Interview | Lydia Schwarz over haar boek ‘De Kruisdraagster’

Gisteren konden jullie mijn recensie van de onlangs bij Callenbach verschenen dystopische young adult, De kruisdraagster, lezen. Ik vond dit een erg bijzonder boek. Eerder konden jullie ook als een Omslag ontleed van dit boek bekijken.

Via uitgeverij Callenbach kreeg ik de kans om een aantal vragen aan schrijfster Lydia Schwarz te stellen.

Ben je door andere dystopische boeken geïnspireerd?

Het lezen van ‘The Hunger Games’ was een ware eye-opener voor me. Ik las het boek vier jaar geleden op aanraden van een vriend en was echt gefascineerd door de manier waarop de wereld werd beschreven. Iets binnenin me reageerde op dat verhaal en ik dacht: ‘Ja, Dit is het!’ Toen ik met het manuscript begon, kende ik het begrip dystopia nog niet. Pas later hoorde ik dat het een heel genre was met heel veel boeken.

Anna is wat ouder dan de meeste kick-ass vrouwelijke hoofdpersonages in Young Adult boeken. Is er een reden dat je haar wat ouder hebt gemaakt?

Als twintiger beleef je nog steeds heel veel avontuur, moet je nog steeds heel veel beslissingen maken en loop je tegen veel uitdagingen op. Ik vond zelf dat mijn leven als twintiger een stuk turbulenter was dan mijn tienerjaren. Ook las ik toen nog erg veel en vond ik het erg fijn dat er nog hoofdpersonages bestonden waar ik me mee kon identificeren.

Ik vond het heel sterk hoe Anna hoop en kracht vind in het christendom. Maar met de huidige verschrikkingen in de wereld, is het dan niet een beetje riskant om iets te schrijven over religie?

Ik wil gewoon roepen dat God echt is en van ons houd. Via Jezus reikt hij naar ons. Voor mij is dit het meest wonderlijke en schandalige verhaal van alle tijden. Natuurlijk loop ik het risico dat mensen er op reageren; ze kunnen naar me glimlachen of er juist tegen zijn. Voor mij helpt schrijven over het christendom om door te geven waar ik door sta en waar ik in geloof. Ik denk dat religie kan doden, vernietigen en mensen kan uitsluiten, maar dat God’s liefde heelt, bevrijd en mensen samenbrengt.

De mensen in het toekomstige Europa zijn zowel technologisch ontwikkeld, maar toch behoorlijk arm. Denk je dat zoiets de realiteit zou kunnen worden?

Ik was zo verbaasd toen ik onlangs in de krant las dat al die vluchtelingen die nu naar Europa komen niks anders hebben dan een telefoon. Bijna alle recentelijke revoluties zijn gestart via social media. Zelfs tien jaar terug, toen ik in de bush-bush van Kenia stond, had iedereen al een telefoon. Ik denk dat armoede en technologische vooruitgang elkaar niet uitsluiten.

Probeer je met je boek een boodschap uit te zenden?

Ik zie mezelf meer als een verhalenvertellen dan een preker. Ik wil mensen niet recht-toe recht aan vertellen hoe het zit; ik wil mijn gedachten verpakken met een mooie setting en het een aantal aantrekkelijke personages meegeven. Het is aan de lezer om het uit te pakken. Ik denk dat iedereen iets anders uit het verhaal zal halen.

Ik vond het cadeau van Felix erg bijzonder; het gaf de wereld wat meer kleur en dat vond ik erg inspirerend. Wat inspireerde jou om te gaan schrijven?

Al zo lang ik kan lezen, houd ik van boeken. Ik was toen vijf. Toen ik tien werd, wilde ik schrijven. Helaas stopte ik daarmee toen ik ouder werd. Er waren echter twee gebeurtenissen die mij hebben gemotiveerd om weer te beginnen en het ook serieus op te pakken. Allereerst ben ik naar een schrijfkamp geweest, zo’n vier jaar geleden, waar twee hele fijne Zwitserse schrijvers (Damaris Kofmehl en Iris Muhl) mij inspireerden, aanmoedigden en begeleiden. Zij moedigde mij aan om echt een schrijver te worden. De andere gebeurtenis bestaat uit een inspirerende gedachte die ik op een ochtend had; het idee voor De Kruisdraagster. Niemand kon me vanaf toen nog stoppen om het hele verhaal neer te zetten, tot op de laatste zin. 

Ik wil uitgeverij Callenbach en Lydia Schwarz bedanken voor deze kans. Mocht jij nu ook benieuwd zijn naar dit boek; kom deze maand dan zeker terug!