Met kerst stelde ik een vraag op twitter. Om een paar redenen. a) Ik zag andere blogs dit ook doen en het leek me leuk. b) Ik las er net over in een tijdschrift en c) het is een onderwerp wat ik zelf erg fascinerend vindt. Ik vroeg dan ook: Geloven jullie in paranormale gaven? Al snel kreeg ik een aantal leuke reacties die ook mij aan het denken hebben gezet.
Wat me opviel is dat de meeste wel in een soort van gaven geloven. Maar dat er toch wel veel twijfel heerst. Niet zo gek is dat, want geloven in iets wat zo onttastbaar is, is altijd een hele opgave.
Misschien vraag je je nu af hoe ik er nou zelf tegenaan kijk. Ikzelf geloof wel in het bestaan van paranormale gaven, of misschien is talenten, zoals Isabel zegt, beter. Want ik geloof dat iedereen het in zich heeft om zich open te stellen voor het onzichtbare en dingen kan oppikken. Ik denk alleen dat er niet veel mensen bij stil staan.
Om nou te zeggen dat ik zelf echt paranormaal begaafd ben, vind ik een beetje extreem (of is het onzekerheid?), want voor mij voelt het heel natuurlijk om dingen te ervaren die niet door iedereen worden opgemerkt. Tja.. Hoe leg ik dat uit? Hoe leg je iets uit wat je al je hele leven al ervaard en je dus niet beter weet?
Voor mij is dit een thema wat ik erg interessant vind en waar ik nog zo veel meer over zou willen leren en schrijven.. Maar ik weet niet echt of jullie dit leuk vinden om over te lezen.. Aan de ene kant is het paranormale fantasy (YA) genre echt super populair, dus daaraan kan het niet liggen. Ik vind het heerlijk om er over te lezen, omdat al die talenten van onze helden en heldinnen zeer zeker ergens vandaan komen.
Ik vind het vooral leuk dat er zo veel reacties kwamen en ik ga zeker nogmaals een vraag stellen op twitter.
Gemist? Dan kan reageren natuurlijk altijd nog. Hoe denk jij over paranormale gaven? Geloof je er in? Wil je er meer over lezen?
Ik geloof er zeker wel in. Sommige mensen zijn gewoon gevoeliger voor andere signalen dan anderen.
Nu ik erover nadenk zie ik het als een soort glijdende schaal. Net zoiets als met autisme (waar ik door mijn vriend dan weer ervaring mee heb): de een is alleen in staat om in zijn eigen wereld te leven, de ander merk je bijna niets aan, en dan heb je van alles wat er tussenin zit. Zo heb je ook mensen die broodnuchter zijn en alleen (her)kennen wat tastbaar en verklaarbaar is en de ‘zweverige types’, en alles wat er tussenin zit. Zelf ben ik, heb ik gemerkt, gevoeliger voor de sfeer die ergens hangt. Ook nooit gezien als paranormale gaven of zo, het is er gewoon. Maar ik weet ook dat het veel meer kan zijn; op scouting zat er bijvoorbeeld een meisje in mijn groep die het heel erg had. En waar ik me gewoon wat ongemakkelijk voelde, zag zij de geesten lopen. Gelukkig had ze een paranormaal begaafde tante (misschien ook leuk om over na te denken, zou het erfelijk kunnen zijn?) die haar goed kon begeleiden.
Dat is een goede vraag, over erfelijkheid. Leuk om ook te lezen hoe jij er tegenaan kijkt! 🙂