Ik ga weer lekker. Eindelijk. Als ik dit type, op donderdagmiddag rond een uur of half 4, heb ik alweer 4000 woorden geschreven. En dat is maar goed ook want ik liep behoorlijk achter. Dat krijg je met ziekzijn en zo’n druk weekend. Vanmorgen was ik dan ook bang dat het – omdat ik ziek ben – niet zou lukken om te beginnen met schrijven, maar werkelijkwaar, de woorden schoten uit mijn vingers. Pieuw pieuw. Dus, moet het me wel lukken om de 25.000 te halen op deze vrijdag. En dan ben ik weer helemaal bij. YES! Jongens.. Ik ga het halen, ik voel het!
En omdat ik er verder eigenlijk niet veel over te zeggen heb, behalve dan dat ik weer wat hele fijne plannen er bij heb gekregen voor mijn verhaal, hier mijn proloog. Geniet er van! 🙂
Proloog
24 december 1483
Het geschreeuw van een pasgeborene vulde de ijskoude decembernacht en verjoeg de stilte van het huis op de heuvel. De wind die door de oude en kale bomen joeg kon het zelfs niet overstemmen.
De moeder jammerde zachtjes en terwijl haar haren in slieren op haar voorhoofd plakte, stonden haar ogen vol angst en afschuw en wende ze haar lichaam af van het pasgeboren kind dat de voedvrouw net in een dekentje had gewikkeld. Ze stak de baby naar haar uit, omdat normaliter een vrouw haar kindje graag in de armen sloot en huilde van geluk om het geschenk van God. Deze moeder was anders. Ze had geschreeuwd alsof de duivel in haar zat terwijl de weeën steeds heftiger werden en het lichaam uitputte. Ze leek niks van het kind te willen hebben.
De kersverse moeder draaide zich op haar zij en rolde zich op alsof ze zelf een foetus was. Ze wende haar pasgeboren kindje en de voedvrouw de rug toe, je kon haar schouders zachtjes zien schokken.
De voedvrouw streek zachtjes met haar vinger over de zachte donshaartjes op het hoofd van het kleine mensje en liep de kamer uit, waar de vader ongeduldig stond te wachten. Hij onderbrak zijn ijsberen en kwam op de oudere vrouw af. Meteen stak hij zijn armen uit om het wezentje van de voedvrouw over te nemen, wetend hoe zijn vrouw haar afschuw had geuit.
Het jonge kind in zijn armen was een aangenaam gewicht en voor hem was het meisje perfect. Een wonder. Haar oogjes, nu nog blauw, stonden helder en alert en haar lichaampje was sterk, ondanks de traumatische ervaring. Ze klemde haar minuscule knuistje om zijn vinger en kneep zachtjes, zoals alleen baby’s dat kunnen. Hij droeg haar voorzichtig naar de warmte van het haardvuur terwijl hij buiten vanuit de vallei de kerkklokken twaalf uur hoorden slaan. Het huis was weer in stilte gehuld.
‘Vrolijk kersfeest, kleine Monica’ fluisterde hij zacht, terwijl hij zijn dochter in slaap wiegde.
Mooi!
Ik zit nu iets (lees: 92 woorden) boven de 25.000, eergisteren al. Gelukkig maar, want zowel gisteren als vandaag is het niet echt van schrijven gekomen. Hoewel ik zometeen denk ik wel weer even lekker ga zitten schrijven.
Succes met de rest alvast 😉
Jij ook succes! Ik heb gisteren de 26k nog gehaald, dus daar ben ik erg blij mee.
Yay! Ik ben bijna bij 40.000, ik hoop op de 20e 50.000 woorden te halen. Maar het verhaal is dan nog niet af, dus ik blijf gewoon verder schrijven. Ook in december waarschijnlijk 😉
Luxe! Had ik dat ook maar! Aan de andere kant ging ik november in met al 19134 woorden op de teller dus kom ik eind november ook met als het goed is 70.000 woorden. En ik denk dat het dan ook nog niet klaar is… 🙂
Dat klinkt goed, Emmy! Leuk dat we ook een stukje uit je verhaal mochten lezen. Het heeft me wel nieuwsgierig gemaakt! Ik ben dol op historische verhalen 🙂
Heel veel succes nog!
Dankjewel! Lief van je! 🙂