liefdesbrieven aan de sterren en ik vond dit echt een enorm somber boek. Normaal kan ik daar wel tegen, maar nu ik zelf al niet zo in mijn vel zat, vond ik het echt veel slopender om te lezen.
Ik denk wel dat je emoties meespelen, ik merk bijvoorbeeld ook dat de rust in mijn eigen hoofd mee kan spelen. Als ik een ontzettend drukke dag heb gehad of het is rommelig in huis is het ook rommelig in mijn hoofd. Dat zorgt er ook weer voor dat recensies rommelig worden. Ik probeer dat zoveel mogelijk te voorkomen, maar ja we zijn ook maar mensen he?!
Ik ben een heel intuïtief persoon, dus mijn emoties spelen in mijn recensies zeker een rol. Het eerste gevoel wat ik heb als ik het boek dichtsla nadat ik het uit heb heeft een grote invloed op mijn uiteindelijke beoordeling. Toch probeer ik, net als jij, mijn emoties wel uit te leggen aan de hand van goede voorbeelden, zodat mensen snappen waarom ik ergens boos/blij/verdrietig van werd.
Ik denk ook dat humeur de rede is waarom recensies/beoordelingen soms zo verschillend zijn over een bepaald boek. Het boek dat iedereen leest is precies hetzelfde, maar door interne en externe invloeden beleeft iedereen dat boek toch op zijn eigen manier.
Ik merk ook dat als ik niet lekker in mijn vel zit of druk ben in mijn hoofd, ik een boek minder kan waarderen. Daardoor wordt mijn beoordeling soms wel wat lager. Maar dat is het fijne aan recensies: want daar schrijf ik dan wel altijd in dat ik denk dat de beoordeling wel wat hoger zou zijn als ik het boek op een ander tijdstip zou hebben gelezen.
Ik laat me zeker leiden door mijn emoties en vind dat ook helemaal niet erg. Zoals je al zei: een persoonlijke boekenblog is niet een krant. Ik wik en weeg wel eens dingen tegen elkaar af van sterke personages tegen een zwak plot etc etc, maar als mijn gevoel zegt: dit is 5-sterren waard, dan geef ik het 5 sterren.
Natuurlijk speelt je stemming mee bij je beoordeling. Ik snap dat zeker wel. bij mij is dat ook hoor
Ik denk zeker dat ik dat doe. Als ik me moe of chagrijnig voel, kom ik minder snel door een boek heen. Dan zal ik het misschien ook lager beoordelen. Als ik me blij voel en bijvoorbeeld een leuke chicklit lees, zal ik het sneller hoger beoordelen. Grappig eigenlijk om over na te denken.
Wanneer ik me niet lekker voel, om wat voor reden dan ook, wacht ik met het schrijven van de recensie. Ik heb toch mijn aantekeningen en verwijzingen liggen en wanneer ik dan begin is het vaak zo dat ik er anders tegenaan kijk.
Bij mij spelen emoties zeker ook mee.
Zo kan een verder behoorlijk goed geschreven chicklit toch ‘maar’ drie sterren krijgen, omdat de verhaallijn zo ontzettend standaard is. Bij andere soorten boeken zou on-originaliteit en platte personages technisch gezien voor een ster minder zorgen, maar omdat ik zo’n boek dan al ga lezen met de insteek ‘het hoeft niet origineel/geweldig te zijn om fijn weg te lezen’, wordt de waardering dus al hoger. En als ze dan een orignele draai oid hebben kan de waardering zomaar ineens nóg hoger uitvallen tegen bijvoorbeeld een ‘literair’ boek. Gewoon, omdat een boek zijn genre ontstijgt. Of juist niet, omdat het dan helemaal niet is wat ik ervan verwacht had. Maar dat gebeurt niet zo vaak; als ik plezier heb in het lezen van een boek ga ik eigenlijk nooit lager dan drie sterren.
Ongetwijfeld, ik denk ook dat dit onvermijdelijk is. Er zijn heel wat factoren die invloed hebben op hoe ik een boek ervaar. Voorkeur is er bijvoorbeeld eentje. Vroeger las ik heel andere boeken die nu een negatievere recensie zouden krijgen terwijl de boeken die ik nu lees me vroeger niet aanspraken. Hoe ik me voel, of ik al dan niet in één ruk kan doorlezen, maar ook de boeken die ik de weken voordien las kunnen mijn recensie beïnvloeden. Het sterrensysteem hanteer ik enkel bij Goodreads maar niet op mijn blog. Ik heb altijd het gevoel gehad dat een persoonlijke recensie waarin eventuele bedenkingen worden vermeld meer zeggen dan die sterren.
Jaaa! Mijn emoties spelen zeker ene rol.
Maar ook de drukte van mijn agenda. Ben ik veel met werk en school bezig dan zal ik sneller bij een boek zeggen: moeilijk om doorheen te komen. Terwijl ik het in de vakantie lekker vind weg lezen bijvoorbeeld
Emoties spelen zeker een rol bij mij, maar het zijn voornamelijk de emoties die loskomen tijdens het lezen. Ik ben echt zo’n gevoelenspersoon die zich alles aantrekt en enorm mee kan leven, echt in de situatie kan zitten. Het is dus echt het boek. Ik schrijf de recensies het liefst zodra ik de laatste pagina om heb geslagen want dan zit het nog het meest vers in mijn geheugen, dat gevoel dat het boek mij gaf. Maar als een boek echt slecht is geschreven, dan kan ik trouwens echt chagrijnig worden haha :p
Nu ik er zo over na begin te denken denk ik het eigenlijk wel ja. Vooral als een personage mij ontzettend boos heeft gemaakt (bijv) merk ik toch dat ik wat bozer typ. Ik ga je typ meenemen om het boek eerst te laten bezinken en vervolgens een recensie te tikken. Maakt denk ik een groot verschil.
Leuk artikel en bedankt voor de tip <3
Vaak begin ik na een dag of 2 dagen (iets in die richting) pas met het schrijven van een recensie om het inderdaad zoals jij zegt het even te laten bezinken. Emotie speelt voor mij zeker een grote rol!