De oneindige zee Serie: The Fifth Wave #2 Andere boeken in deze serie: De 5de golf
| april 2015
Aantal pagina's: 294
ISBN: 9789400505469
Uitgave: Paperback
Goodreads
De Vijfde Golf komt eraan, en de mensheid staat aan de vooravond van de totale vernietiging...
Cassie, Ben en Ringer overleefden de eerste vier Golven en staan voor een moeilijke keuze: wachten tot Evan Walker terugkomt, of op zoek gaan naar andere overlevenden vóór de vijand hen te pakken krijgt. Want dat er een nieuwe aanval komt is onvermijdelijk. Cassie en haar vrienden zullen de ultieme strijd moeten aangaan tussen hoop en wanhoop, leven en dood.
Het was echt al een tijd terug dat ik de 5e golf las en ik had best wel moeite om alles weer voor de geest te halen. Toch voelde ik me niet echt geroepen het boek te herlezen en besloot de gok maar te wagen met De oneindige zee. Een paar dingen wist ik nog wel en ik hoop altijd dat een auteur er net genoeg herhaling is stopt dat alles weer terugkomt.
De wereld waarin de overlevers van de golven in leven is zacht gezegd behoorlijk naar de klote. Aliens, je kunt ze niet vertrouwen. Het boek gaat verder met het verhaal van Cassie, Evan en Pepper, die de meeste spreektijd krijgen. Daarnaast kom je ook meer te weten over het verleden van de anderen. Daar hou ik wel van, want mede daardoor kon ik me hun rol in het vorige boek beter herinneren.
Hoewel het spannend was, vond ik het boek soms erg warrig. Ik miste een bepaald doel waar het verhaal heen zou gaan. Het voelde allemaal als een stuurloos schip en daar hou ik niet van. Van mij mogen er best 100 plotlijnen in een verhaal aanwezig zijn, zolang ze maar nut hebben. Nu wist ik niet zo goed wat ik er mee aanmoest. Het voelde echt als zo’n dun tussenboek wat eigenlijk – achteraf – niet eens heel veel toegevoegde waarde heeft. Ik wil een climax waar ik heen kan lezen. Ik wil die 5e golf nu wel eens echt ervaren!
Wat me ook erg tegenstond is de vreemde vertaling van de namen. De helft is niet naar het Nederlands vertaald, de andere helft wel. Amazing Grace vertalen naar verbazende Gratie. Donder toch lekker op. Gratie had prima Grace kunnen heten, gezien Pondcake en Pepper ook gewoon Engels zijn. Nee.. dat vond ik erg raar. Ook vond ik dat Gratie’s rol wel wat duidelijker verwoord had mogen worden. Ik vond haar een boeiend personage, maar aan de andere kant voelde ze een beetje als een losse flodder.
Hoewel er ook echt hele mooie omschrijvingen inzaten en er ook echt stukjes zijn die ik heel goed uitgedacht vind, kon het algehele verhaal mij niet helemaal grijpen. Het is spannend, maar ook weer niet zo spannend. En ik kan me niet zo goed binden met de personages. Het kan me werkelijk niks schelen of ze nou sterven of niet, en dat is jammer. Ik wil kunnen janken als een klein kind als een personage doodgaat. Emotie in een boek vind ik belangrijk, emotionele binding misschien nog wel belangrijker.
Kortom, ik vond De oneindige zee wel aardig, maar het is niet zo dat ik nu denk; wauw. Ik MOET nu verder. Daarvoor weet het verhaal me niet genoeg te pakken.
De recensie is heerlijk eerlijk geschreven. De drie sterren verbazen me dan nog wel. Drie sterren is voor mij een lekker leesbaar, gewoon oke boek. Dat proef ik niet uit je tekst over het boek. Ik ga hem niet lezen!
Dat kan ik me wel voorstellen. Ik vind het boek ook weer geen 2 sterren waard (want ik heb wel lekker gelezen) maar ik had er toch wel flink wat opmerking bij. En tja. Ik ben graag eerlijk. 🙂
Ik heb De Vijfde Golf, het eerste deel, bijna uit!