Kennen jullie De bijzondere kinderen van mevrouw Peregrine al? Dit bijzondere boek trok mij vooral door de prachtige vormgeving; Ransom Riggs heeft namelijk foto’s gebruikt om zijn magisch realistische verhaal vorm te geven. Binnenkort komt het langverwachte derde deel uit en daarom mag ik namens Clavis het eerste deel weggeven.
Een mysterieus eiland. Een verlaten weeshuis. Een vreemde verzameling bizarre foto’s. Als kind had Jacob een speciale band met zijn grootvader, die hem bizarre verhalen vertelde over zijn jeugd en die een collectie vreemde foto’s van bijzondere kinderen bezat. Na het tragische verlies van zijn grootvader reist de zestienjarige Jacob naar een afgelegen eiland in Wales, waar hij de ruïnes ontdekt van een verlaten tehuis voor kinderen. Wanneer Jacob de verlaten kamers van het tehuis verkent, blijkt dat de kinderen van het tehuis meer dan alleen bijzonder waren. Misschien waren ze wel gevaarlijk. Misschien was er een goede reden om hen geïsoleerd op het eiland te laten wonen. En misschien zijn ze nog steeds in leven …
En voor vandaag wilde ik jullie fantasie graag prikkelen. Heel veel van jullie zijn namelijk actief bezig met schrijven en persoonlijk vind ik dat beeld daar enorm bij kan helpen. Nee, denk nou niet dat ik verwacht dat jullie een heel verhaal schrijven. Nee.. Ik wil jullie prikkelen met een foto, net zoals Ransom Riggs zelf heeft gedaan! Bij elke foto verzint hij een situatie of een personage wat terugkomt in het verhaal. Ik heb voor jullie ook een afbeelding gevonden:
De opdracht luidt: Verzin een achtergrond of een stukje verhaal bij dit personage. Je kunt hierbij denken aan een personagebeschrijving, of juist een gebeurtenis waarbij dit personage voorkomt.
Jullie hebben tot 19 december de tijd om je inzending achter te laten in de reacties. Succes!
Dankjewel Clavis!
Dit meisje heet Amanda Dubbel. Lang geleden, toen ze nog maar net in de lus kwam wonen had niemand haar gewaarschuwd hoe gevaarlijk de lus eigenlijk was. Toen ze ging spelen met een paar mensen rolde haar bal weg, zo de lus in. Alle kinderen ging al terug om naar bed te gaan, maar niet Amanda. Zij wilde haar bal terug. Dus zocht ze overal. Toen ze erachter kwam dat haar bal in de lus lag liep ze er gewoon doorheen. Zij wist nog niet wat er zou gebeuren. Dus toen ze weer naar buiten kwam aan de andere kant was ze verbaasd dat alles helemaal kapot was. Overal lagen stukken puin en waren er huizen vergaan tot as. Nergens was een levend wezen te bekennen. Dat komt omdat het pas een week geleden was gebeurd. Maar dat wist Amanda niet. Overal in de lucht hingen nog giftige gassen. Toen ze eindelijk terug ging naar de lus was het al te laat. Ze had teveel gifgas ingeademd. Dus toen ze de volgende dag erna ineens een extra paar benen kreeg was mevrouw Peregrine niet verbaasd. Maar Amanda snapte er niks van…
Het kind dat er niet kwam. Anna een meisje met een helderziende hoogbegaafde achtergrond heeft moeite met het leggen van sociale contacten. Maar een droomt van een kind waar ze mee kan praten , kletsen en les kan geven. Ze wil haar kennis doorgeven aan een volgende generatie………
Het meisje met vier benen, was haar naam. Haar tweelingzusje zorgde voor roem&faam. Zij wilde niet volledig ter wereld komen en groeide voor de geboorte aan haar zus vast. Gelukkig vind haar grote zus dit goed en bezorgen die paar extra benen van haar zusje haar geen last.
Dit is Ella.
Ella lijkt op het eerste gezicht geen normaal meisje en dat is ze ook niet. Tijdens de zwangerschap van haar moeder is er iets misgegaan. Ella had eigenlijk een zusje moeten hebben, maar haar zusje zit nog in haar.
Het enige dat zichtbaar is zijn de extra paar benen. Dit betekend dus dat Ella vier benen heeft.
Het vervelende aan de situatie is, dat Ella’s zusje wel degelijk leeft. Niemand ziet haar, maar in het hoofd van Ella is ze aanwezig. Ella heeft haar zus Helen genoemd.
Helen heeft haar eigen hobby’s, wat betekend dat Ella soms dingen doet die ze niet leuk vind, maar haar zus vind die leuk.
Door al deze omstandigheden begrijp je dat het leven van Ella niet altijd makkelijk is, maar aan de andere kant… wie kan er zeggen dat ze haar zus altijd bij heeft. Ella in ieder geval wel.
Ze zat op een stoel, vlak naast de openhaard. De zware houten deur piepte open en een jongeman stapte naar binnen. “Ik heb uw nieuwe broek.”
Ze knikte afwezig, staarde naar het vuur. Ze wist ook wel dat hij flink betaald werd door haar vader om dit te doen. Ze wist dat ze eruit zag als een monster en dat niemand vrijwillig bij haar in de buurt wilde komen.
Hij haalde de deken die om haar benen was geslagen eraf en stopte voorzichtig haar voeten in de pijpen.
Ze voelde niets. Hij kon haar onder haar voeten kietelen en dan gaf ze nog geen kik.
“Zit ‘ie fijn?” Hij keek haar hoopvol aan.
Even dacht ze dat het hem echt iets kon schelen. Ze keek naar beneden. De broek zag er goed uit, in ieder geval niet zo belachelijk als de kleding die haar moeder haar soms aan probeerde te trekken. Dus ze knikte, ook al voelde ze niks.
“U voelt het niet, hm?”
Gegeneerd keek ze de andere kant op. “Dat klopt,” fluisterde ze.
“We zouden uw extra paar benen eraf kunnen zagen. Als u toch niets voelt… Dat zou mijn werk een stuk makkelijker maken.” Hij grinnikte.
Met grote ogen keek ze op. “Ga weg!” schreeuwde ze. Ze riep wat scheldwoorden naar hem die ze ooit eens had geleerd van een bediende. Toen de deur achter de jongeman dichtviel, snikte ze zachtjes. Het was maar weer eens bewezen dat ze een monster was, dat mensen alleen maar langskwamen om haar te veranderen.
Mijn naam is Callenia. Ze noemen mij ook wel eerbiedig ‘het orakel’. Ik draag graag lange, zwierige jurken om mijn tekortkomingen (of misschien: teveelkomingen) te verbergen. Ik heb namelijk 2 benen te veel, waardoor ik net een wandelende octopus lijk. Ik ben er niet mee geboren, ik heb gewoon de verkeerde persoon kwaad gemaakt.
Ze noemen me niet zomaar ‘het orakel’. Ik heb voorspellende gaven, en in de tijd waarin ik leef is dat niet zo ongewoon. Ik zal je vertellen hoe ik aan mijn extra benen kom.
Het was een gewone werkdag voor mij, ik zat in de karavaan en wachtte op de volgende klant. De zon scheen in mijn zwaar opgemaakte kinderogen toen een gestalte het paarse gordijn dat voor de ingang hing naar boven duwde en voor mij op een gietijzeren stoel plaatsnam.
‘Ik zou graag een handlezing willen,’ zei de vrouw.
‘Natuurlijk,’ zei ik. ‘Geef me je hand.’
Ze legde haar hand in de mijne. In vergelijking met mijn vingers waren de hare extreem lang. Ik probeerde in de schemer te zien hoe de vrouw eruit zag, maar dit lukte me niet. Toen kwam met een schok via mijn gaven binnen wat ik al geweten moest hebben: ze was een godin. Het zweet brak me uit.
‘Spreek, orakel,’ beval ze me.
Ze had door dat ik haar identiteit te weten was gekomen.
Ik sloot mijn ogen. Ik zag haar en een sterfelijke man, wandelen in een graanveld. Ze glimlachten en de zon strooide goud over hun gezicht. Ze hielden elkaars hand vast. Plots knielde de man, en de godin sloeg haar handen voor haar mond.
‘Hera, gun me de eer om om uw hand te vragen. Wil je met me trouwen?’
De man glimlachte zo gelukkig en spontaan, dat ik er bijna emotioneel van werd.
Hera liet een traan ontsnappen en knikte met op elkaar geperste lippen, te blij om een woord uit te brengen.
‘U gaat trouwen met een sterveling,’ zei ik. Ik durfde haar niet aan te kijken.
Een minuut lang was het stil en keek ik eindelijk op.
Hera keek woedend op me neer.
‘Hoe durf je dat te zeggen? IK? MIJN EIGEN MAN BEDRIEGEN? Ik ben godverdomme de godin van het huwelijk!’
‘Het spijt me, maar…’ begon ik.
‘Wacht maar, hier krijg je spijt van!’ tierde ze en verdween in een wervelwind de karavaan uit. Ik had er inderdaad spijt van gekregen. De volgende ochtend werd ik wakker met twee benen extra.
Maar ze zal zien, mijn voorpellingen komen altijd uit.
In 1957 is deze foto gevonden: niemand weet wie ze is, of sterker nog, wat ze is; wie haar ouders waren; hoe oud ze was…
Totdat onderzoekers op een dag een notitieboekje ontvingen, waar informatie in stond over een bepaald experiment, genaamd ‘Project A’. Project A blijkt een experiment te zijn waar het meisje, volgens het notitieboekje heet ze Andromache, als een proefkonijn werd gebruikt. Het experiment was erg onduidelijk, maar we weten wel dat Andromache erg veel pijn leed. Door mee te doen aan het experiment, kreeg haar zieke zusje medische hulp.
Het experiment ging als volgt: 5 mannen en 5 vrouwen deden in totaal mee aan het experiment. Ze moesten alle 10 zware opdrachten uitvoeren, en er was maar een regel: wat er ook gebeurt, je mag GEEN ruzie maken, anders onderging je zware straffen.
Na de 4e opdracht waren al 2 mannen en alle vrouwen behalve Andromache overleden. De volgende opdrachten waren onduidelijk, maar op een gegeven moment kreeg een man ruzie met een andere man, en Andromache probeerde hen te stoppen. Het lukte, maar de mannen gaven haar de schuld van de ruzie, en Andromache onderging zware straffen. Ze ging bijna dood, totdat men haar een injectie gaf waarbij ze zeiden dat ze weer zou genezen. De dag na de injectie, wist ze meteen dat er iets vreemds aan haar was. Ze kwam de mannen tegen, en die schrokken zich dood. Ze had niet 2, maar 4 benen, net zoals op de foto.
Andromache wilde wraak op ze nemen, want door hen kreeg ze al die zware straffen. Ze vocht tegen hun, maar het was niet zomaar vechten. Het was een echt slachtpartij, waarbij de mannen vochten voor hun leven, maar tevergeefs.. Andromache won van de mannen.
Tot hier stopt het notitieboekje, niemand weet wat er met haar is gebeurd; wat het doel precies was van het experiment; waarom ze 2 benen kreeg na de injectie…
Het enige dat is gevonden zijn de foto en het notitieboekje, en we weten alleen haar naam; Andromache, wat “mannenvechtster” betekent.
Haar naam was Megan Greenfield. Ze woonde in een groot weeshuis nadat ze haar beide ouders waren omgekomen. Haar vader was slager in London. Op 20 september 1959 ging zijn wijsvinger persongeluk door de gehakt molen. Toen zijn vrouw hem uiteindelijk vond was hij helaas niet meer te redden en overleed hij op 40 jarige leeftijd. Haar moeder draaide door en sprong twee dagen later voor een goederen trein. Die arme Megan was toen pas 7 jaar oud.
De jaren na de dood van haar ouders veranderde Megan van een vrolijk opgewekt kind in een meisje dat nog maar amper sprak of iets at. Niemand had het idee wat zich ontwikkelde in het hoofd van dit meisje.
Toen ze vijftien jaar oud was werd pas echt duidelijk hoe bang je voor Megan moest zijn. Ze hield niet meer van zoete appeltjes of een mals stukje gebraden kip zoals vroeger. Het enige waar je haar tevreden mee kon stellen was vers kinderbloed.
Iedere dag verdwenen er meer kinderen. Eerst waren het baby’s, maar daarna ook peuters en kleuters. Iedere dag verdwenen er meer kinderen. Niemand wist wie de aanstichter was totdat het misging. Door al dit onnatuurlijke voedsel begonnen er een paar extra benen bij Megan te groeien. Ze ging ziekenhuis in ziekenhuis uit, maar niemand begreep hoe dit kwam tot ze betrapt werd. Megan werd opgepakt en opgesloten in een inrichting. Niemand weet hoe het haar nu vergaat. Al gaat het verhaal dat er nog steeds kinderbotten worden gevonden in de omgeving van het weeshuis.
In memoriam:
Alicia West
Anica Cruz
Geoff Tyler
Hiro Dawn
Isabell Walter
Johnny Quin
Kate Bright
Marina Redrock
Mike Davids
Mira Destiny
Paul Silver
Phillip Bird
Ryan Eden
En nog meer kinderen waarvan de naam niet bekend is.
We hopen dat ze allemaal rusten in vreden
Niemand van de wetenschappers had verwacht dat het experiment zou slagen.
En in zekere zin deed dat het ook niet, maar er gebeurde wel iets.. eigenaardigs wat de wetenschap ondersteboven haalde.
Drie jaar geleden, in 1876, werd Caterina van Haegen geselecteerd als de perfecte proefpersoon voor een wetenschappelijk experiment. Ze was niet in de hand te houden en sommigen fluisterden zelfs dat ze bezeten was.
De wetenschappers die haar ophaalden hadden opmerkelijke resultaten verwacht, maar dit..
Caterina, slechts veertien jaar oud, gaf haar lichaam aan de wetenschap. De wetenschap was met iets bezig waar over gefluisterd werd, maar het werd nooit hardop uitgesproken.
Klonen.
Drie weken was ze onder narcose geweest. Drie ellendige weken vol zwarte dromen en vage herinneringen. Drie weken vol pijn.
Maar nu was ze wakker.
En ze voelde zich.. anders.
“… mislukt. Kijk naar haar.”
“Ik geef toe dat het anders is dan we verwachtten. Maar hier kunnen we zeker iets mee.”
De vage stemmen verlieten haar gehoorsafstand en met een zucht opende ze haar ogen.
Met een nog wazige blik keek ze naar haar lichaam. Haar ogen sperden wagenwijd open.
Op de plek waar haar benen normaal gesproken zaten, bungelden twee angstaanjagende stompjes vlees. Toen ze haar blik scherp stelde zag ze dat dat niet zomaar stompjes waren, het waren óók benen. Veel kleiner dan haar normale benen, maar ze zaten er echt. Ze vóelde ze zitten. Ze waren onderdeel van haar.
Dit hadden ze drie weken met haar gedaan.
Ze hadden haar veranderd in een monster.
Net op het moment dat de wetenschappers binnen kwamen en zagen dat ze wakker was, begon ze met gillen. Ze gilden net zo tot ze haar eigen gegil niet meer hoorde. Ze voelde een prik in haar arm, keek verdwaasd naar de man in de lange witte jas en naar de injectienaald in zijn hand.
Ze voelde zich wegzakken in de slaap waar ze eindelijk uit was ontwaakt en ze wilde niet wegzakken maar ze moest wel want ze had geen controle over zichzelf en ze kon niets doen en ze was zo in paniek.
Nog één keer haalde ze adem. En toen werd alles zwart.
Als moeder zijnde behoor je van je kind te houden.
En ik hou ook van haar. Echt.
Maar gelukkig kan ze haar kamer niet verlaten.
Op foto’s staat ze uiteraard ook altijd alleen, of met personeel.
Je weet nooit wie die foto’s onder ogen krijgt.
Mijn moederhart loopt over van liefde voor dit geval.
Al is het niet de bedoeling dat men weet dat het mijn dochter is.
Mijn reputatie is vlekkeloos. Ze past niet in mijn sociale klasse.
Dat snap je natuurlijk wel.
En het is niet dat dit gedrocht merkt dat er een wereld buiten haar kamer bestaat. En die wereld hoeft ook niet te weten dat zij bestaat.
Dit wezen is een smet op mijn leven.
Ik hoef niet op bezoek, ze merkt het toch niet als er iemand is.
Het personeel in het tehuis verzorgt haar. Aanspraak heeft ze toch niet nodig.
Maar ik ben haar moeder, dus natuurlijk kom ik langs.
Eens in de maand… Soms duurt het wat langer voordat ik tijd vrij kan maken.
Afgelopen jaar ben ik zeker 4 keer bij haar geweest.
Maar ik zei het al eerder, ze merkt toch niet of er iemand is.
En het is heel tijdrovend om de bezoekjes in te plannen in mijn drukbezette, sociale leven.
uiteraard ziet ze er wel altijd onberispelijk uit.
Haar kleren laat ik op maat maken door de beste kleermakers.
De kosten doen er niet toe, daaruit blijkt wel hoe groot mijn liefde is voor dat gedrocht.
Uiteraard weten de kledingmakers niet voor wie ze werken, alleen dat geld geen probleem is.
Daarom ziet ze er ook uit als om door een ringetje te halen.
Deze vrouw (Helene von Gausbergh) is geboren als Siamese tweeling. Alleen zit haar zus niet met haar zij aan Helene vast, maar vanaf haar middel. Helene heeft hierdoor twee paar benen al zijn de benen van haar tweelingzus (Greet von Gausbergh) niet volgroeit. Ook heeft Helene een onvolgroeide tweede baarmoeder waardoor ze onvruchtbaar is. Voor haar familie is dit een schande en Helene wordt dan ook niet aan de buitenwereld getoond. Er is geprobeerd om het tweede paar benen binnenhuis operatief te verwijderen, maar dit zou ten koste gaan van het leven van Helene. Ondanks Helene’s handicap houdt Helene van haar tweede paar benen. Het is tenslotte en gedeelte van haar zus wat ze met zich meedraagt. Dat stukje is het enige wat ze van Greet heeft en dat koestert ze.
Emily Walk, hoe ironisch ze heet Walk van haar achternaam maar lopen is moeilijk voor haar omdat ze vier benen heeft en een voet niet helemaal recht staat. Ondanks haar handicap is ze toch erg ijdel. Ze kleed zich graag als iemand van het koninklijk huis in de 16 e eeuw. Ze fantaseert graag over de 16e eeuw en het leven van edele mensen. Ze is niet zo blij dat ze op de foto moet want poseren vind ze maar niets en de fotograaf is ook niet echt haar type. Ze zal even door de zure appel heen bijten want het is wel leuk als deze bijzondere foto in haar paspoort komt. En dat maakt haar toch weer trots op hoe ze is.