Nog maar twee weken en dan kunnen we eindelijk genieten van de Heartstopper serie op Netflix. Ik heb hoge verwachtingen en hoop tevens dat het een enorm succes wordt, zodat heel veel nieuwe lezers kennis zullen maken met deze fantastische graphic novel serie.
Nou ja, eigenlijk overstijgt het de term graphic novel, omdat personages ook in Alice Oseman’s andere boeken voorkomen. En dat vind ik fantastisch, want het maakt dit geschapen universum zo realistisch. Ik denk dat zo veel personen zich kunnen identificeren met de personages… En daarom hoop ik dat door de serie nog meer mensen zich gehoord zullen voelen. Begrepen. Gezien. Want als Alice Oseman ergens goed in is, is het bespreekbaar maken van gender, seksualiteit en mental health.
In het derde deel van Heartstopper leren we niet alleen meer nieuwe personages en hun achtergrond kennen, we worden ook meegenomen naar Parijs, de stad van de liefde. Nick en Charlie denken eraan om de wereld kenbaar te maken dat ze een koppel zijn, maar tot dan doen ze nog een beetje stiekem.
Naast lief wordt het verhaal ook serieuzer. Nick denkt dat Charlie een eetstoornis heeft en worstelt ontzettend hoe hij daar om mee moet gaan. Dit trekt door naar het vierde deel, waarin mental health een grote rol heeft.
Ik vind het zo goed hoe dit bespreekbaar wordt gemaakt. Hoe de personages kwetsbaar durven te zijn. Op allerlei vlakken is Heartstopper herkenbaar voor lezers en die manier van gezien worden kan jongeren enorm helpen. Of dit nu een eetstoornis bespreekbaar maken is, durven zeggen dat je van iemand houdt of op het gebied van seksualiteit en gender, het komt allemaal aan bod.
Dit derde en vierde deel stelden absoluut niet teleur. Ik vind de manier van tekenen fantastisch en geniet van de extraatjes.
Ik raad deze serie enorm aan en hoop dat de Netflixserie net zo bijzonder gaat zijn.
Geef een reactie