Ik ben er van overtuigt dat je – wanneer je ouder wordt – er niet omheen kunt dat je verandert. Opeens liggen je prioriteiten elders en zijn je verantwoordelijkheden een stuk hoger. Het een groots avontuur dat je aangaat en zoals alle andere avonturen, is de reis die het ouderschap heet ook ontzettend leerzaam.
In het afgelopen jaar ben ik wat zachter geworden, maar heb ik ook wel weer een harde kant ontwikkeld. Bullshit tolereer ik nu nog minder en ik schuif minder voor me uit. Ik ben liever voor mezelf geworden en liever voor mijn dierbaren. Dat neemt niet weg dat ik ook afscheid heb genomen van een aantal mensen, gewoonweg omdat ze niet meer in mijn leven paste. Ik steek mijn liefde en energie liever in de mensen waar ik meer mee op één lijn zit.
Vroeger had ik heel veel moeite met het afscheid nemen van mensen. Ik betrok het altijd op mezelf: of ik wat fout had gedaan. Het afgelopen jaar heb ik geleerd dat het niet alleen maar aan mij ligt. Het is een onderdeel van het leven en vast blijven houden aan zaken die je ziek maken, of verdrietig, heeft geen zin. Dit waren harde en heftige lessen, maar ik geloof dat ik er beter van ben geworden.
Maar loslaten was niet het enige wat ik beter onder de knie kreeg. Ik leerde mijn grenzen beter kennen en deze beter aan te geven. Ik gaf ze aan en dat hielp mij om beter voor mezelf en mijn gezin te zorgen. Ging dat perfect? Nee. Ik ben nog vaak over mijn eigen grenzen heen gegaan.
Het ouderschap is compromissen maken en leren vertrouwen op je gevoel. Dit laatste is lastig, want iedereen lijkt het beter te weten en je hoeft maar iets te zeggen en de moedermaffia weet het beter of overspoeld je met goedbedoelde adviezen. Tja, zie dan nog maar het ‘juiste’ te kiezen. Ik ben heel erg blij dat ik op mijn gevoel heb leren vertrouwen. En dat gaat goed!
Ik zal echter de laatste zijn die zal zeggen dat het makkelijk is. Want het is niet makkelijk. Voor niemand niet. Het afgelopen jaar was – en is – voor iedereen lastig.
Ik leerde…
… Dat slaap heilig is en ik op sommige momenten nog prima kon functioneren op maar een paar uur slaap.
… Langdurig thuiszitten helemaal niks voor mij is!
… En dag nooit meer verloopt zoals ik had verwacht.
… De liefde die je voor je kind voelt inderdaad echt onvoorwaardelijk is.
… De tijd opeens veel sneller lijkt te gaan. (STOP! HET GAAT TE SNEL!)
… Het gelach van je baby het mooiste geluid is ooit.
… Mijn hart elke keer smelt als Lily naar me toe komt voor een knuffel.
… Je een soort van immuun wordt voor vieze luiers en andere lichaamssappen.
… De eerste keer dat je baby ergens vanaf valt heb jij meer schrik dan de kleine.
En nog veel meer. Heel veel meer. En het mooie is: het gaat zo natuurlijk.
You are amazing ❤️ 😘
Hé en dat is nog maar 1 jaar! Hahaha. Je blijft leren met die kleine om je heen 😆 En denk maar niet dat de moeder maffia ooit stopt als je je eigen plan blijft trekken.
Ik heb ze nu al bijna 2 jaar op mijn nek en ik blijf voet bij stuk houden, geen suiker en maximaal een half uur tv op een dag. En ja dat vraagt een hoop energie van mij maar ik voel me ook beter over hoe ik mijn kind opvoed 😄
Ga zo door!
Ik denk dat iedere moeder de moeder maffia op haar dak krijgt. Volgens mij kan niemand het helemaal goed doen. Maar hè, dat is nu eenmaal hoe het is.
Het gaat echt veel te snel Emmy dus genieten, genieten, genieten x