Vandaag staan we weer stil bij een nieuwe discussie op dinsdag. Vandaag blik ik weer even terug op de vorige stelling, waar ook ik een duidelijke mening bij heb en gaan we het hebben over de nieuwe stelling, welke over luisterboeken gaat.
De vorige stelling was
Een leesdip bestaat niet en is gewoon een smoes om even niet te willen lezen
En daar blik ik graag even op terug. Ik ben het namelijk deels eens met deze stelling, vooral als ik kijk naar een groot aantal reacties. Ik denk namelijk dat veel van wat men een leesdip noemt, voortkomt omdat men zichzelf teveel dwang oplegt om te lezen, en er daarom eigenlijk geen zin in heeft. Ik denk als je zo gefrustreerd raakt omdat niks je pakt of dat geen boek je leuk lijkt, het even een goed moment is om wat anders te gaan doen. Ik heb ook wel eens geen zin om te lezen en ik heb geleerd mzelf dan vooral niet te dwingen een boek op te pakken, want dan beleef ik er geen plezier aan. Ik noem dit geen leesdip. Ik geloof in het ‘even geen zin of tijd hebben om te lezen’ en ik vind ook niet dat iemand zich ooit zou moeten verantwoorden waarom hij/zij even geen zin heeft om te lezen (tenzij het voor school moet natuurlijk).
Als jij geen zin hebt om te lezen, dan is dat oke. Ik heb soms het idee dat mensen zichzelf meteen moeten verdedigen en dit dan maar een leesdip noemen, alsof dit de boel meteen duidelijk maakt. En dat vind ik dus een smoes.
Zelf heb ik eigenlijk amper last van leesdips. Ik heb ook wel eens geen zin, maar maanden niet lezen? Dat kan ik me amper nog herinneren. Ik dwing mezelf niks, maar probeer wel te lezen tijdens bijvoorbeeld lange treinreizen. Mocht ik opeens geen zin hebben; no biggie. Ik geloof dan ook echt dat wanneer je het idee van ‘ik heb een leesdip’ loslaat, je er ook minder last van zult krijgen. Ik hoor ook wel eens dat mensen zeggen ‘ik voel een leesdip aankomen!’
Eh.. is dat zoals een suikerdip?
jij bepaald zelf of je zin hebt in een boek. Al probeer je duizend boeken; als je geen zin hebt dan heb je geen zin. Morgen misschien weer wel.
Uitzondering natuurlijk daargelaten he. Misschien probeer je het echt, misschien speelt er veel meer mee… En ik denk eerder dat dit de boosdoener (ik schreef bijna doosdoener.. ha) is dan een ‘leesdip’.
Maar goed, voel je vooral niet aangevallen als je wel leesdips ervaart, natuurlijk. Ik kan dat niet voor jou bepalen. Ik heb er zelf gewoon vrijwel nooit ‘last’ van. Ik herken het gevoel niet echt…?
Laten we maar doorgaan naar een nieuwe stelling die hopelijk weer lekker wat stof zal doen opwaaien! Eens in de zoveel tijd zie ik namelijk discussies langskomen waarbij men nou maar niet kan bepalen of comics, prentenboeken of luisterboeken wel meegeteld mogen worden in je reading challenge, omdat het geen ‘boeken’ zijn.
De stelling van deze week:
Een luisterboek luisteren telt niet als het lezen van een boek
Go!
PS. Op de vraag waar je gemakkelijk luisterboeken kunt luisteren: Storytel, maar natuurlijk ook de luisterbieb van de bibliotheek, waar je als bibliotheeklid gewoon gebruik van kunt maken.
Ik vind dat een luisterboek inderdaad niet telt. Als ik even de definitie van lezen op zoek kom ik dit tegen: “Lezen is een van de manieren waarop taal kan worden gebruikt. Taalgebruik is gebaseerd op het vermogen geschreven of gesproken taal te begrijpen of te produceren. Bij lezen gaat het om het begrijpen van geschreven woorden en zinnen.”
Luisteren vind ik dus iets heel anders dan lezen.
Ik vind dit een lastige, enerzijds vind ik niet dat het telt als lezen (je leest immers niet zelf), anderzijds zou ik het wel meenemen op mijn gelezen boeken lijst omdat ik wel het verhaal ken na het luisterboek
Het is heerlijk voorgelezen te worden en je pikt het verhaal op, maar in mijn ogen is het ook een vrij passieve bezigheid. Bij fysiek een boek lezen komt er zoveel meer binnen: óók de spelling van woorden en ingewikkelde zinsconstructies die je misschien een paar keer moet lezen.
Een luisterboek is een fijne aanvulling, maar geen vervanging voor écht lezen.
Natuurlijk telt een luisterboek wel.
Zou je anders ook nooit een kind voorlezen?
“Kies maar een boekje uit om te gaan lezen, nou ja… niet echt lezen natuurlijk… Jij leest het niet, ik wel, dus voor jou telt het niet.”
Er wordt vaak een paar keer per jaar hier en daar gemeld hoe ontzettend belangrijk het
voorlezen aan (jonge) kinderen is. waarom zou de bijdrage aan ontwikkeling stoppen
wanneer je daar “te oud” (hoe oud is dat eigenlijk?) voor bent?
De rest van mijn mening laat ik maar even achterwege, omdat ik het gevoel heb dat ik mijn
gedachten niet goed (genoeg) kan formuleren.
Eerlijk gezegd vind ik dit nu eigenlijk typisch zo’n vraag waar iedereen voor zichzelf antwoord op moet geven. Want waarom zouden wij voor elkaar gaan bepalen wat “lezen” is?
Ik weet niet hoe andere mensen het zien, maar voor mij zijn reading challenges geen wedstrijden met anderen. De ene heeft nu eenmaal meer tijd/geld om te lezen. De ander niet. De ene leest makkelijker en sneller. De ander doet veel langer over een boek. Enzovoorts. Het is gewoon heel lastig om echt wedstrijdjes tegen elkaar te doen. Het is per definitie oneerlijk. (Het is alsof je mij een hardloopwedstrijd met Usain Bolt laat houden, dat is al per definitie oneerlijk)
Dus als deze stelling bedoeld is als “wat tellen we mee voor de reading challenge”? Dan heb ik zoiets: dat bepaald iedereen lekker zelf. Die challenge is jouw eigen doel, iets waar je zelf mee bezig kan zijn, iets om jezelf te blijven motiveren om te lezen of wat dan ook.
Ik vind het zelf altijd ongemakkelijk om graphic novels of korte novella’s mee te tellen, maar mijn neefje heeft zware dyslexie en ik ben bij hem weer heel blij als hij een graphic novel oppakt!
Daarnaast, als we luisterboeken niet als lezen aanmerken, dan schakelen we een hele groep mensen uit die dus nooit aan deze challenges mee kunnen doen. Chronisch zieken die boeken niet vast kunnen houden, of niet rechtop kunnen zitten, die medicijnen slikken waardoor je dubbel gaat zien, die om eender welke andere reden niet kunnen lezen, maar wel kunnen luisteren.
Dus, ik ben het niet eens met de stelling. Ik vind dat challenges er zijn voor jezelf en dat iedereen dit dus voor zichzelf moet bepalen. Jij bepaalt jouw challenge en als dat 1 gewoon boek en 2 luisterboeken per maand is, vind ik dat een mooi doel!
Luisteren is natuurlijk geen lezen. Maar je neemt wel het verhaal in je op. Als ik bijv. met iemand in gesprek raak over Harry Potter deel 1 dan maakt het volgens mij niet zoveel uit of diegenen het gelezen of geluisterd heeft, het verhaal is bekend.
Ik zou zelf niet gauw kiezen voor luisteren. Ik vind het juist fijn van lezen dat ik niks anders nodig heb dan een boek en ik word er heel ontspannen van. Daarnaast kan het ook lekker in mijn eigen tempo. Een boek luisteren… volgens mij word ik dan nog teveel afgeleid.
Lastige stelling. Eigenlijk ben ik het wel min of meer eens met de andere meningen. Van mij mag je een geluisterd boek meetellen met een challenge, want je weet nu toch hoe het verhaal van begin tot eind gaat, en de bewoordingen en de stijl, enz.
Aan de andere kant vind ik luisteren niet hetzelfde als lezen. Als je geen “fysieke” redenen hebt waardoor je niet kan lezen, vind ik dat luisterboeken niet alle leesboeken mogen vervangen. Luisterboeken ter afwisseling en ter ontspanning prima. En zelfs om een paar lijstboeken op die manier te lezen. Nou ja, ik wil niemand voorschrijven wat of hoe hij/zij moet lezen. Als je alleen maar luisterboeken of graphic novels wil lezen, ga je gang. Maar ik zou zo iemand wel willen proberen te overtuigen, want “echt” lezen levert je op een leuke, ontspannen manier taalvaardigheid op die je in andere gebieden van je leven goed kan gebruiken. Als je moeite hebt met lezen, is het juist belangrijk om het te oefenen. En wat is dan een betere manier dan met een tof boek?
Ik lees trouwens het liefst een boek. Af en toe heb ik wel eens een luisterboek geprobeerd, maar mijn gedachten dwalen gauw af. Ik heb het geduld er niet voor, denk ik. Ik heb een keer een Harry Potter boek in het Engels tegelijkertijd gelezen en geluisterd. Dat werkte goed en dat vond ik ook erg leuk.
Ik heb ooit een prachtig interview gelezen met een bekende cabaretier die ook boeken las. Als luisterboek welteverstaan, want hij kampt met een visuele beperking. In de kleedkamer, thuis, voor het slapengaan ‘leest’ hij boeken in de vorm van audio. Daarbij denk ik ook dat als je visueel beperkt bent je anders luistert. Meer intensiever, je hoort meer… Ik geloof dan ook oprecht dat ze een luisterboek hetzelfde kunnen beleven als wij een gewoon boek wat wij lezen.
Je ervaart hetzelfde verhaal, waarschijnlijk luisteren zij ook naar dingen tussen de regels, net zoals wij tussen de regels door lezen. Ook als je niet visueel beperkt bent kun je liefhebber zijn van luisterboeken. Ik ken iemand die er tientallen luistert per jaar in de auto. Zij kan net zo goed meepraten over het boek als iemand die het boek gelezen heeft.
Ik zelf luister niet vaak luisterboeken en als ik luister zijn het vaak jeugdboeken ter ontspanning voor het slapengaan. Maar dat ben ik… Daarom denk ik dat we moeten proberen niet onze eigen leesbeleving te projecteren op een ander. Wat wij lastig vinden, raar of ‘niet echt’ vinden, kan bij iemand anders juist ‘helemaal eigen gemaakt’ zijn.
Wat betreft challenges… als iemand luisterboeken telt als echte boeken, dan is dat zijn of haar volste recht, want het is zijn of haar persoonlijke challenge. Het is een uitdaging voor jezelf en geen wedstrijd.