Aantal pagina's: 384
ISBN: 9789021809519
Uitgave: Paperback
Goodreads
Amsterdam, 1686. Nella Oortman komt aan de prestigieuze Herengracht wonen, als jonge bruid van de bekende VOC-koopman Johannes Brandt. Ze is niet bepaald wereldwijs, en ze begrijpt niets van het huishouden waar ze in terechtgekomen is. Haar ongetrouwde, vrijgevochten schoonzus Marin, de neger Otto en het brutale dienstmeisje Cornelia maken er de dienst uit. Haar echtgenoot Johannes is meestal op reis en raakt haar nooit aan. Dan krijgt ze van hem een bijzonder cadeau: een poppenhuis. Het is net hun eigen herenhuis aan de gracht – maar dan in miniatuur. Vanaf dat moment ontvangt ze mysterieuze pakketjes voor haar poppenhuis. Wie is de geheimzinnige afzender die zoveel details van hun afzonderlijke privélevens lijkt te kennen? En zijn hun geheimen veilig in zijn handen?
De 32-jarige Britse Jessie Burton bracht in 2009 voor het eerst een bezoek aan Amsterdam en was gelijk verliefd op de grachten en herenhuizen. Wandelend door het oude centrum vormden zich in haar hoofd de eerste ideeën voor een roman die zich af zou spelen in deze prachtige omgeving. Ook het poppenhuis van Petronella Oortman, een van de hoogtepunten van de collectie van het Rijksmuseum, sprak erg tot haar verbeelding. Ze verwerkte haar research tot een indrukwekkende historische roman waarin ze een prachtig portret van Amsterdam in de Gouden Eeuw schetst.
Hier vertelde ik jullie al over de geweldige boekpresentatie die ik mocht bijwonen. Het was een wereldpremière en ontzettend interessant… En dat wekte zo mijn interesses, dat ik Het huis aan de Gouden Bocht heb gekocht en meteen heb laten signeren. Eenmaal thuis moest ik mezelf ontzettend inhouden om niet meteen te beginnen aan dit prachtige – met goud versierde – boek over de Gouden Eeuw in Amsterdam.
Hoewel je natuurlijk merkt (en weet) dat het gebaseerd is op het leven van Nella Oortman, maar omgezet is naar fictie, vond ik dit absoluut niet storend. Jessie heeft er bewust voor gekozen het verhaal slechts een beslag van een paar maanden te geven en die paar maanden zijn prachtig beschreven.
Het boek had me onmiddellijk in zijn greep en hoewel ik dit boek een stuk langzamer heb gelezen dan normaal, heb ik genoten van elk minuscuul detail. Het was alsof het hele boek geschreven was door een miniatuurmaker, zo veel aandacht is er besteed aan alle historische feitjes en de beeldvorming in het verhaal. Want als je ook maar een beetje visueel bent ingesteld, dan zal je merken dat je meteen een beeld voor je krijgt van het huis en de omgeving. Prachtig vind ik dat, als een schrijver daarin weet te slagen. Nóg knapper vind ik het dat Jessie Burton slechts enkele keren in Amsterdam is geweest. Met zo veel passie schrijft ze over onze hoofdstad, dat ze ons letterlijk alles wijs kan maken.
Een van de weinige minpunten die ik kan bedenken is het feit dat het behoorlijk abrupt afloopt. Ik had graag nog net iets meer gelezen over Nella’s toekomst, omdat haar verhaal eindigt als ze nog zo jong is. Ik had graag gezien dat het einde anders was gelopen.
Een ander puntje van kritiek is de aardappel die men er eet. Voor mijn gevoel is het pas in de 18e eeuw (1727) dat mensen echt aardappels gaan eten.. Dus volgens mij is dit een beetje een fout (gezien het boek zich afspeelt in de 17e eeuw (1686)). Dat soort details vind ik dan weer jammer.. Ik snap dat het een logisch idee is en dat de meeste mensen dit niet op zal vallen.. Maar toch.. Snap je? Haha.
Toch heb ik ontzettend genoten van dit boek en hoewel ik het vier sterren gaf, verdiend het er eigenlijk 4,5! Dus dat ga ik meteen doorvoeren in mijn notitieboekje.
Het huis aan de Gouden Bocht is voor iedereen die houdt van geschiedenis gewoon een must om te lezen. Zeker als je bekend bent met het poppenhuis (wat dus ook in het Rijksmuseum staat) of als je vaderlandse geschiedenis interesseert. Het laat op geweldige wijze zien hoe mensen in die tijd zouden kunnen leven en Jessie Burton heeft zeker wel veel onderzoek gedaan naar het destijds leven. Zeker een aanrader!
Haha ik kan ook niet zo goed tegen dingetjes die dan niet kloppen, zoals het eten van aardappels. Daarom lees ik niet vaak historische romans. Ik vraag me continu af of dat in die tijd wel mogelijk was/zo was.
Snap ik! Toch kan ik het meestal wel goed uit elkaar houden.. tenzij ik iets tegenkom wat gewoon echt niet kan.. Haha
Klinkt als een hele mooie historische roman! Wil ik zeker een keertje lezen, bedankt voor de tip!
Het is echt een aanrader, dus zeker doen! 🙂