Soms kunnen series, zeker ook tekenfilms, belangrijke boodschappen over het leven doorgeven. Of je gewoon aan het denken zetten natuurlijk.
Onlangs keek ik de Japanse animatieserie (anime) Claymore, wat gaat over een groep vrouwen, Claymores genaamd, die allerlei verschrikkelijke monsters moeten vernietigen om de mensheid te beschermen. Echter, om dat te kunnen moesten de Claymores eerst gemaakt worden. Het zijn vrouwen, ingespoten met het bloed van diezelfde monsters, wat hen halfbloeden maakt. Ze worden hierdoor sterker, maar staan altijd op het puntje om hun menselijkheid te vernietigen.
Eigenlijk is het een heel bizar en ziek idee dat mensen zo maar in monsters kunnen veranderen. De grootste monsters in de serie zijn dan ook de Claymore’s die te ver zijn gegaan met hun monsterkant en volledige monsters zijn geworden. De hoofdpersoon zoekt naar controle over haar monsterkant, maar zweert ook op wraak op het monster dat haar grote voorbeeld heeft vermoord.
In ieder geval. Vaak lijkt het dat de grootste monsters alleen verslagen kunnen worden door mensen of wezens die niet helemaal menselijk zijn. Monsters tegen (deels)monsters. Is dat om ons te waarschuwen ons niet bezig te houden met ‘monsterlijke’ praktijken of het gewoon de menselijke fantasie die zichzelf vervormd? Sterker maakt of enger dan het in werkelijkheid is.
Het zet me aan het denken. Wat is monsterlijk? Ben je monsterlijk als je kwade dingen doet of als je er eng uit ziet? Of begint het monsterlijke al als je al afwijkt van de norm? En zijn die afwijkende mensen de verstopte helden in onze maatschappij? Misschien wel. Soms lijkt het zo dat als iemand iets aparts heeft en iets probeert te bereiken, veel meer mensen aandacht geven dan als een ‘gewoon’ iemand hetzelfde probeert te doen. Wat diegene ook doet, het ‘aparte’ aan die persoon wordt altijd genoemd. Alsof het een status is, een kenmerk dat boven de andere aspecten van het mens uitsteekt. Als een soort persoonlijk uithangbord.
We willen allemaal stiekem van binnen wel een held zijn. Anders dan de andere zijn. Beter dan de ander? Hoe ver gaan we om dat te doen? Zijn wij misschien net als de Claymore’s gewoon een deel monster dat vecht tegen andere monsters? Maar dat we ondertussen heel erg ons best doen dat stukje monster te verbergen? Want anders zijn dan anderen is niet de makkelijkste weg die je kan kiezen.
Een heleboel vragen… weinig antwoorden, maar wel veel gedachten die in mijn hoofd rondspookte na het kijken van die serie.
Geef een reactie