Lily is al 21 maanden en al maanden had ik een tweedehands fietsstoeltje in de schuur liggen. Ik heb zelfs de oude elektrische fiets van mijn vader’s vriendin gekregen omdat ik mijn oude – zelf in elkaar gezette – fiets niet vertrouwde. Ik geef het toe: ik vond het idee alleen al eng. Er flitste allerlei doemscenario’s door mijn hoofd. Onschuldige van een wapperende knuffel die uit het handje vliegt tot minder vrolijke scenario’s waarbij we driemaal over de kop vlogen zodra we een helling affietsen. Nee, zo’n stoeltje op de fiets was toch niks voor mij.
Maar goed, nu heeft Rob doordeweeks zijn auto mee naar het werk en zitten we nogal aan huis gebonden. Soms moet ik als een malle naar huis fiets om daar vervolgens de kinderwagen op te halen zodat ik Lily lopend op kan halen. Zo niet praktisch. En ik wist dat ik er ooit aan zou moeten geloven… Ik zou haar mee moeten nemen op de fiets.
Maar zo’n zitje voor? De stress brak me uit bij het idee dat zij daar tussen bij en mijn stuur geklemd moest worden.
Ik sprak mijn onzekerheden uit en meerdere mensen zeiden: achterop is echt veel minder eng.
Oke. Dat wilde ik wel geloven. Maar wat nu?
Ja, zo’n stoeltje aanschaffen, natuurlijk.
Nou, ik zag al snel door de bomen het bos niet meer. Een goed excuus om de boel weer lekker links te laten liggen, dacht ik zo. Tot ik in de stromende regen met die kinderwagen liep en met het ding door de poep reed. Ik moest er maar aan gaan beginnen. Ik besloot een dag te prikken en met mezelf af te spreken dat ik dan naar de winkel zou rijden met een lijstje van wensen. Zo wilde ik naast een stoeltje ook een bagagedrager verlenger en een dubbele standaard.
Zo gezegd, zo gedaan. Ik had al wat onderzoek gedaan naar wat ze allemaal verkochten en zodoende stapte ik daar op een woensdagmiddag – wederom zeiknat van de regen – naar binnen. Ik hield mijn verhaal en al snel hadden we alles gevonden.
Probleem 1 – de bagagedrager verlenger die ze hadden paste waarschijnlijk niet op mijn fiets vanwege de accu. Oke. Gelukkig had oma me een fietsmandje gegeven, dus daar kon ik mee leven. Ik kon altijd later nog een verlenger kopen. (Dit ga ik ook doen want ik mis die tassen nu al).
Ik vroeg of ze alles meteen konden monteren. Dit lukte wel. Dus samen met Bo de hond keek ik toe hoe de beste man een dubbele standaard op mijn fiets probeerde te toveren.
Jullie voelen hem aankomen.
Probleem 2 – mijn fiets is ongeschikt voor een dubbele standaard omdat dit het frame zal beschadigen en later zal doen laten scheuren.
Oke. Echt wel balen, want door zo’n dubbele standaard is het natuurlijk veel makkelijker om een kind in het stoeltje te wurmen. Maar wat niet kan, kan niet.
Het stoeltje zat er in ieder geval zo op. Ik heb gekozen voor een Thule Yepp.
Dit fietsstoeltje kan gebruikt worden bij normale en elektrische fietsen, heeft een extra slot tegen diefstal en de kinders zitten veilig vast doormiddel van een vernuftig magneetsysteem.
Dus ik hop naar huis met dat ding achterop en de rest van mijn zooi aan mijn stuur om de tijd die ik nog had voordat ik Lily moest gaan halen dat fietsmandje op mijn stuur te zetten. Drie paniekaanvallen en 2 gevallen schroeven later zit het ding erop. Scheef omdat hij niet recht kon, maar nu kan ik in ieder geval wat meenemen.
En toen was het zover.
Ik kon het natuurlijk uitstellen. Maar het begon wéér te regenen. Dus stapte ik op de fiets naar de opvang. Lily vond het maar gek dat mama zonder wagen kwam.
‘Auto?’ vroeg ze.
‘Nee,’ zei ik. ‘We gaan met de fiets!’
Brullen natuurlijk, toen ik haar in het zitje tilde terwijl ik met mijn heup mijn best deed mijn fiets rechtop te houden. Het arme kind kroop nog net niet in mijn nek zo eng dat ze het vond. Hallo. Mama was de enige die dit spannend moest vinden, hoor!
Toen ik haar al wurmend vast had weten te zetten en mijn fiets in beweging kwam was ze stil. Met knikkende knietjes stapte ik op.
Oke. Ademhalen. Rustig blijven. Het is maar een klein eindje. Je lampen doen het. Het is bijna droog. Rustig rijden. Lily zit goed vast.
Halverwege vroeg ik ‘Zit je goed?’
‘Ja,’ zei Lily
‘Toch niet zo eng he? Alles is goed toch?’
‘Ja,’ zei Lily. En ondanks dat ik haar knuffel in mijn scheve mandje had gepropt bleef ze zoet zitten. Heel af en toen stak ik mijn hand naar achteren om een kneepje in haar handje of been te geven. Ze vond het best. Toen we thuis waren stond er alweer een lachje op haar gezichtje.
Het was prima gegaan.
Eng? Een beetje. Vooral spannend. Maar toch gedaan.
Nu kunnen we eindelijk samen echt op pad!
Ik snap je gevoel helemaal! Maar het begin is nu gemaakt en jullie zullen er samen ongetwijfeld van gaan genieten de komende jaren!
Ik begrijp je helemaal! Ik ben compleet aan mijn fiets en benen gebonden, dus ik kocht een fiets stoeltje toen mijn dreumes 18 maanden was en ik woon niet in een fietsland en ook niet vlak 😑 dus die eerst paar keren waren verschrikkelijk. Gelukkig begon ik thuis en heb ik eerst een paar keer geoefend met mijn kind achterop in de straat. Natuurlijk jengelen, maar uiteindelijk werd het haar favoriete manier van reizen. Inmiddels heb ik het stoeltje en normale fiets vervangen (want met een kind achterop een flinke heuvel op fietsen is rot) door een trailer en electrische fiets en mijn twee kinderen zijn dol op fietsen (alleen nog niet zo dol op elkaar). Toch moet ik zeggen dat ik de trailer enger vind omdat ik niet even achteruit kan voelen voor een handje of knietje. Maar ze zitten goed. Een tweede stoeltje had echt niet gepast op mijn oude fiets (veredelde kinder fiets).
Goed van je dat je de stap hebt gewaagd. Zet hem op en in no-time zal Lily niks anders willen. De kinderwagen is dan echt niet meer voldoende.