Wit

Wit is geen kleur! Dat hoor ik mensen nu al roepen, maar dat wimpel ik maar even weg. Wit licht bevat immers alle kleuren van de regenboog, dat had je niet gedacht he? Terwijl witte verf geen pigment heeft, bevat wit licht alle kleuren, en bij zwart is het precies andersom. Niet zo gek dus dat deze twee precieze tegenpolen zijn van elkaar.

Deze niet-kleur wordt over het algemeen gezien als de kleur van puurheid en reinheid. Men trouwt in maagdelijk wit en witte badkamers zien er het schoonst uit. Ach, geef men eens ongelijk. Het straalt iets goddelijks uit, iets perfects. Maar het kan ook een leegte zijn. Alles zijn, maar dus ook helemaal niks. Dat maakt het allemaal een beetje griezelig vind ik.

Ik kan dus niet echt zo goed vertellen wat ik met deze niet-kleur heb. Aan de ene kant vind ik het een heel zuivere kleur om te zien, maar aan de andere kant vind ik wit alleen zo kaal en leeg. Ik zie het graag samen met andere kleuren. Wit is als een leeg palet wat gevuld mag en kan worden.

Vaak wordt gezegd dat zielen en andere verschijningen die helemaal wit zijn, helemaal puur en ‘verlicht’ zijn. Ik weet dat zo net nog niet. Het lijkt juist alsof die verschijningen dan zo algemeen mogelijk willen zijn. Alsof ze hun ware aard verstoppen, of juist nog geen aard hebben. Onbeschreven zielen. Juist als er kleuren bijkomen wordt het bij mij pas duidelijk wie of wat het nou is, en wat er te melden is. Is dat vreemd? Ik denk het niet, want iedereen ervaart een kleur anders. De een zal zeggen dat het de meest spirituele en verlichte kleur is, de ander zal zeggen dat het juist een kleur is die mag groeien. Zich mag gaan invullen. Net zoals wit licht en witte verf een beetje. Grappig hoe zo het cirkeltje weer rond kan zijn.