De woestijndief door Emmelie Arents Ook door deze auteur: Het hart van de adelaar
Serie: Dievenreeks #1
Uitgever: Hamley Books | April 2021
Genres: Fantasy, Young Adult
Aantal pagina's: 380
ISBN: 9789463967693
Uitgave: Hardcover
Source: Bibliotheek
Goodreads
Taran kan stelen als de beste. Wanneer zijn laatste diefstal eindigt in een drama, wordt zijn broer Amir gekozen om deel te nemen aan het Labyrint, een magisch spel waar criminelen strijden voor vrijheid.
Vastberaden om zijn broer te redden, raakt Taran verstrikt in de duistere geheimen van magie.
De woestijndief hebben we op school liggen en omdat het boek is genomineerd voor de jonge jury van dit jaar, wilde ik het graag lezen. Ik heb al eerder een boek van Emmelie Arents gelezen en dat maakte de motivatie om het boek te lenen alleen maar groter. Echt verwachtingen had ik niet perse, maar ik hield wel andere boeken in een zelfde soort setting in mijn achterhoofd.
Taran is een dief. Hij maakt een grote fout wanneer hij een kostbaar drankje steelt van een machtig tovenaar. Wanneer soldaten bij zijn huis aankloppen, offert zijn broer Aran zichzelf op. Taran vlucht en komt erachter dat zijn broer mee moet doen met het Labyrint. De winnaar zal vrijgesproken worden, maar de rest… Natuurlijk wil hij er alles aan doen om zijn broer te redden, maar daarbij raakt Taran verwikkeld in duistere geheimen. Een zware last om te dragen!
Ik vond De woestijndief lekker weglezen en het verhaal was prima, maar voor mij steeg het niet boven prima uit. Qua vibe deed het me inderdaad een beetje denken aan Rebel in de woestijn, maar vond ik het beter? Nee. Ik vond het leuk, maar voor mijn gevoel miste er wat. Ik kan echter mijn vinger er niet precies op leggen wat dit dan is.
Wel vind ik het erg leuk dat het geschreven is vanuit twee broers. Er is zo ontzettend veel YA geschreven vanuit een vrouwelijk oogpunt, dat dit nogal een verademing was. Vooral omdat het geschreven is door een vrouw. Echter hadden de personages van mij wat steviger uit de verf mogen komen. We krijgen veel personages voor onze kiezen en nu – een paar weken nadat ik het boek heb gelezen – zijn ze een beetje samengesmolten tot een brei. Ik kan er niet echt onderscheid meer tussen maken. Zonde.
Over de setting valt veel te zeggen. Aan de ene kan is het een fantasyboek dat zich afspeelt in een op het Middel-Oosten geïnspireerd gebied (?) waarin gebruik wordt gemaakt van een aantal verzonnen termen en een aantal echt bestaande termen (die vervolgens weer uit allemaal verschillende culturen komen). Hier is behoorlijk wat ophef over geweest en dat snap ik heel goed. Ik denk dat de auteur er beter aan had gedaan om óf echt een cultuur te kiezen en deze te gebruiken óf om echt alles fictief te maken. Je kan niet zomaar vanalles in een blender gooien. Als je het boek dan vergelijkt met bijvoorbeeld een De bronzen stad dan wéét je gewoon dat die auteur echt alles weet over de gebruikte cultuur en dan valt dit nogal tegen. Dat vind ik jammer, want er zit zeker potentie in het verhaal.
Voor mij had de uitwerking gewoon duidelijker gemogen. Sommige elementen werden gehaast, anderen niet verklaard en hierdoor heb ik meer dan eens het gevoel gehad dat ik iets miste. Een extra laag misschien? Meer uitwerking over alle magie en de achtergrond?
De romance had van mij ook niet perse gehoeven. De niet-romantische banden waren namelijk veel interessanter.
Anyway.. De woestijndief was dus op het moment zelf best leuk om te lezen, maar hoe meer ik erover nadacht, des te meer ik het gevoel kreeg dat ik wat miste. Tevens denk ik dat Arents een keuze had moeten maken; óf een compleet fictieve cultuur uitwerken, óf één cultuur gebruiken en die ook kloppend over laten komen.
Nieuwsgierig geworden? Bestel het boek dan hier.
Geef een reactie