Een half jaar na de operatie

9 november is het precies een half jaar geleden dat ik onder het mes ging. De dag dat mijn leven veranderde. Ik zie mezelf weer op het bed zitten, een mooi uitzicht, een klagende man als kamergenoot en voor het eerst de zenuwen die door mijn lijf gierden. We waren namelijk te vroeg en de verpleegkundige vertelde hoe blij ze was, omdat ik een uur later al aan de beurt zou zijn. Ergens wel heel fijn, maar ook heel spannend.

Voor degene die het gemist hebben: ik heb op 9 mei 2025 een gastric bypass gehad. Een maagverkleining.

Waarom? Omdat zelfstandig afvallen niet lukte en we een kinderwens hebben. En toen ik die keus maakte, ging het allemaal heel snel (en toch heel langzaam). Ik denk dat het nu ongeveer een jaar geleden was dat ik de keuze maakte en er echt voor ging. En wat is er veel veranderd sindsdien. En wat ben ik blij met mijn keuze.

Is het makkelijk geweest? Nee. Er is veel gebeurd de afgelopen maanden en dan is het best pittig om ermee te dealen wanneer je draait op maar een deel van je energie. Toch zet ik door. En dat biedt resultaat. Mijn leefstijlcoach zei onlangs nog dat ze me een van de meest krachtige vrouwen vond die ze kende – iets wat ik maar moeilijk kan geloven, maar oké – en ze zei dat ze ook ontzettend veel van mij geleerd had. Die complimenten steek ik maar in mijn zak. Ofzoiets.

Hoewel de meeste mensen ontzettend positief zijn, kom ik hier en daar natuurlijk ook wel kritiek tegen. Of jaloezie. Want ja, ik ben in een paar maanden tijd mega veel afgevallen. Sommigen zien het als een snelle makkelijke oplossing. Maar dat is het niet. Je moet alles omgooien. Je leefpatroon, je eetmomenten… Je moet überhaupt uitvinden wat je wel en niet meer kunt verdragen na de operatie. Het is constant zoeken. Het is soms keihard neergeslagen worden door verkeerd vallend eten of vermoeidheid. En tuurlijk, er zullen genoeg mensen zijn die zo snel mogelijk weer alles proberen te eten wat ze eerst konden, maar dat doe ik niet. Ik heb namelijk een droom. Een wens. En ik doe er alles aan om die uit te laten komen. En dat is zwaar. Maar ik heb geen seconde spijt gehad van deze keuze. Dit is het beste (en misschien wel het enige) wat ik nog kon doen.

Ik ben ondertussen meer dan 38 kilo afgevallen. Ik pas geen enkel kledingstuk meer. En hoewel dat natuurlijk heel tof is, geef ik toch een klein fortuin uit aan nieuwe kleding. Ik liep namelijk echt voor paal met die jurken waar ik in verzoop. En ja, ik probeer goedkoop en duurzaam te kopen, maar alsnog moet ik om de zoveel weken nieuwe dingen halen. En dan niet maar één jurkje, maar álles. Alles behalve mijn sokken.

Dat doet wat met je. Aan de ene kant helpt nieuwe kleding enorm met je zelfbeeld. Wat ze zeggen klopt namelijk: je lichaam verandert te snel om bij te benen met je brein. Dat houdt in dat mijn perceptie van mijn eigen lijf achterloopt en dat ik in mijn hoofd nog zwaarder ben dan daadwerkelijk het geval is. Kleding kopen is dus lastig, want ik kan mijn eigen maat niet inschatten. Gelukkig heb ik veel lieve mensen om me heen die me wijzen op mijn veranderende lijf. Dat doet me goed. Langzaam begint mijn beeld van mezelf te matchen met de werkelijkheid. Dat gebeurt soms op vreemde momenten. Bijvoorbeeld in het zwembad als mijn bikini bijna op half zeven hangt, en ik voel dat mijn buik platter is.

En soms op de harde manier, wanneer ik de klapdeuren openduw met mijn schouder – iets wat ik op mijn werk altijd deed – en mezelf pijn doen omdat het stootkussentje weg is. Oeps.

En nu het kouder wordt heb ik het sneller koud. Ik kende dat dus helemaal niet. Zo gek.

Je moet ook eens weten hoe bizar het voelt om een gewone kledingwinkel binnen te stappen en daar gewoon iets te kunnen kopen. Misschien sta je er niet bij stil, maar voor mij was dat niet vanzelfsprekend. En dat zijn dingen waar ik echt nog aan moet wennen.

De eerste keer dat ik mijn kledingkast ging opruimen en ik er vier enorme vuilniszakken uit haalde, vroeg mijn man of ik een lijk aan het verslepen was. Zo voelde het bijna wel. Alles wat maar een beetje te groot was, heb ik weggedaan. Wel heel lief: meerde mensen hebben me al gevraagd of ze iets moesten vermaken voor me. Maar ik wilde dat niet. Voor mij voelt dit namelijk als afscheid nemen van mijn oudere ik.

Ben ik gezonder nu? Ik hoop het. Ik hoop vooral dat we nu de hulp gaan krijgen die ik nodig heb.

Verder nog wat wist je datjes:

• Je komt niet zomaar in aanmerking voor een operatie. Het is niet iets wat je even doet.
• Ik heb geen voortraject hoeven volgen want ik deed al een lifestyle traject en had net een jaar bij de psycholoog gelopen. Wees tijdens de intake eerlijk, want je hebt de ondersteuning nodig.
• Ik kan voor nu geen brood eten, maar crackers en tosti’s meestal wel.
• Soms val ik zo snel af dat ik wil huilen van vermoeidheid.
• Nee, ik heb niet ‘minder pijntjes’, want ik had geen pijntjes. Ik bewoog namelijk al veel. Sterker nog, ik heb nu juist wel last van een knieblessure.
• Mijn gewicht en uiterlijk bepaald niet hoeveel ik waard ben. Helaas doet de maatschappij dat wel. Bitches.
• Ik val gemiddeld iets meer dan een kg per week af, maar ik eet dan ook maar tussen de 1200 en 1300 kcal per dag.
• Al mijn voeding draait om eiwit.
• Ik eet 6 keer per dag. Doe ik dat niet, dan betaal ik de volgende dag de prijs.
• De operatie zelf duurde een uurtje en erheen gereden worden voelde een beetje als een attractie in een pretpark. Ik had geen bril op, dus misschien daardoor.
• Na de operatie kreeg ik een ijsje. Na drie likjes viel ik in slaap en op de kamer hebben ze hem maar – half gesmolten – uit mijn handen gewrikt.
• Water drinken was echt de hel op de dag na de operatie. Gelukkig werd het snel beter.

Mocht je nog vragen hebben, laat het me dan vooral weten!