Hallo hallo hallo! Het is weer dinsdag en dus weer tijd voor een nieuwe discussie. Ik ben zo blij dat deze rubriek jullie bevalt en ik elke keer weer leuke reacties krijg! Ik hoop dat ik nog een tal van toffe stellingen jullie kant op mag gooien. Voordat ik jullie kennis wil laten maken met de nieuwe stelling, wil ik nog even terugblikken naar de stelling van vorige week. Ik heb daar namelijk ook een mening over, die ik graag met jullie wil delen.
De stelling van afgelopen week was Scholen moeten stoppen met verplichte literatuur en jongeren zo veel young adult boeken laten lezen als ze willen en daar kwamen wisselende reacties op; sommigen vinden de verplichtte literatuur namelijk wel een toegevoegde waarde. En dat is prima, natuurlijk!
Zelf vind ik dat de focus teveel op literatuur is komen te liggen. Nederlandse literatuur, welteverstaan. Als ik zie wat de leerlingen moeten lezen op de school waar ik les geef, word ik best verdrietig. Niet perse omdat ze literatuur moeten lezen, maar meer omdat het ontzettend verouderde boeken zijn. Leerlingen pakken de dunste boeken, omdat ze denken daar het snelst doorheen te kunnen komen. Wat je dan ook wil zeggen over ontwikkeling; dat moet niet de bedoeling zijn.
Jongeren behoren tot een bijzondere doelgroep; hun ontwikkeling is gigantisch, onzeker en vol gekke en dramatische keuzes. YA literatuur is daar precies op ingespeeld en niet alleen maar makkelijk. Er zijn namelijk YA boeken die echt de literaire boxen aantikken, maar leerlingen mogen deze boeken niet altijd lezen. Waarom niet? Ik heb de meest verschrikkelijke smoezen gehoord. Dat een docent het niet wilde, omdat deze het boek niet kende. HALLO!? Komt een leerling eens uit eigen initiatief met een boek, is het niet goed!? Dat vind ik pijnlijk.
Daarnaast is het maar de vraag of de leerlingen echt snappen wat ze lezen. De thematiek staat vaak zo ver van ze af en ze zijn tegenwoordig maar zelden gewend om veel te lezen, dat ze het niet echt begrijpen. Dan kan een boek nog zo fantastisch mooi (geschreven) zijn, als het niet binnenkomt, dan doet dat er niet meer toe.
Toch ben ik er niet op tegen dat jongeren in contact komen met literatuur. Ik heb zelf nog het vak letterkunde gehad op de middelbare school, waar we een aantal uur in de week werden geprikkeld om kennis te maken met literatuur. We begonnen in de middeleeuwen en werden uitgedaagd om van elke stroming iets te lezen. De docent reikte ons boeken aan door voor te lezen, ons zelf fragmenten te laten lezen of ons (al dan niet in groepjes) actieve verwerkingsopdrachten mee te geven (denk aan films maken, theaterdecors bouwen, een scene naspelen etc.). Hierdoor leerde je ontzettend veel en kwam je op haast speelse wijze in aanraking met literaire werken. Maar ik vond het niet altijd leuk, omdat ik werd gedwongen te lezen. Ik moest thema’s tackelen waar ik niks voor voelde en door de druk las ik bijna niks meer voor mezelf. Ik raakte mijn leesplezier bijna kwijt! En dat terwijl ik lezen heerlijk vind! En ik ben daar niet de enige in (helaas). Ik denk dan ook dat het belangrijk is als er een goede balans wordt gevonden in het onderwijs. Lezen is superbelangrijk voor je ontwikkeling, maar ik denk dat het leesplezier van essentieel belang is om jongeren ook ná de middelbare school te laten lezen. Literatuurlessen moeten zeker niet afgeschaft worden, maar ik vind wel dat de houding ten aanzien van young adult wat opener mag worden. Mediatheek en bibliotheekmedewerkers en ook speciale leesconsulenten kunnen docenten hier perfect bij helpen.
Ik denk ook dat als jongeren plezier houden in lezen, ze uiteindelijk vanzelf – al zijn ze jaren verder – wel interesse in literatuur beginnen te krijgen. Lezen – wat dan ook – zal hoe dan ook een bijdrage leveren aan de ontwikkeling van mens-zijn. En dat hoeft wat mij betreft niet altijd (zware) literatuur te zijn.
Wow. Wat een opstel. Sorry! Het is nu eenmaal een onderwerp waar ik haast een boek over zou kunnen schrijven, omdat ik het van zo veel kanten kan bekijken.
Laten we snel doorgaan naar de nieuwe stelling, die over romantiek in YA boeken gaat.
De romantiek in Young Adult boeken is zo onrealistisch dat jongeren er een verkeerd beeld bij krijgen.
Omdat ik zelf een tiener was toen YA überhaupt begon te ontstaan als opzichzelfstaande doelgroep, ben ik niet heel erg door de romantiek in de boeken beïnvloed, maar ik kan me voorstellen dat dit anders is voor jongeren die nu opgroeien en veel lezen. Maar misschien heb je er ook als oudere lezer een kijk op; vind je de romantiek realistisch? Mis je iets in YA boeken? Ik ben benieuwd!
Wat betreft het onderwerp van vorige week ben ik het echt helemaal eens met wat je schrijft! Super verwoord! Is het niet iets waar we iets mee kunnen doen? Ik bedoel, er zijn genoeg acties om Nederland meer te laten lezen!
De romantiek heb ik eigenlijk nog nooit zo bij stil gestaan! Dus wat mij betreft niet opvallend ‘onrealistisch’, maar ik moet zeggen dat ik het lastig vind om te zeggen dat ik het écht realistisch vind. Ik lees tenslotte dan ook meestal YA fantasy. 😉
Ik vind het heel erg van boek tot boek verschillen en ik vind de context van de romantiek ook heel erg belangrijk.
Boeken als de soulmate trilogie van Joss Sterling geven een heel onrealistisch beeld van een relatie, maar…dat zijn wel werelden waarin er een duidelijk “gevoel” en “moment” is van een soulmate hebben. In de fanfic noem je dat een soulmate AU waarbij er echt één persoon in de wereld speciaal voor jou gemaakt is en je ook kan zien/voelen/weten wie dat is als je diegene ontmoet. In zo’n geval is de hele situatie onrealistisch en dan stoor ik me niet aan onrealistische relaties.
Maar, als er contemporary boeken zijn met van die fairytale romances, dan heb ik daar wel wat issues mee. Vaak proberen deze boeken een moeilijk onderwerp te bespreken, of iets emotioneels. Maar als je dat mengt met een liefdesrelatie die echt te mooi voor woorden is, doet dat heel erg af van het realistische gevoel. Of het de jongeren die het lezen een verkeerd beeld geeft, weet ik niet.
Eerlijk gezegd, denk ik dat we allemaal, ongeacht wat we lezen of zien, wel opgroeien met een sprookjesachtig beeld van relaties. Als ik zelf kijk naar mijn oudere schrijfwerk zie ik dat ook heel duidelijk terug. Als we ouder worden verdwijnt dat vanzelf omdat de realiteit je toch wel inhaalt. Ik schrijf relaties tegenwoordig heel anders dan ik deed toen ik begin 20 was.
Ik heb zelf persoonlijk meer moeite met tieners die 50 shades of grey lezen en denken dat dat een normale, gezonde relatie is. Liever dat ze een filmachtig romantisch beeld ervan hebben, dat ze wellicht nooit gaan vinden, maar daar komen ze vanzelf wel achter, dan dat ze denken dat de relatie in 50 shades de bedoeling is. Dat vind ik veel gevaarlijker. Ik heb ook van iemand uit de SM-wereld gehoord dat het daadwerkelijk schadelijke gevolgen heeft, doordat sommige meisjes erin stappen met de gedachte dat ze zo hun vriendje gaan vinden en allerlei grenzen over gaan, waar ze zich absoluut niet ok mee voelen, omdat ze denken dat dat oké is en zo moet.
Dus, ja, ik denk wel dat er bepaalde onrealistische verwachtingen ontstaan, mede door YA, maar ook zeker door sprookjesboeken en andere verhalen, maar over het algemeen denk ik niet dat dat een heel groot probleem is. Niks mis met een beetje hoge standaarden hebben. Het wordt pas problematisch als mensen gaan denken dat bepaalde problematische relaties in boeken normaal zijn.
(ps. Er is niks mis met 50 shades en aanverwanten leuk vinden he? Ik denk ook dat de meeste mensen die het lezen heel goed zien dat het een relatie is die leuk is om over te fantaseren, maar minder leuk is om daadwerkelijk te hebben. Het wordt pas een probleem als dat onderscheid niet gemaakt kan worden, wat vooral bij de kwetsbare puber doelgroep, die het boek ook oppakt, het geval kan zijn.)
Mee eens. Ik vond Soulmates een supertoffe serie. En ja, dat de relaties onrealistisch zijn, dat was juist het fantasy-achtige eraan. De serie heet niet voor niets Soulmates 😀
Het aspect van op 17-jarige leeftijd je soulmate vinden vind ik niet per se onrealistisch (puur gebaseerd op eigen ervaring dan en veel vriendinnen die ook nog steeds bij hun high school sweetheart zijn) maar het liefdesdriehoekgedoe is (though my guilty pleasure) zeker wél onrealistisch. Ik bedoel, hoeveel jongens van die leeftijd kan het genoeg bommen om er een hele vete van te maken? They’ll probably just move on to another girl – eentje die wek beschikbaar is – lijkt mij dan 😀 Dus een verkeerd beeld, pfff … Onrealistisch ja, verkeerd niet noodzakelijk. Ik vind het persoonlijk gewoon wel fijn dat YA de liefde tussen twee tieners heel serieus neemt, want op die leeftijd is het ook gewoon serieus voor jou in je eigen ervaring. Dus eh, datte 😀
Er zijn massa’s boeken die een onrealistisch beeld geven van relaties, maar zolang het geen ongezonde relaties als de norm bestempelt, lijkt me dat geen grote problemen opleveren Wat dat betreft sluit ik me helemaal bij het antwoord van Annette aan.
Ik denk niet dat het probleem ‘onrealistische relatie’ zich beperkt tot YA. Denk maar eens aan de hele romannetjes industrie die zich daarmee in stand houdt. Prima escapisme en volgens mij wéten die lezers (ook de YA lezers) in hun hart best.
Zit er veel onrealistische romantiek in boeken? Ja. Maar moeten we het daarom niet lezen/schrijven? Nee.
Er zijn maar heel weinig kinderen die denken dat die relaties echt zijn. En dat als het okay is in een boek, dat het okay zou zijn in het echt.
Ik heb deze discussie meerderemalen met auteurs gevoerd, maar ik ben van mening dat het allemaal wel meevalt. De opvoeding ligt bij de ouders/school van de kinderen, niet in boeken. Het zijn verhalen. Fictie, het woord zegt het al, niet echt. Laten we kinderen dan ook leren dat ze van de boeken mogen genieten, wat ze ook willen lezen, maar dat het natuurlijk niet het echte leven gepresenteerd.
Kinderen zijn veel slimmer dan we denken, en zullen vragen stellen als ze die hebben.
Het enige waar ik altijd wel bang voor ben is dat de relatie ongezond is. Ik ben zelf mama van drie meiden en er zijn wel een aantal relaties waar ik over gelezen heb waarvan ik denk hmmm hopelijk vinden mijn meiden niet zo’n jongen. Maar ja ik denk dat elk boek het wel romantischer maakt dan de werkelijkheid. Niet dat relaties niet mooi zijn en romantisch maar in boeken zijn ze vaak net even iets perfecter dan in real life.
Hoe bijzonder of romantisch de relaties in boeken ook kunnen zijn, ik vind ook dat het duidelijk moet zijn dat ongezonde relaties niet acceptabel zijn. Het liefst zie ik dat de hoofdpersoon dat ook gelijk inziet.
Ik heb weinig toe te voegen aan de vorige reacties. Ik lees vooral YA fantasy. Dus dat de romantiek een beetje (beetje veel?) onrealistisch is, stoort me niet zo. Ik lees die boeken niet speciaal voor de romantiek, ook al vind ik het vaak een mooie toevoeging. Je leest het toch (onder andere) om in een heel andere wereld te zijn waar dingen net een beetje toffer en bijzonderder zijn dan in onze wereld.
Ik kan het wel storend vinden als een stoer meisje (of een jongen maar dat zie je minder) ineens minder krachtig wordt omdat ze verliefd wordt iemand en als diegene dan ook nog een jerk is… 🙁
Verder moet ik niet teveel nadenken over de verhaallijnen waar een meisje niet kan kiezen tussen twee jongens, terwijl het zo overduidelijk is wie “the good guy” of Mr Right is. (Eerste Leven, anyone?) Als ik er niet teveel over nadenk, kan ik er wel in meegaan (De Selectie 🙂 )