De vrouw die me liet huilen. In gesprek met Sarah Crossan

Slechts enkele weken voor YALFest werd aangekondigd dat een van de auteurs helaas niet kon komen vanwege privéomstandigheden. Gelukkig stond Sarah Crossan meteen paraat om langs te komen en dat vond ik stiekem echt heel leuk! Hoewel ik haar al eens had ontmoet op YALC, wilde ik haar graag ontmoeten. De week voor YALFest kreeg ik een mailtje met de vraag of ik haar wilde interviewen op zaterdag. OH MYYYY. Jaaaaa!

Om 12 uur zou ik mijn interview met Sarah Crossan hebben in een hotel in Utrecht, maar ik was veeeeeel te vroeg (ik liep veel sneller dan ik dacht) en dus zag ik Joost nog zitten. We besloten onze krachten te bundelen en onze interviews samen te voegen, zodat we meer tijd hadden. Kijk voor meer antwoorden op de blog NerdyGeekyFanboy.

Laat ik beginnen dat Sarah een fantastisch lief mens is. Ze herkende ons nog en we hebben heel gezellig met haar en haar dochtertje gekletst. We hebben gewoon een heel uur kunnen kletsen. Zo tof!

Hoi Sarah! Hoe gaat het? Je bent vanmorgen aangekomen in Nederland, ben je hier al eens eerder geweest?

Ja, afgelopen november was ik er ook. En vanmorgen moesten we om vier uur op om naar Nederland te vliegen. Maar het is tot zover weer heerlijk! We blijven tot maandagmiddag, dus we kunnen ook nog wel wat van de stand zien.

Het gewicht van Water is je eerste boek, maar je schreef ook een duologie, Breathe. Er zit een enorm verschil tussen deze boeken qua schrijfstijl. Hoe komt dat? En wat schrijf je liever?

De vrije vers is echt mijn tone of voice, waar ik pas na tien jaar schrijven achterkwam. Ik schreef Het gewicht in water in zes weken tijd, want toen ik eenmaal wist hoe ik wilde schrijven, ging het heel snel. In Amerika heb je veel meer boeken in vrij vers, maar in Europa eigenlijk niet. Het schrijven in vrij vers gaat niet altijd makkelijk, want ik heb Nieuwe Maan wel drie keer opnieuw geschreven voordat het geheel klopte. Breathe was een boek wat ik heel graag wilde schrijven, maar ook daar moest ik veel aanpassen om echt goed aan te sluiten op de YA tropes. Ik schrijf namelijk niet echt volgens de trope regels. In Amerika kreeg ik een enorm goede deal voor deze duologie (het zou oorspronkelijk een trilogie worden, maar toen wilde ik Een schrijven.). Die deal zorgde ervoor dat ik fulltime kon gaan schrijven en dat is waar je als auteur van droomt, natuurlijk! Maar het vrij vers is wel mijn manier van schrijven.

YA Tropes zijn elementen die altijd voor lijken te komen binnen bepaalde YA genres. Een soort lijstje dat je af kunt vinken.

Wat ben je nu aan het schrijven?

Ik heb net een verhaal afgemaakt over een bijzondere vriendschap tussen een dementerende vrouw en een tiener. Ze hebben elkaar nodig om verder te kunnen. De vrouw om te herinneren en het meisje om te vergeten. Wederom een verhaal met een heftig thema, maar waar de relatie tussen mensen centraal staat.

Je hebt dus dankzij je tijd in Amerika ontdekt dat je graag in vrij vers schrijft. Maakt dit het schrijfproces lastiger?

Ergens wel, want je schrijft steeds allemaal losse stukken en die moeten toch op logische manier bij elkaar komen. Ik ben heel kritisch op mijn werk en nooit helemaal tevreden. Ik wil altijd beter en hoop elke keer weer dat mijn nieuwste werk beter is. Daar streef ik naar. Als ik naar mijn oude werk kijk, dan zie ik altijd dingen die beter zouden kunnen.

Waar haal je je inspiratie vandaan? Je gebruikt namelijk best zware thema’s.

In het geval van Nieuwe Maan komt mijn inspiratie eigenlijk van een documentaire die ik als tiener zag. Die maakte zo veel indruk op me, dat het verhaal altijd in mijn hoofd is gebleven. Ik vroeg me zo af hoe het moest zijn voor de rest van de familie, in dit geval de broer.

Wat is je favoriete boek van jezelf?

Steeds mijn nieuwste, zoals ik al zei streef ik naar beter worden en ik hoop dat ik steeds beter wordt!

En je favoriete boek in het algemeen?

Ik hou van Virginia Woolf en van de werken van Shakespeare.

 

Hoe doe je onderzoek naar de heftige thema’s in je boeken?

Voor Nieuwe Maan heb ik echt wel veertig boeken over het onderwerp gelezen en heel veel onderzoek gedaan. Ook voor Een. Ik wilde er geen sensatieverhaal van maken, maar een verhaal schrijven over mensen, liefde en relaties. Ik heb met chirurgen gesproken, maar ook met therapeuten. Met Siamese tweelingen was niet mogelijk, maar ik heb me wel in hun levens verdiept natuurlijk. Na de release van Een kreeg ik een mail van een moeder van een gesplitste Siamese tweeling. Zij was zo dankbaar met het boek. Het is de mooiste feedback die ik ooit heb gehad.

 

Je boeken hebben fantastische prijzen gewonnen. Hoe is dat?

Zo bijzonder! Maar soms dacht ik wel; een ander mag ook eens winnen! Vooral bij regionale prijzen. Ze doen me heel veel, maar vooral de prijzen waarbij de lezers – de tieners dus – zelf gekozen hebben. Dat vind ik zo’n eer!

Ik wil Pepper Books, Sarah Crossan en Joost bedanken voor dit toffe interview! Het was werkelijk een eer om dit mee te mogen maken!

Welke auteur hoop jij ooit nog te ontmoeten?