Het is weer dinsdag en dus tijd voor een nieuwe stelling. Die van vorige week gaf niet heel veel reacties, maar toch wil ik mijn kijk op de stelling graag nog even delen. Daarna gaan we het hebben over ouders!
Ik snap best dat er weinig reacties zijn gekomen op de stelling van vorige week. Sarah J Maas heeft immers nog geen serie afgerond dus het is ergens te voorbarig om de conclusie te trekken. Toch denk ik dat SJM grote moeite heeft om een serie af te ronden vanwege een aantal aanwijzingen.
- Throne of Midnight zou een dunne novella worden. Het werd een ontzettend dik boek (wat minstens de helft dunner had gekund als je kijkt naar de inhoud). Dit boek verkend een nieuw gedeelte van de wereld – waarschijnlijk is het het startpunt van een spinoff. En dus is de serie weer niet volledig afgerond, ook al zou het verhaal van de POV’s klaarzijn.
- SJM kan haar hoofdpersonages niets ergs laten overkomen, dus heeft ze altijd een opening voor iets nieuws
- Hoewel ACOTAR na drie boeken klaar was, kregen we toch weer een novelle en zullen Rhys en Feyre heus nog wel voorkomen in de komende boeken. Tot hoever gaat deze serie door… 12 boeken?
- Ze heeft al minstens 11 boeken op haar naam, maar nog geen enkel iets is echt afgerond. Nu heb ik de 12e, Cat woman, nog niet gelezen, dus ik kan daar niks over zeggen.
- Haar boeken zijn insane lang, veel te lang voor de plot.. Geen afscheid kunnen nemen, much
- Haar nieuwe serie ‘voor volwassenen’ gaat wederom over een type Fae. Kan SJM dit wel loslaten?
- Officieel zou de ToG serie een trilogie worden…
We zullen het eind dit jaar zien, of het verhaal echt wordt afgerond. Het boek wordt echt moeilijk dik naar wat ik hoorde, een pagina of 900 geloof ik… Bizar dat ze nog zo veel touwtjes aan elkaar met binden om het af te maken, of heeft ze gewoon teveel te vertellen.. Of… is het niet klaar… We zullen het merken. Ik ben benieuwd
Nu vind ik haar boeken echt wel heel tof, maar merkte ik ook een aantal dingen op de laatste tijd die me storen. De vele herhaling bijvoorbeeld, en het zo veel mogelijk omschrijven.. Get to the point, woman! Ik krijg de indruk dat ze bijna overal mee wegkomt omdat ze zo populair is, terwijl er echt wel wat gestreept had mogen worden. En zo veel in zo’n korte tijd… Kwantiteit vs kwaliteit, zou ik zeggen. Maar hey, misschien denk ik daar over een paar maanden helemaal anders over en weet Sarah me enorm te verrassen.
Op naar de volgende stelling, want er viel me nog iets op toen ik wat contemporary boeken achter elkaar las en dat zijn ouders. Of het gebrek daaraan?Het viel me op dat veel ouders afwezig zijn in young adult boeken, en dat veel vrouwelijke hoofdpersonages een vaderfiguur missen. Hun moeders werken eigenlijk 99/100 keer als verpleegster. Nog meer dan hoofdpersonages lijken ouders in een bepaalde stereotype gegoten te worden. Valt jullie dit ook op? Wat vinden jullie daarvan? Laat het weten in de reacties!
Ouders lijken teveel op elkaar in young adult boeken
Tieners moeten zo divers mogelijk zijn.. maar hoe zit het met hun vaders en moeders?
Ow ja! Met deze stelling ben ik het helemaal eens! Ouders zijn eigenlijk nooit echt uitgewerkt in YA boeken en worden daardoor per definitie stereotypes. Daarnaast zijn het ook nog eens steeds dezelfde stereotypes. Alsof je geen geheimen voor je ouders hebt als je wel elke avond om half 6 samen eet. Alsof je geen geheimen voor je ouders hebt als je moeder een huisvrouw is. Ik heb het als tiener keihard bewezen hoor 😉 Ik weet vrij zeker dat ik een supernatural boyfriend had kunnen hebben, met een moeder die altijd thuis was en elke avond samen eten en tv kijken. Dus…meer diversiteit onder de ouders : graag!
ps. Ik vind Sarah J. Maas zelf niet te langdradig. Tolkien wel, bij Sarah J. Maas stoort het me tot nu toe niet.
pps. Catwoman is in principe een afgerond verhaal, uiteraard met ruimte voor meer (maar dat is ook wel inherent aan de superhero wereld), maar het main verhaal is echt overduidelijk helemaal afgerond.
Ow! En ik was nog een ppps vergeten: Als je karakters “eeuwig” of toch “heel lang” leven is afronden eigenlijk per definitie onmogelijk totdat je ze doodmaakt 😉 Een happy end van 3000 jaar is not gonna happen.
Ik ben gewoon bang dat het een beetje een Terry Goodkind gevalletje gaat worden; alsmaar terugkomen in dezelfde wereld.
Tolkien kan ik alles vergeven; LotR was zijn levenswerk en hij heeft een fundamentele rol gespeeld in de ontwikkeling van het fantastische genre.
Ik vind inderdaad ook dat er wel wat meer diversiteit bij de ouders mag komen. Maar ik snap het wel, want ik de meeste boeken komen de ouders nauwelijks voor. Maar dan nog kun je wel iets anders verzinnen dan het stereotiep ouder.
Grappig, want toen ik pas To All the Boys I’ve Loved Before keek, had ik bij die vader meteen zoiets van: o ja, weer zo’n vader. Ik vind vooral in films (TFIOS, Love, Simon, etc.) de ouders altijd hetzelfde.
In boeken is het niet veel anders. Dus eigenlijk kan ik het alleen maar eens zijn met de stelling.
Hier ben ik het helemaal mee eens! Want elke ouder wordt hetzelfde neergezet. Ik vind bijvoorbeeld het a technische van veel ouders echt ongelooflijk. Nu ben ik een moeder van jonge kinderen maar goed ik denk dat veel ouders echt wel weten hoe het internet werkt…..Maar goed dat zal aan mij liggen haha. En dat ouders ze nooit begrijpen, natuurlijk is hun belevingswereld heel anders, maar er zijn amper personages met ouders die bijvoorbeeld net als zij van nerdy dingen houden. Ouders snappen dat dan niet enz. En zo zijn er nog zoveel meer voorbeelden te noemen.
Nu ik erover nadenk klopt het wel dat ouders vaak erg stereotiep zijn. Maar het stoort me eigenlijk niet echt. YA gaat toch over de tieners en hun ontwikkeling, ouders spelen maar een kleine rol.
Maar in RL spelen ouders hierin toch juist wél een grote rol? Het gedrag van kinderen is altijd een afspiegeling van het gedrag van de ouders (zowel aangeboren als aangeleerd)/opvoeding. Als de tieners zich ontwikkelen, gaat het júist om gedrag. Gek dat de (impliciete) vergelijking met de ouders dan weggelaten wordt.
Vind eigenlijk dat YA-schrijvers wel wat meer aandacht aan de ouders mogen geven. Bij mij thuis is het zo dat als mijn ouders naar visite gaan o.i.d. wij als kinderen (15, 17, 20) meegaan. In YA-boeken hebben die kids állemaal een eigen auto, een eigen agenda en lijken ze op zichzelf te wonen, hoewel ze nog thuis wonen. Moeten ze niet eerst toestemming vragen of vertellen wat ze gaan doen voor ze een roadtrip gaan maken (naar wat ik me van Paper Towns (John Green) kan herinneren gaan ze gewoon op weg naar die papieren stad, zonder dat iemand er vanaf weet…)?
In sciencefiction en fantasy boeken hebben die tieners vaak niet eens ouders meer, dat vind ik ook opvallend. Ik noem een paar boeken: the lunar chronicles, starters & enders, alter ego.
Shout out to Charlie Swan.
(Because I love him dearly, niet omdat hij stereotiep is :-p Zelf stoor ik me vooral aan van die hippie-ouders die door hun kind met de voornaam genoemd worden, zo onrealistisch? Ook de hoge mate van 1-oudergezinnen niet door scheiding maar door sterfgeval is wel een beetje too much.)
Wat ik tegen ben gekomen zijn de ouders in YA-boeken inderdaad wel erg veel van hetzelfde. Ergens maakt dat me juist wel nieuwsgierig naar ouders die anders zijn …
Toen ik de stelling las, dacht ik idd ook direct aan dat ouders heel vaak gigantisch op de achtergrond staan. Misschien dat ik daarom zo van ‘Second Chance Summer’ van Morgan Matson houd: daar speelt de vader een best grote rol (hoewel de moeder niet opvalt, volgens mij).
Ik lees niet veel contemporary, dus daar kan ik weinig over zeggen, maar in fantasy spelen ouders inderdaad een kleine rol. Ze zijn dood of niet aanwezig. Dat is natuurlijk omdat het om de hoofdpersoon draait. Die moet zijn ontwikkeling van newbie naar held(in) doormaken en dat kan niet als hun ouders om te hoek klaarstaan om hen uit de problemen te redden. Dus je krijgt of “domme” ouders die niet zien wat er aan de hand is of er niet mee om kunnen gaan, of afwezige ouders. Opvallend: in City of Bones en nog een boek waar ik even niet op kan komen, moet de hoofdpersoon juist haar moeder redden. Nu ik erover nadenk, zijn er ook best veel zieke ouders in boeken.
Ik had er niet zo bij stil gestaan, maar toch hebben de ouders in het fantasyboek dat ik aan het schrijven ben, een grotere rol dan gemiddeld, denk ik. Al zijn ze nog wel wat stereotiep. Daar moet ik nog aan werken 🙂