Rose in chains door Julie Soto Serie: The Evermore Trilogy #1
Uitgever: Magpie | Juli 2025
Genres: Fantasy, Romantasy
Aantal pagina's: 464
ISBN: 9780008711672
Uitgave: Hardcover
Goodreads
The war is over, the dark forces have won, and the hero who was supposed to save them is dead.
Captured as her castle is overrun by the enemy, Briony Rosewood is stripped of her magic and auctioned off to the highest bidder. She’s sold to Toven Hearst: scion of a family known for their cruel control of magic – and her long-time and unresolved infatuation. Yet despite the horrors of her new world and the role she must learn to play within it, all is not lost. Help – and hope – may yet arise in the most unlikely of places…
Onlangs had ik twee leesclubs, eentje op school met collega’s, waar we The handmaide’s tale bespraken en iets later Rose in chains met vriendinnen. En hoewel deze boeken totaal verschillend zijn (de een een klassieker, de ander een fanfiction), hebben beide boeken bepaalde raakvlakken.
Hoewel ik beide boeken niet perse feministisch zou willen noemen, hebben ze wel allebei bepaalde thema’s die over vrouwen gaan. Te denken aan de vrouw als object, als slaaf, als broedmachine. En precies die overeenkomsten zorgen ervoor dat ik deze boeken in deze blogpost wil bespreken in plaats van los.
Dat The handmaid’s tale een klassieker is, is geen grote verrassing. Hoewel het boek uit de jaren 80 komt, is het nog griezelig actueel. De bespreking van het boek was dan ook best heftig. Is dit de toekomst? Kunnen we dit stoppen als er zoiets zou gebeuren? En kunnen we als vrouw iets doen?
Rose in chains is een nieuw boek. Een Dramoine fanfic die is herschreven en als boek is uitgekomen. Ik kocht het boek in Schotland en het leek me fantastisch, maar ik vond de thema’s die ik bijvoorbeeld in THT zo krachtig vond, hier helemaal niet goed uit de verf komen. Hoofdpersoon Briony wordt verkocht en je hoort wel allemaal gruwelijke verhalen wat andere vrouwen overkomt, maar haar overkomt het niet. Of maar in een hele lichte mate. En dat vond ik jammer, want daardoor kwam het hele idee voor mij niet over. Misschien heb ik teveel dark romance gelezen, maar ik had meer verwacht.
Sowieso vond ik het boek voorspelbaar en het enige stukje spice is een soort fantasy. Dit boek had geen romantasy mogen heten, wat mij betreft, en hoort meer in de YA kast thuis. Maar mijn grootste probleem met het boek was dat ik het nog steeds als fanfic zag. Ik zag constant overeenkomsten en er zaten ook nog behoorlijk wat irrelevante elementen in die kenmerkende zijn voor een fanfic, maar niet nodig waren voor een echt, losstaand boek.
Ik denk dat het ontzettend moeilijk is om zo’n indrukwekkend en bepalend boek als The Handmaid’s tale te overtreffen in dezelfde thematiek. Het is echt een klus om diezelfde onderhuidse spanning/angst/uitzichtloosheid over te brengen en voor mij is Rose in chains daar niet in geslaagd, terwijl het wel de potentie had dat te kunnen. Ik denk dat de focus op de verkeerde dingen lag. Het idee van de magie vond ik wel heel vet.
Ben nu wel een beetje bang voor alle andere fanfics waar we de laatste tijd mee om de oren zijn geslagen. Zal ik daar ook contant blijven vergelijken?
Geef een reactie