Hoi allemaal! Even heb ik getwijfeld om deze week eventjes over te slaan. Ik had even geen inspiratie voor een nieuwe stelling en ik heb de laatste paar dagen wat minder energie gehad. Toch begon het wel te kriebelen, dus besloot ik toch maar een nieuwe stelling te verzinnen. Natuurlijk blik ik ook even terug op vorige week.
Vorige week luidde de stelling: YA auteurs doen tegenwoordig veel te veel hun best om hun personages zo divers mogelijk te maken. En daar kwamen behoorlijk wat reacties op. Gepassioneerde reacties van allerlei verschillende mensen. Want daar is – eindelijk! – ruimte voor ontstaan binnen de young adult literatuur. Personages hoeven niet perse blank, slang, heteroseksueel en bloedmooi te zijn, maar mogen donker zijn, homoseksueel, met een stoornis, zonder.. En dat is mooi. De maatschappij in boeken wordt steeds diverser en daarmee een steeds betere afspiegeling van de echte wereld. Dat juich ik enorm toe, vooral als een auteur er goed in weet te slagen.
Goed slagen is helaas niet vanzelfsprekend. Een auteur heeft er onvoldoende verstand van! roepen mensen dan. Dat is echter geen argument, want onderzoek doet wonderen. Het is juist de manier waarop je iets onderdeel van je verhaal laat zijn of het slaagt of niet. Een personage kan wel een bepaalde eigenschap hebben, maar je moet je als auteur (en lezer) afvragen of dit gewoon een kenmerk is of dat het daadwerkelijk een functie heeft in het verhaal. Sowieso vind ik het niet altijd nodig dat het benoemd wordt. Dat iemand donker is, bijvoorbeeld.
Herinneren jullie de rel nog toen bleek dat Hermione door een donkere vrouw vertolkt zou gaan worden in Cursed play? Iedereen ging er zomaar – onterecht! – vanuit dat ze plank was. Maar had Rowling dit moeten benoemen? Nee. Hermione heeft bruin krullend haar en iets te grote voortanden.. Wij hebben haar zelf blank gemaakt (omdat we bank zijn!). Als ze dit wel expliciet had benoemd, dan waren er vast weer andere mensen over gevallen. Met dit soort gevoeligheden is het nooit goed. Helaas.
Toch voelt het voor mij soms wel als een trend, zeker in de contemporary hoek van young adult. Personages moeten zo divers mogelijk, terwijl het soms echt niet ten goede kwam. Zo las ik ooit een boek over een meisje die twijfelde over haar geaardheid, maar haar ouders waren ook beiden homoseksueel en lesbisch. Het voelde als zo’n enorme overdaad (terwijl het best wel zal bestaan, hoor), waardoor het geheel een beetje geknutseld overkwam. En zo zijn er meer; personages waarbij er een extra label wordt geplakt in plaats van ze te nemen zoals ze zijn. In mijn ogen geldt dat bepaalde eigenschappen helemaal niet benoemd hoeven te worden. Stel, je hoofdpersoon is autistisch. Moet dit dan vermeld worden? Kan het niet gewoon middels het gedrag duidelijk worden? Dat bedoel ik een beetje.
Voor mijn gevoel is het waar dat er tegenwoordig teveel diverse dingen benoemd lijken te worden in young adult boeken. Ik ben voor de volle 100% voor diversiteit in personages, maar ik vind niet dat er altijd een label aan geplakt moet worden als dit niet nodig is. Laat lezers zelf bedenken hoe iemand eruit ziet en welke elementen meespelen in het leven. Haal vooroordelen weg, maar focus je op de menselijke kant van een personage.
Om nog een voorbeeld te noemen; ik schrijf nu aan een boek en de hoofdpersoon is wat te dik. Nu is dit ook mijn persoonlijke ervaring natuurlijk, dus wat dat betreft kan niemand zeiken (mag ik nu niet meer schrijven over dunne mensen?). Maar ik vind het belangrijk dat dit slechts een kenmerk van haar is, een kenmerk dat haar niet anders maakt dan een dunner iemand. Het is zoals ze is; zo is ze in mijn hoofd ontstaan. Ik hoef dit niet meerdere keren te benoemen, want als lezers haar als dun zien is dit ook prima. Dik is ook zo’n label wat voor iedereen anders is. Voor de een is maatje 40 al dik, voor de ander pas maatje 48.. En dan nog zien niet allemaal mensen met maatje 48 er hetzelfde uit. Wat ik hiermee probeer te zeggen is dat diversiteit heel normaal zou moeten zijn, en niet iets wat geforceerd opgedrongen moet worden. En auteurs moeten al helemaal niet veroordeeld worden als ze toevallig wel over een blank, rijk, heteroseksueel en mooi meisje willen schrijven.
Oke, hier ben ik langer over doorgegaan dan mijn plan eigenlijk was. Laat ik snel doorgaan naar de nieuwe stelling.
Omslagen!
Een kaft van een boek is voor mij heel belangrijk; het is het visitekaartje van een boek. Ik hoop in de toekomst nog vele omslagen te mogen maken (huur me in, yay!), maar ik word er ook enorm door beinvloed. Don’t judge a book by its cover gaat voor mij niet op. En voor jullie? De stelling vna deze week is:
Als de kaft van een boek niet mooi is, ga ik het boek sowieso niet lezen
Ik ben benieuwd!
Als de kaft van een boek niet mooi is, zal het wat meer moeite moeten doen om op mijn pad te komen. Ik ben geen kaft-koper, maar ik kan helaas ook niet ALLE boeken in de boekwinkel optillen om de blurb te lezen. Titel, kaft, aesthetic…het speelt toch een rol als ik bepaal of ik het boek wel of niet ga oppakken om de samenvatting op de achterkant te bekijken. En als ik die samenvatting niet bekijk, dan zal ik het boek ook zeker niet kopen.
Dus als de kaft niet mooi is en niet opvalt, dan zal ik minder snel de blurb lezen en het dus minder snel kopen. Maar, als ik de blurb dan ergens tegenkom of ik hoor er andere mensen over praten, kan dat zomaar veranderen en dan doet de kaft er niet meer toe.
Helemaal mee eens!
Ooooh dank je voor dit bericht. Maar echt. Waarom moet inderdaad ineens ieder persoon ‘donker’ zijn of ‘homoseksueel’. Het is supergoed dat het er eindelijk is en weg met dat taboe, maar aaagghhh niet IEDER boek (en ook series OMG) heeft een gay-couple nodig om succesvol te zijn. Er is zoveel ophef tegenwoordig als het er niet in zit… ik word er echt niet goed van.
Maar anywayssss… de kaft. Dit is eigenlijk beschamingwekkend waar. Is dat een woord? Maar echt als een kaft me al niet aanspreekt, zal ik het echt niet zo snel omdraaien om te lezen of het wat voor me is. Want ik lees wel ALTIJD de achterkant. Zo zonde anders… Tenzij het een boek is waarvan ik al weet dat het uitkomt en dan blijkt de kaft gewoon kut en nouja dat is dan maar zo… maar dan moet het verhaal me dus echt al eerder hebben overgehaald.
Zo dat was mijn preek.. =)
Wij zien onszelf toch ook in ieder boek. (Hetero, blank, vrouw, man) Waarom zouden zij zich niet in ieder boek mogen zien?
Ik zal een boek met een slechte kaft (naar mijn mening) ook nog willen lezen maar de kans dat ik hem koop (en als het om een boek is dat niet vertaald is ook lees) is wel heel klein. Als ze zijn vertaald dan haal ik ze wel uit de bieb. Vind ik het een geweldig boek dan gaan ze alsnog op mijn lijst om te kopen.
Een écht lelijke kaft, nee die koop ik niet. Lezen? Misschien. Het komt er vooral op neer dat een boek met een minder mooie voorkant dubbel zo hard moet knokken om gezien te worden. In een wereld van instagramidealen is het dus zeker belangrijk. Gelukkig betekent “mooi” voor iedereen iets anders!
Moet zeggen dat de voorkant van de kaft het minst lang naar kijk voor het aanschaffen (maar wel voor/tijdens het lezen als ik een plottwist overdenk) Enkel om de titel en naam van de schrijver(st)er te lezen het is bij mij eerder de rug van het boek en een leesbare titel die er voor mij uitspringt en het uit de kast te pakken om de achterkant/samenvatting te lezen want ja, een goede/interessante/aansprekende inhoud is veel belangrijker in mijn keuze om een boek aan te schaffen of te lezen.
Iedereen zijn manier om het kaft van de koren te scheiden in de boekenmarkt en om uit te vinden wat je vervolgens gaat lezen (een oude vertrouwde zeer geliefde herlezing ?)
Er staat in tekst in de HP serie dat Hermelien blank is, dus Hermelien opeens een donkere huidskleur geven valt onder ‘nepdiversiteit’, net zoals de homoseksualiteit van Dumbledore. Als iets niet genoemd word in het boek (de ‘canon’), kun je niet buiten het boek nog gaan zeggen dat iets wel zo is om wat zieltjes te winnen. Het staat niet in de tekst, dus het is niet waar.
Diversiteit benoemen is belangrijk, omdat mensen er vaak nog vanuit gaan dat ieder karakter standaard blank en hetero en gezond is. Bovendien zal er in een verhaal best een personage zijn die een opmerking maakt over de hoofdpersoon als hij/zij overgewicht heeft, of een andere seksualiteit, of een handicap, en het personage zal er zelf af en toe ook wel mee bezig zijn. En natuurlijk hoort huidskleur gewoon bij de uiterlijke beschrijving van een personage, net zoals haarkleur. Bepaalde ‘stoornissen’ merk je aan een personage aan de manier waarop ze zich gedragen, natuurlijk, en het is vrij normaal als daar ook een diagnose voor gesteld word.
Diversiteit is heel normaal en hoeft geen functie te hebben. We bestaan gewoon en doen normale dingen, ook al vinden veel mensen dat nog zo gek. Je boek is niet divers totdat je het durft te noemen in de daadwerkelijke tekst 🙂
Lelijke covers zijn altijd heel jammer, maar als het verhaal me genoeg interesseert, zal ik de boeken waarschijnlijk wel kopen. Captive Prince heeft best lelijke covers, maar ik hou van het verhaal. Een prachtige cover is natuurlijk wel handig om iemands aandacht te pakken en soms zullen mensen het ook puur en alleen om de cover kopen (waar ik zelf ook schuldig aan ben). Het is geen extreme dealbreaker en het is redelijk oppervlakkig om puur en alleen naar een cover te kijken, alsof je een persoon beoordeeld puur en alleen om hun uiterlijk.
Er staat volgens mij nergens in de HP boeken letterlijk dat Hermelien blank of donker is; alleen dat ze een keer verbleekt en bloost. Aan de hand daarvan zou je kunnen aannemen dat ze blank is, maar het wordt niet expliciet genoemd (gelukkig). Dus om nu te zeggen dat het sowieso niet waar is dat Hermelien donker zou kunnen zijn, klopt in mijn ogen ook niet. Ik vind het ook niet onder nepdiversiteit vallen, omdat iets niet benoemd hoeft te zijn om divers te zijn. Sterker nog, als we gaan oordelen of iets nep- of echte diversiteit is, schieten we het doel dan niet totaal voorbij? Mogen we daar over oordelen? Vergroten we het probleem dan niet enorm? Moeten alle verschillen tussen mensen perse benoemd worden? Dat denk ik niet. Dat zou je in zekere zin ook oppervlakkig kunnen noemen, omdat je enkel naar de kenmerken van een bepaald label kijkt.
Om dit door te zetten naar een omslag; enkel naar de omslag kijken hoeft niet perse oppervlakkig te zijn. Een in mijn ogen goede kaft vertelt namelijk net zo veel over het boek zelf als de tekst op de achterflap (zie mijn omslagen ontleed). Voorbij de kenmerken kijken, dus, wat ook weer terug te koppelen is naar diversiteit. Maakt het Hermelien een ander personage als ze zwart was geweest? Nope; het gaat om de inhoud, welk verhaal ze verteld. Moet het dan benoemd worden of ze nu paars, groen, blank of zwart is? Nope.
Misschien komt mijn mening vooral voort uit het eeuwige gelabel van de afgelopen tien jaar. Vooral als mensen zich achter hun label gaan verschuilen om bepaald gedrag goed te praten, kan ik daar echt kriebelig van worden. Wat dat betreft vind ik het zonde dat het labelen van mensen in boeken veel vaker voor begint te komen, terwijl het beestje niet altijd benoemd hoeft te worden.
Maar labelen is altijd fout en als je al beseft dat je mening hoogstwaarschijnlijk daarvandaan komt, is het dan niet goed om het ook eens van een ander standpunt te bekijken?
We zouden toch gewoon in onze boeken een weerspiegeling moeten zien van de maatschappij en let’s be fair: die is niet blank, niet hetero en niet normaal in het algemeen. Niet voor de volle honderd procent. Iemand die een gekleurde huid heeft, heeft bv toch even veel kans om autisme te hebben als iemand met een blanke huid. Doet dat er dan toe? Misschien, misschien ook niet.
Maar vanaf het moment dat er labels boven komen, snap ik dat het fout gaat. Want iemand labelen stuurt indirect ook die zijn gedrag. Als je iemand elke dag van zijn leven vertelt dat hij ooit een bank gaat overvallen, hoe groot is dan de kans dat hij dat niet doet? Behoorlijk klein niet? Dat is het effect dat labels volgens mij heeft. En als je je mening dus daarop baseert en dat labelen ook in boeken blijft doorvoeren, is het gewoon fout. Daarom was ik best blij toen ik bloed en beenderen las omdat dat boek je wat diversiteit betreft met de neus op de feiten drukt. Mensen met een gekleurde huidskleur vonden het prachtig dat ze zichzelf opeens beter konden identificeren met het boek, gewoon omdat de standaard nog steeds in 90% van de gevallen blank en wit is. Waarom zouden we dan niet mee op die golf deinen en voor meer diversiteit gaan?
“Hermione’s *white* face was sticking out from behind a tree. ‘Harry, hurry!’ she mouthed.” Een POC heeft geen gezicht dat je kunt omschrijven als ‘wit’, haha. Ik vond het zelf heel leuk dat het toneelstuk meer diversiteit had qua POC, maar het feit dat JK doet alsof ze het zelf al zo bedacht had, is best triest. Ik heb het zelf niet zo op leugenaars en al helemaal niet als het om dingen als onderdrukking gaat, haha. Ze schreef haar boeken in een andere tijd waar diverse mensen nog verborgen werden, dus het is niet gek dat ze vrijwel geen diversiteit had, maar dan moet ze nu niet gaan doen alsof ze heilig is.
Nepdiversiteit is juist heel belangrijk om te benoemen, zou ik zeggen! Zieltjes winnen is niet iets waar je trots op kan zijn. Je beschrijft een blank personage toch ook in detail? Waarom zou je dat met een POC niet doen? 90% van de heteroseksuele personages krijgt toch een romantische relatie? Waarom zou een homoseksueel personage dan geen relatie kunnen krijgen? Je word er toch telkens met je neus opgedrukt als een vrouwelijk personage slank is en een mannelijk personage gespierd? Waarom zou je dan niet benoemen als een vrouw iets molliger is of een man tenger? En geestelijke stoornissen of handicaps beïnvloeden iemands dagelijks leven en hun gedrag, dus waarom zou je dat totaal niet benoemen? Dan heb je gewoon geen onderzoek gedaan naar waar je over schrijft, lijkt me.
Natuurlijk is de inhoud belangrijk: de inhoud moet namelijk realistisch zijn. Het merendeel van de wereldbevolking is POC. 3-10% van de wereldbevolking is LGBTQ+. Zelfs als je fantasy schrijft, is het belangrijk de ‘echte’ wereld een tikkeltje te reflecteren.
Maakt het Hermelien een ander personage als ze POC is? Allicht, want misschien beïnvloed het haar culturele achtergrond of misschien heeft ze te maken gehad met discriminatie, aangezien HP nog steeds in verbinding staat met de ‘echte’ wereld en racisme dus bestaat. En als ze paars of groen was geweest in de wereld van HP, had ze daar zéker wel wat opmerkingen over gekregen, want dat is verre van de norm. Dan was ze een soort alien of magisch wezen geweest en daar zet men toch wel vraagtekens bij. Om te zeggen dat huidskleur níéts beïnvloed, is kort door de bocht. Natuurlijk wel. Afkomst, cultuur, hoe mensen met je omgaan… it’s all in the package.
Ah, de labels. Daar ben ik zelf ook niet echt fan van, maar ze bestaan nou eenmaal. Wat bedoel je met ‘om bepaald gedrag goed te praten’? Een trut zijn omdat je lesbisch bent of uit Afrika komt, praat natuurlijk niets goed, maar het lijkt me héél sterk dat iemand daar anders over dacht, haha. Het expliciet benoemd worden is anders: huidskleur hoef je alleen te benoemen in plaatsen waar het relevant is, bijvoorbeeld als het hoofdpersonage iemand voor de eerste keer ziet in het verhaal of wanneer hij/zij zichzelf in de spiegel bekijkt (cliché, maar whatever). Stoornissen beïnvloeden gedrag, dus vaak kun je het daaraan opmerken als je er een beetje verstand van hebt, en als het hoofdpersonage de diagnose van het karakter kent, zal dat zeker benoemd worden. LGBTQ+ beïnvloed romantische interesse, dus als het hoofdpersonage biseksueel is, zal hij/zij zich aangetrokken voelen tot zowel mannen als vrouwen en opent dat opties voor homoseksuele relaties op, dus dan zie je het daaraan. En als LGBTQ+ persoon kan ik zeggen dat je vaak ook iets meer betrokken bent met minderheden verdedigen omdat ze zelf soms onderdrukt word en het ‘niet in het openbaar zou mogen’, haha.
Liefde voor alles wat je zegt Julia <3
Daar heb je allemaal gelijk in. 🙂 goede punten! En met verschuilen achter labels bedoel ik bijvoorbeeld leerlingen die van te voren al zeggen: ja dat kan ik niet, ik heb dyslexie. Of ouders die gedrag van hun kinderen wegwuiven. Van ja, Ach, hij heeft ADHD. Maakt dat bepaald gedrag goed? Nee. En wat stoornissen benoemen, weet ik het net zo niet. Ik heb familie met geestesziekte. Zodra men dat benoemd, oordelen mensen anders over hen. Terwijl wanneer ze het niet weten, ze heel normaal worden behandeld. Dat is niet oke.
Ah, dat is inderdaad niet juist! Sommige dingen kosten extra moeite met bepaalde stoornissen, maar dat maakt het niet gelijk onmogelijk.
Het is inderdaad zo dat een geestenziekte benoemen ervoor kan zorgen dat iemand anders behandeld word. Ik bedoelde ook meer dat als het hoofdpersonage iemands diagnose kent dat hij/zij het misschien een keer in gedachten opmerkt, of als de hoofdpersoon het zelf heeft zal het ook wel af en toe omhoog komen in de gedachten. Als de hoofdpersoon het niet weet, kun je het aan bepaalde kleine gedragingen zien, het is niet zo dat je de lezer er met de neus op moet drukken.
Ja precies! Vooral dat met de neus er op moeten drukken, ik denk dat dat precies is wat ik een beetje te veel vind langskomen de laatste tijd? Want diversiteit in boeken is echt superbelangrijk, natuurlijk.
Maar labelen is altijd fout en als je al beseft dat je mening hoogstwaarschijnlijk daarvandaan komt, is het dan niet goed om het ook eens van een ander standpunt te bekijken?
We zouden toch gewoon in onze boeken een weerspiegeling moeten zien van de maatschappij en let’s be fair: die is niet blank, niet hetero en niet normaal in het algemeen. Niet voor de volle honderd procent. Iemand die een gekleurde huid heeft, heeft bv toch even veel kans om autisme te hebben als iemand met een blanke huid. Doet dat er dan toe? Misschien, misschien ook niet.
Maar vanaf het moment dat er labels boven komen, snap ik dat het fout gaat. Want iemand labelen stuurt indirect ook die zijn gedrag. Als je iemand elke dag van zijn leven vertelt dat hij ooit een bank gaat overvallen, hoe groot is dan de kans dat hij dat niet doet? Behoorlijk klein niet? Dat is het effect dat labels volgens mij heeft. En als je je mening dus daarop baseert en dat labelen ook in boeken blijft doorvoeren, is het gewoon fout. Daarom was ik best blij toen ik bloed en beenderen las omdat dat boek je wat diversiteit betreft met de neus op de feiten drukt. Mensen met een gekleurde huidskleur vonden het prachtig dat ze zichzelf opeens beter konden identificeren met het boek, gewoon omdat de standaard nog steeds in 90% van de gevallen blank en wit is. Waarom zouden we dan niet mee op die golf deinen en voor meer diversiteit gaan?
Maar labelen is altijd fout en als je al beseft dat je mening hoogstwaarschijnlijk daarvandaan komt, is het dan niet goed om het ook eens van een ander standpunt te bekijken?
We zouden toch gewoon in onze boeken een weerspiegeling moeten zien van de maatschappij en let’s be fair: die is niet blank, niet hetero en niet normaal in het algemeen. Niet voor de volle honderd procent. Iemand die een gekleurde huid heeft, heeft bv toch even veel kans om autisme te hebben als iemand met een blanke huid. Doet dat er dan toe? Misschien, misschien ook niet.
Maar vanaf het moment dat er labels boven komen, snap ik dat het fout gaat. Want iemand labelen stuurt indirect ook die zijn gedrag. Als je iemand elke dag van zijn leven vertelt dat hij ooit een bank gaat overvallen, hoe groot is dan de kans dat hij dat niet doet? Behoorlijk klein niet? Dat is het effect dat labels volgens mij heeft. En als je je mening dus daarop baseert en dat labelen ook in boeken blijft doorvoeren, is het gewoon fout. Daarom was ik best blij toen ik bloed en beenderen las omdat dat boek je wat diversiteit betreft met de neus op de feiten drukt. Mensen met een gekleurde huidskleur vonden het prachtig dat ze zichzelf opeens beter konden identificeren met het boek, gewoon omdat de standaard nog steeds in 90% van de gevallen blank en wit is. Waarom zouden we dan niet mee op die golf deinen en voor meer diversiteit gaan?
Als ik de kaft van een boek niet mooi vindt, pak ik het minder gauw op, maar als de titel me aanspreekt, of als ik van het boek of de schrijfster/schrijver gehoord heb, lees ik toch de achterflap en kijk ik het in.
De kaft is niet the “end all and break all” van een boek voor mij. Maarrrr… als ik de keuze heb tussen 2 kaften, kies ik de kaft die ik het mooist vind, zelfs als die een paar euro duurder is (niet meer dan een paar euro, hoor). Dat dan weer wel 🙂
Als ik alleen maar boeken zou lezen, waarvan ik de kaft supermooi vind, zou mijn tbr iets korter zijn 😀
Meestal is een cover iets wat me het eerst aantrekt aan een boek, tenzij ik over het boek hoor zonder de cover te zien. Maar als ik een boek tegenkom waarvan de cover niet zomaar mooi is, maar het verhaal heel tof klinkt, zal ik het zeker willen lezen. Lekker cliché, maar het gaat natuurlijk om de inhoud, als de cover mooi is is dat mooi meegenomen!
De kaft is vaak het allereerste wat je van een boek ziet. Of je een boek nu ziet in de boekhandel, de webshop, in een persbericht, tijdschrift of catalogus: die kaft zie je als eerst. Toegegeven: de mooie kaften triggeren tot verder kijken. Een minder aantrekkelijke kaft moet harder zijn best doen om mijn aandacht te trekken. Toch kan er achter dit soort kaften een wonderschoon verhaal zitten. Momenteel lees ik een literaire roman waarvan de kaft (en de titel overigens ook) mij helemaal niet aansprak, maar het verhaal is heel tof geschreven.
Ik vind het wel jammer dat er soms weinig aandacht/liefde aan de kaft gegeven is. Soms heb ik een beetje het gevoel dat de kaft creëren een “moetje” was en daarom snel een stockfoto, of iets anders lukraak gekozen is. Ik heb het daar wel eens over gehad met een paar auteurs die in eigen beheer een boek uitgegeven hebben, maar waar de kaft nogal minnetjes was. ‘Het gaat om het verhaal’ zeiden ze dan vaak. Jammer dat daar zo makkelijk over gedacht wordt.
Dan is er natuurlijk nog zoiets als smaak. Persoonlijk hou ik niet zo van kaften met close-ups van lippen, billen en botox/gefotoshopte gezichten. Iets wat een tijd lang erg hip leek te zijn bij de grote uitgeverijen. Gelukkig kom ik ze niet meer zo vaak tegen. Dan las ik ze wel, als de inhoud mij boeide, of als ik de auteur al kende van een ander boek. Toch ben ik blij dat een aantal van die boeken bij de herdruk een nieuwe kaft kregen. Waarschijnlijk is die zogenaamde sexy cover uit de mode nu.
De kaft is (meestal) het eerste wat je van een boek ziet, dus het is volgens mij wel belangrijk dat die er goed uitziet. Dan zullen mensen in de winkel of de bieb sneller geneigd zijn om het boek vast te pakken. Ik geef toe dat ik ook al boeken op mijn TBR gezet heb puur omdat de kaft me aansprak. Maar het is niet zo dat ik een boek met een lelijke kaft niet wil lezen. Uiteindelijk is de synopsis het belangrijkste voor mij.
Bovendien is dat ook altijd subjectief. Wat is mooi en wat is lelijk? Bij Warcross van Marie Lu bijvoorbeeld heb ik al vaak gelezen dat mensen het geen mooie kaft vinden, terwijl ik die net heel leuk vind.
Als het boek in mijn ogen geen mooie kaft heeft, zal ik het minder snel oppakken en de achterkant lezen. Mocht het boek mij toch aanspreken, dan koop ik het boek of leen ik het bij de bibliotheek. Maar gelukkig, smaken verschillen en wat de een mooi vind, kan ik wel eens spuuglelijk vinden of andersom. En dan heb je ook nog de boeken met een prachtige cover, maar een verhaal dat wat kan tegenvallen. Zo vind ik bijvoorbeeld de cover van Flame in the mist geweldig, maar het verhaal vond ik niets aan…
Hoewel de omslag van een boek wel de eerste drempel is waar je als lezer overheen moet stappen – want hallo, een boek zonder zo’n drempel is geen boek, hoor! – zijn er zeker fantastische boeken met een oerlelijke omslag.
Ik kan wel onder de indruk zijn van een mooie omslag, maar het is bijna nooit de reden om een boek wel of juist niet te lezen. Meestal kies ik aan de hand van tips van anderen (irl, blog, boekensite) of doordat ik een boek ben tegengekomen in de folder van de uitgever.
Alleen bij boeken die ik zelf aanschaf let ik er wel op. Het liefst heb ik turqouise, groene en blauwe boeken in de kast staan, dat staat mooi in mijn huiskamer 🙂 dus boeken in die kleur hebben meer kans om door mij gekocht te worden.