De kerst is gewoon al voorbij… Wat gaat de tijd toch belachelijk snel! Vandaag mag ik echter nog steeds voor Kerstvrouw blijven spelen en een heel toepasselijke prijs weggeven. Want ik weet zeker dat heel wat mensen vandaag een beetje als een zombie achter hun computer kruipen. Ja ja, ik mag namens Harlequin namelijk driemaal het boek Alice in Zombieland weggeven! Dus drie van jullie maken gewoon kans op deze prachtige hardcover. Echt.. Die vormgeving is om van de SMULLEN!
Als iemand tegen Alice had gezegd dat haar hele leven binnen een seconde totaal zou veranderen, dan zou ze hard hebben gelachen. Toch was er niet meer voor nodig. Eén seconde. Eén keer met je ogen knipperen, één keer ademhalen, één hartslag, en alles wat ze kende, iedereen van wie ze hield, was verdwenen. Haar vader had gelijk. De monsters bestaan echt. En nu is ze haar hele familie kwijt. Zogenaamd door een auto-ongeluk, maar zij weet wel beter. De zombies hebben haar ouders en zusje vermoord. En hun moordlust kent geen grenzen. Om uit handen te blijven van die griezels, moet Alice leren hoe ze tegen ze moet vechten. En hiervoor moet ze haar leven toevertrouwen aan de grootste bad boy van school, Cole Holland…
Dit jaar staat een beetje in het teken van het voorstellen hoe iets zou zijn geloof ik, want ook vandaag vraag ik van jullie om een creatieve omschrijving. Hoe je de vraag precies beantwoord mag je zelf weten; een verhaaltje, een dagboek, een rijmpje, etc. Verzin het maar! Als je maar antwoord geeft op de volgende vraag: Wat zou jij doen als er een zombie apocalyps uit zou breken?
Meedoen kan tot en met 7 januari. En ik beken; ik ben heel erg benieuwd naar jullie antwoorden!
Weer zo’n leuke actie!
Al dagen is er niks anders op het nieuws dan het zombie virus dat zich door de wereld verspreid. Ik moet een veilige plek vinden. Op internet ben ik aan het kijken naar advertenties van beveiligde gemeenschappen of privé eilanden. Ook heb ik er zelf een geplaatst met de volgende tekst:
Gezocht: beveiligde woongemeenschap waar zombies niet kunnen komen
Samen met mijn gezin zoek ik een veilige plek om te wonen. Wij bieden verschillende kwaliteiten die van pas kunnen komen: zo hebben wij een geweldige schutter, een expert kok, een verpleegster, een expert in gevechtskunsten en een monteur die werkelijk alles kan maken en bouwen.
Ik heb net een reactie gekregen van een beveiligde gemeenschap op de Veluwe. In onze gepantserde trucks met onze belangrijkste bezittingen gaan we op weg niet wetende wat we zullen aantreffen…
Hier ga ik eens goed over na denken. Mag antwoorden op de vraag ook via de email?
Een zombie apocalyps was uitgebroken,
Mijn huidige leven werd finaal onderbroken.
Een zombie hier, een zombie daar,
Met een beetje Alice was dit allemaal snel klaar.
Rennen, gillen, springen,
Mezelf door krappe tunnels wringen.
Hopend dat een zombie mij niet te pakken kreeg,
Berekende ik alles als een rasechte strateeg.
Een zombie kwam op me af,
Ik was bang voor mijn nader toekomende graf.
Vechtend voor mijn leven,
Werd ik uiteindelijk de stad uit gedreven.
De rest van mijn dagen zat ik vast ondergronds,
Starend naar de plafonds.
Vandaag de dag ben ik vrij,
Met een beetje moed van Alice in mij.
Jaaaa! OMG, deze wil ik ook nog zo graag! Al is het alleen al omdat hij zo gruwelijk mooi is <3
Wat ik zou doen bij een zombie-acopalyps… apocalyps… wat een rot woord is dat zeg! Ik zou me in het geval zoiets gebeurd in ieder geval absoluut niet druk maken over hoe je dat rotwoord in hemelsnaam schrijft! Verder denk ik dat ik aan de ene kant heel hard zou gillen, watje dat ik ben (en dat is echt hoor. Ik was een keer op vakantie in een warm land (spanje of zoiets) en we liepen door een stadje en toen sprong er een megaspringhaan van wel een centimeter of 10 op mijn been. Ik denk dat het hele stadje mij toen heeft horen schreeuwen), maar aan de andere kant zou denk ik ook de nieuwsgierige journalist in me naar boven komen. Dus nadat ik even flink heb gegild pak ik mijn camera erbij en mijn schrijfblokje en ga ik aan de slag. Iedereen die het overleefd interviewen, de zombi's op de foto zetten… Niet dat er dan waarschijnlijk veel mensen zijn die het verhaal dan nog kunnen lezen en de foto's kunnen bekijken, maar ach, who cares?
De zombies nemen de stad over.We zijn omringd door deze gruwelijke en bloeddorstige wezens. En ik wat doe ik? Ik heb mezelf met zus en hond samen opgesloten met een MEGA voorraad eten en leesvoer. Ik heb dag en nacht de tv aanstaan om nieuws over de zombies te kunnen volgen. Alle ramen en deuren zijn hermetisch afgesloten en de hond heeft een kattenbak gekregen om zijn behoeftes in te doen. Ik overweeg nu om mijn zus uit huis te gaan zetten want ik las op internet een theorie dat het zombieisme een soort virus is dat mensen kunnen oplopen en mijn zus doet erg vreemd de laatste dagen…
Hahaha geweldig om daar is over na te denken. Gelukkig hoef je dat in het echte leven niet.
Eerlijk, ik ben een enorme scheiterd als het aankomt op monsters. Het lijkt me enorm griezelig om te maken te hebben met zombies! Ik denk dat ik niet ga vechten of wat dan ook. Ik denk dat ik me ergens in een bunker opsluit!
Wat ik zou doen: Dean en Sam Winchester inschakelen, en samen de wereld reddden, 😀
Ik kan hier een heroisch verhaal vertellen maar moest een zombie apocalyps uitbreken dan zou ik me wss opsluiten in een kamer zonder vensters met mn frigo en diepvries volgestauwd met blikken drinken en een bed en natuurlijk mn favo boeken. Dan kan ik tog een paar maanden overleven tegen dan hoop ik dat ze bestreden zijn door de overheden.
Ten eerste super leuke acties!! Ondanks dat ik nog niks heb gewonnen geef ik niet op! Heb super recensies gelezen dus hoop heel erg dat ik win
Het is donderdag avond. De avond van nieuwjaar ik zet mijn eerste stappen na buiten en hoor al het vuurwerk knallen. Mijn vader staat voor heg raam te kijken hoe wij bezig zijn. Ineens komt er een groep mensen onze richting uit. Ik gooi een rotje hun kant op en hoor een heel hoog gegil. Het is onmenselijk! Ik kijk nog een keer goed naar hun en zie dat hun onder het bloed zitten. Ik probeer weg te rennen maar sta aan de grond genageld. Ze komen rustig mijn kant op. Die levenloze blik in hun ogen, die tanden! Het zijn zombies!!! Blood, blood, blood : schreeuwen ze. Mijn beste vriend komt net naar buiten en ziet dat ze een paar stappen van me verwijderd zijn. Ik schreef tegen hem dat hij moet gaan, omdat dit mijn zaakje is. Ik kan ze handelen. Hij luistert niet en schreeuw zo hard tegen hem dat er een van de zombies neer gaat. Terwijl we aan het schreeuwen zijn komt mijn vader met een grote stok aan. Hij begint te brullen en spies de eerste zombies aan zijn stok. Ik word eindelijk wat levendiger en loop naar een zombie toe. Het is een vrouw van middelbare leeftijd en ze kijkt me met glazige list ogen aan. “Wat kijk je me zo aan bitch!”schreeuw ik tegen haar. Ik begin haar te slaan en kom er achter dat ik nog rotjes heb. Ik pak de rotjes en terwijl ik haar ontwijk maak ik er een aan gooi het omhoog zodat het als het onploft of haar kapot springt. Ik doe wat stappen naar achter buiten het bereik en zie hoe mijn plan slaagt. Haar hoofd ontploft. Ik gier het uit van het lachen. Theo schreeuwt dat ze niet tegen fel licht kunnen en ik haal de lampen met 80 watt. Ik maak alle buren wakker om me te helpen en er komen wat mensen naar buiten met lampen om me te helpen. Een deel van de zombies verbrand en de rest vlucht. “Eindelijk is Rotterdam weer rustig” zeg ik met mijn mond vol omdat ik een oliebol eet
Als iemand tegen mij had gezegd dat mijn hele leven binnen een seconde totaal zou veranderen, dan zou ik hard hebben gelachen. Toch was er niet meer voor nodig. Eén seconde. Eén keer met je ogen knipperen, één keer ademhalen, één hartslag, en alles wat ik kende, iedereen van wie ik hield, was verdwenen. Ik dacht altijd dat ik terug zou vechten, dat ik stoer en krachtig genoeg zou zijn. Nooit had ik kunnen denken dat ik verlamd zou raken door angst, niet meer zou kunnen rennen. Nooit had ik verwacht dat ik een van hen zou worden. Maar dat is wat er is gebeurt. En nu verlang ik nog maar naar een ding… BOOKS… eh ik bedoel BLOED
Gave actie!
Alle ramen in dit huis waren gesloten, de deuren zaten op slot, de gordijnen waren dicht geschoven en ik zat in een hoekje van mijn kamer, op de grond… te trillen van angst.
Alles was in zo’n korte tijd veranderd. Een virus uitbraak had heel de wereld veranderd, heel de wereld was in chaos. Mensen stierven of veranderden in zombie’s- wat eigenlijk hetzelfde was.
Of mijn familieleden in zombie’s veranderd waren, wist ik niet, waarschijnlijk wel… ik had ze namelijk al twee weken niet gezien… maar ze konden ook met andere mensen ergens schuilen…. net zoals ik hier in dit huis…
Wat was ik blij dat mijn moeder altijd heel veel voedsel kocht en dat altijd opsloeg in de lege kamer, ik hoefde alleen uit mijn kamer te komen wanneer ik wat moest eten of wanneer ik snel naar de wc moest en wanneer ik heel snel een douche wilde nemen. Dit moest ik allemaal heel voorzichtig doen, de zombies hadden namelijk een sterke reuk vermogen, hoe dit kon wist ik niet, misschien was het een mutatie…
Elke dag leefde ik in angst… ik deed niets meer eten, douchen, en zitten in een hoekje, ik sliep bijna niet… Hoe kon dit zo zijn gebeurd?
Alle voedsel raakte inmiddels op en ik moest echt op pad gaan als ik zou willen overleven, maar de angst overmeesterde mij steeds. Hoe kon dit? Vroeger durfde ik zo veel.
Gisteren hoorde ik de kinderen van hiernaast jammeren en toen gillen… Wat er precies was gebeurd wist ik niet, maar wat ik wel wist was dat ik naar buiten moest om op pad te gaan voor voedsel.
Met trillende vingers knoopte ik mijn jas daarom dicht en sloop ik naar de voordeur, voorzichtig ontgrendelde ik de deur en opende de deur tot een kier… Snel gluurde ik naar buiten, de zonlicht was zo fel, langer dan twee weken had ik de buitenlucht en zonlicht moeten missen en nu deed het pijn aan mijn ogen… Maar er was gelukkig niemand te bekennen. Snel glipte ik naar buiten en sloot de deur. Heel even bleef ik staan om van de zonlicht te genieten, maar daarna liep ik snel verder. Alles zag er zo anders uit. Rotterdam was veranderd en dat slechts in twee a drie weken tijd…
De supermarkten waren allemaal open en overhoop gehaald, er was niemand te bekennen, snel pakte ik een paar blikken met gedroogd fruit erin en bonen.
‘Kijk uit!’ hoorde ik. Bam… Geschrokken draaide ik me om. Een meisje van mijn leeftijd zat op de rug van een man, waarom? Nee, het was geen man, het was een zombie. Ze pakte een blik van de grond en ramde er mee op de zombie’s hoofd tot hij niet meer bewoog.
‘Wees eens wat voorzichtiger…. Er zijn al genoeg zombies.’ hijgde het meisje. Ik wist niet wat ik kon zeggen, laat staan wat ik kon doen. Als dat meisje er niet was geweest zou ik nu waarschijnlijk in een zombie veranderen…
‘Bedankt.’ mompelde ik.
‘Geen probleem.’ bromde het meisje. ‘ Ik ben trouwens Sterre.’
‘Jawayriya….’mompelde ik. Sterre had mijn leven gered.
‘ Je moet echt wat voorzichtiger zijn weet je, we zijn al met zo weinig mensen… Alle huizen waar ik heb ingebroken waren onbewoond en overhoop gehaald… En om elke hoek zit wel een zombie. Dus wees wat voorzichtiger wil je.’
Sterre was waarschijnlijk even oud als ik en ze was veel dapperder en stoerder en wijzer dan ik… Hoeveel zombie’s had ze al verslagen? Waarschijnlijk heel veel.
‘Waar woon je?’
‘Niet ver hier vandaan… een straatje verderop.’ mompelde ik.
‘Uhm… vind je het erg als ik mee ga? Ik heb niet echt een “plek”.’ zei ze schaapachtig.
‘Oké.’ Dit was eigenlijk een hele opluchting, met Sterre in de buurt zou ik vast nog veilig zijn voor de komende paar dagen of misschien zelfs weken…
Ik zou deze apocalyps waarschijnlijk niet overleven, maar waarschijnlijk wel voor nog wel een paar dagen en misschien zelfs een paar weken. En gezelschap is altijd beter, zo wordt ik tenminste niet gek door de eenzaamheid…
Ik kijk The Walking Dead samen met mijn vriend en we bedenken altijd hele theorieën hoe we moeten overleven. Helaas ben ik van mening dat ik zo onhandig ben en zo veel pech heb dat ik het waarschijnlijk niet langer dan een dag zou uithouden.
Bij mijn vriend thuis in de buurt staat een heel mooi landhuis met een heel groot hekwerk ervoor. Dat huis zouden we waarschijnlijk bezet houden. Eten en drinken uit de huizen in de buurt en uit de supermarkt stelen. Veel tonnen plaatsen om regenwater in op te slaan. En heel veel boobytraps en wapens maken. Het belangrijkste is volgens mij om zelfvoorzienend te worden. We zullen dus ook kippen en koeien proberen te houden en een groentetuintje beginnen. Daarna gaan we mensen zoeken die we kennen of die ons willen helpen en proberen om een nieuwe gemeenschap te stichten. We studeren allebei biomedische wetenschappen, dus een van onze doelen wordt waarschijnlijk ook een medicijn maken tegen het zombievirus.
Of we gaan naar Schiermonnikoog. Dat is ook een optie. Daar gebeurt toch nooit wat 😛
Eerst en vooral zou ik goed in mijn broek schijten. Zo’n zenuwprot met wat saus erbij, je kent het wel. Serieus. Je kijkt zoveel griezelfilms en na verloop van tijd ga je erom lachen, maar als er opeens zo’n wandelende composthoop voor je deur staat en er enkel doodsgereutel uit zijn rottende geeuw komt, zal het lachen je snel vergaan. Maar toch: iedereen verdient een eerlijke kans. Net zoals de Getuigen van Jehova zou ik één van hun gezanten uitnodigen op de koffie en informeren naar zijn beweegredenen. Ze zijn tenslotte een metafoor voor de apocalyps, dus als ik veins dat ik diepgelovig ben, kan ik misschien nog op enig begrip en zelfs empathie rekenen. Zombies zijn nu eenmaal ontzettend dom, dus ik gok wel dat hij toehapt en als hij aan tafel plaatsneemt met een dampende kop koffie en een plakje viervierdecake voor zijn neus, plant ik de glazen eenhoorn die ik van mijn overgrootmoeder geërfd heb – en die al jaren stof staat te vangen op de commode – lobotomie-gewijs door zijn hersens. Als hij die aanval overleeft, kunnen we nog altijd samen gamen op de sofa. Zombies neerknallen met een shotgun, op het grote plasmascherm. Benieuwd of hij zijn eigen soort fictief zal verloochenen. Voor de zekerheid bedek ik de ribfluwelen sofa wel met plastic. Een slagader heeft nu eenmaal de vervelende neiging om als een fontein te klateren als hij doorgebeten wordt. Het behangpapier laat ik zo, dat is toch aan vernieuwing toe. Ik houd namelijk niet van die psychedelische jaren zeventig patronen.
Dagboek 30-12-2014; 8:59 Zombie apocalyps
De tijd lijkt te zijn gekomen, mijn grootste nachtmerrie lijkt werkelijkheid te worden.
Zo net voor het nieuwe jaar begint lijkt de voorspelling uit te komen. Honderd duizenden zombies breken uit. Ik had nog zo’n hoop dat het een stom verhaaltje was, een mythe. zoiets zou in deze moderne tijd nooit gebeuren, het zijn verhalen/ legendes ..en…. het was al bijna 2015, tijd om het jaar af te sluiten. Tijd om de overwinning te vieren dat de verhalen niet waar zouden zijn.
En nu komt mijn grootste nachtmerrie uit…
Zou, het heeft even geduurd maar ik heb een antwoord op je vraag weten te creëren! 😛 Het verhaal(tje) bevat officieel 976 worden, haha!
————————————————————————————————–
‘Het spijt me Percy, helaas niks gewonnen.’ Ik draaide om in mijn stoel en keek in het teleurgestelde gezicht van de zombie. ‘Volgende keer beter, toch?’
Als antwoord draaide Percy zich boos om en begon half grommend rondjes te lopen. Ik zuchtte en keek hem met medelijden aan. Percy was mijn beste vriend en tegelijkertijd kon ik eigenlijk niet samen met hem door één deur. Dit staat los van het feit dat hij een zombie is. Ik draaide me weer om in mijn stoel en las nog een keer de Winnaars #3 post door van Emmy, ook wel bekend van haar (boeken)blog Zon en Maan. Sinds de zombie apocalyps (nu een jaar geleden) was er veel verloren gegaan. De wereld lag in halve puin en as maar gelukkig (ik kon wel huilen toen ik er achter kwam) bestond er nog WiFi. En zo kon ik toch nog alle boekenblogs lezen en mee doen aan winacties voor boeken. Want die had ik echt nodig, want zonder zou Percy niet lang meer leven.
Zoals ik dus al zei, het is nu een jaar geleden dat ze zombie apocalyps begon. Niemand weet precies hoe en wat maar iedereen weet wel wáár. Het begon niet in groot continent zoals je zou denken, nee. Het begon in ons eigen vertrouwde kikkerlandje. Eigenlijk precies in het stadje waar ik woon. Een groot bedrijf hier had een verkeerd stofje in een verkeerd mengseltje gedaan en dat vervolgens in een verkeerd buisje gegoten wat daarna door een verkeerde persoon is opgedronken. En als eerste was er niks aan de hand…maar toen begonnen de symptomen. De huid werd grauwgrijs, haren vielen uit, ogen veranderden van kleur en als laatste: je hart stopte met pompen. Niks nieuws, zou je denken. Afgezien van het feit dat alle zintuigen opeens sterker werden en deze wezens gewoon alles konden doen wat mensen ook doen. En toen kwamen ze op het geniale idee (lees ongelofelijk stom) om het hart te verwijderen en te geven aan donor patiënten. Begrijp me niet verkeerd, ik ben zelf een donor, maar een hart van een zombie in een levend mens stoppen is een vrij naïef idee. En dus hoef je het ook niet gek te vinden dat deze mensen ook zombies werden. En zo brak de hel los.
Dus de eerste drie maanden waren onmogelijk. Veel gebouwen werden afgebrand, winkels werden beroofd, hongersnood heerste. Tot we er achter kwamen dat deze zombies óns niet wilde eten. Dat is nog steeds het meest bizarre aan de hele situatie. Ze willen ons niet eten. Maar wat wilde ze dan? Al snel bleek dat elke zombie zijn eigen ‘zwakte’ heeft. Het is één ding waar ze echt niet zonder van kunnen en dat ze perse moeten eten. Zo niet, dan gaan ze dood. En dan echt dood-dood. Dus, voorbeeld: de ene zombie leeft van alleen maar mobieltjes, de andere alleen van vogels, weer een andere alleen maar van glas en ga zo maar door. En dan is er Percy. En die leeft alleen maar van boeken. En hij verslind ze (letterlijk).
En dat is ook de rede dat ik niet met hem door één deur kan, want ik ben gek op boeken en lezen! Dus soms is onze vriendschap wat ingewikkeld. Zo wilde hij laatst The Fault in Our Stars op eten maar dat liet ik hem écht niet toe! Ik zei toen tegen hem: ‘Je mag TFIOS eten als ik het over mijn hart krijg Augustus en Hazel achter te laten. Dus: nooit.’ Dat was niet het gene wat Percy natuurlijk wilde horen, maar hij begreep mij volgens mij wel (ondanks dat hij alleen maar wat gromde). Trouwens, nu heet hij weer Percy, maar ik kan hem eigenlijk noemen naar elke mannelijke hoofdpersoon van welk boek dan ook. Mits hij het boek op gegeten heeft, want op de een of andere bijzondere manier weet Percy altijd waar het verhaal over gaat en welke namen er in boek voorkomen. Dus nu heet Percy, maar ik denk dat ik de volgende keer voor Henry ga. Uit Silber: Het eerste boek der dromen of juist de Henry uit De Godinnentrilogie.
‘Hé! Kijk Percy, ik zie nog een winactie waar ik nog niet aan mee heb gedaan van Emmy!’ Ik keek even over mijn schouder en zag dat Percy – die nu weer heel gelukkig keek – naar mij toe kwam lopen om mee te lezen. Boven aan de pagina stond: WIN | 3x Alice in Zombieland. Er ontsnapte een lach uit mijn mond en achter mij hoorde ik ook dat Percy het ook grappig vond. ‘Wel toepasselijk, afgezien dat ik geen Alice ben’ zei ik glimlachend. Ik opende de blog post en las het even door. ‘Oké, Percy. De vraag van Emmy luidt: Wat zou jij doen als er een zombie apocalyps uit zou breken?’ Met een frons draaide ik mij weer om naar Percy. Hoe kan ik daar nou het beste antwoord op geven? Als ik Emmy de waarheid zou vertellen wat er een jaar geleden gebeurd is, zou ze mij dan geloven? De zombie apocalyps was bovendien eigenlijk niet heel erg uitgebreid, omdat de enige manier hoe je er een kan worden via een harttransplantatie is. ‘Hoe graag wil je Alice in Zombieland verslinden, Percy?’ vroeg ik. Zijn ogen werden groot en ik hoorde een hoog gekraak. Het was zeldzaam als Percy sprak want meestal was het alleen maar vaag gegrom. ‘Erg graag.’ was zijn antwoord. Ik keek hem nog een paar seconden aan. Als Percy sprak betekende dat hij iets graag wilde, en dan ook echt graag. Ik moest mijn best doen om dit boek voor hem te winnen. Ik gaf hem een kort knikje. Ik begon mijn verhaal te type en toen ik klaar was las ik het nog een keer door. ‘Oké, hier gaat die Percy. Laten we duimen.’
En ik drukte op reactie plaatsen.
Lief dagboek,
Plots brak er een zombie-apocalyps uit. Ik schrok mij dood; wat zijn ze eng! Ik rende naar de kledingkast en begon spontaan alle kleren van de plank te halen. Toen ik de plank vrij had dacht ik ‘nee, dat is niet genoeg’, dus ik haalde ook alle kleding van het rek. Ja, nu is er genoeg ruimte.
Nee, wacht! Een zaklamp! Ik rende naar de meterkast en pakte een zaklamp. Op de terugweg naar de kast liep ik langs mijn boekenkast. Nee, geen Alice in Zombieland. Alice zou vast wel weten wat te doen bij een zombie-apocalyps. Ik rende terug naar mijn kledingkast. Hoelang ik hier nu al zit? Ik heb geen idee. Mijn zaklamp begint te haperen, ik ben bang. Had ik het boek maar gewonnen bij Zon en Maan, dan wist ik nu ook wat ik zou moeten doen…
Liefs,
Jessica
Lief Dagboek,
Overal waar ik kijk ben ik bang weer een horde zombies tegen te komen. Ik weet niet hoe, maar de wereld is in een zombie-apocalyps terecht gekomen. Al dagen leef ik in doodsangst: zal ik de volgende zijn? Ik ben echt ter nauwernood aan ze ontsnapt vanmiddag …
Ik heb geen flauw idee waar mijn ouders zijn of mijn zus. Ik heb onderdak gevonden bij een schipper. Hij heeft een oude boot en hier zegt hij dat ik veilig ben. Ik weet dat dit niet zo is. Het is slechts een kwestie van tijd voor de hele wereld het slachtoffer wordt van de apocalyps.
Ik ben zo bang. Mijn hart klopt in mijn keel. Het is zo onmenselijk om elke seconde van elke minuut bang te zijn dat ze je te pakken krijgen en dat je een van hén wordt… Wist ik maar hoe ik hieraan kan ontkomen.
Voor nu is schipper Leo een steunpunt. We praten en soms brengt hij het er zelfs vanaf dat ik een glimlach op mijn gezicht krijg. Maar dan komt de realiteit terug en besef ik me hoe alles in één klap is veranderd. Ik voel me enorm alleen en soms wens ik dat ze mij vinden. Maar dan denk ik aan mijn ouders en zus en hoop dat ze ergens daarbuiten op mij wachten, dus ik ga door.
Elke dag dat ik in mijn dagboek schrijf kan de laatste zijn, en dat besef valt me zwaar. Toch ga ik door en hoop ik dat ik het kan navertellen… De wereld is een chaos, maar ergens moet zich een lichtpuntje bevinden. En ik ga hier naar op zoek!
Slaap lekker,
Monica
Ik zou zorgen dat ik met iedereen ben die ik lief heb en dan huilend ergens ga schuilen en hopen dat ik niet dood ga, haha. Wat dat er gaat toe ben ik echt een watje.
Rennen, gillen, huilen.
Daar bestaan mijn dagen uit de laatste tijd, valt me op. Rennen, gillen, huilen. Niet per se in deze volgorde.
Rennen als je een zombie ziet.
Gillen als je een zombie ziet.
Huilen als je een zombie ziet.
Vat je hem? Mooi zo.
Zombies zijn geen pretje, moet je weten. De zombie Apocalyps is niet iets romantisch zoals op TV. Je bent niet opeens een held met wapens, je krijgt niet opeens een onbreekbare band met mensen die je nog nooit eerder hebt gezien. Het is eng, het is naar en vooral erg vies. Al die keren dat ik probeerde om dat bloed van me af te schrobben… Ik probeer het niet eens meer. Ik kan me ook niet meer herinneren wanneer de laatste keer was dat ik mijn tanden heb gepoetst. Ik moet al bijna overgeven als ik eraan denk.
Het gaat niet helemaal lekker, moet ik toegeven. Een jaar geleden heb ik een keer een zombie Apocalyps handboek gelezen. Zo’n boek met tips over hoe je dit zou moeten overleven en zo. Zal ik je eens een ding vertellen? Die dingen zijn grote vette leugens!
Zombies zijn narcistische klootzakken met een vleugje arrogantie. Vorige week bijvoorbeeld. Ik was aan het rennen, gillen en huilen zoals ik, nou ja, altijd doe, toen een groepje zombies me totaal verraste. Ik kon geen kant meer op en werd voor dat ik het wist in een hoekje gedreven. De leider kwam op me af en op dat moment wist ik dat het met me gedaan was.
Weet je wat er toen gebeurde?
Toen dat ding dichtbij genoeg kwam haalde het zijn neus op en draaide hij zich om!
Echt, ik heb me nog nooit zo beledigd gevoeld. Bijna rende ik hem achterna om hem van gedachte te veranderen. Bijna.
Ik weet niet wat je verder nog wil horen, eigenlijk. De situatie is best uitzichtloos. Ik ren, gil en huil nu al een maand of vier rond en het lijkt er niet veel beter op te worden. Slechter zelfs. Weet je nog die keer dat Zachariah Dean naar de toekomst zapte om hem het croatoan virus te laten zien? Daar heeft het wel wat van weg. Min, nou ja, Sam en Dean. En Cas. Never forget Cas.
Kun je merken dat ik al in geen tijden tegen mensen heb gepraat? Verder dan “Sterf, jullie ondoden!” kom ik niet. Niet dat ik er daadwerkelijk voor kan zorgen dat een zombie sterft, maar… Laat me, die uitspraak is letterlijk het enige positieve aan deze situatie.
Ik ga er maar eens een eind aan breien. Een plek om te slapen vinden en zo. Als het even meezit heeft mijn gegil niet te veel aandacht getrokken, want ik hoop op een ongestoorde nachtrust. Ik ben dan misschien vies, maar wallen onder mijn ogen zien er gewoon echt niet uit.
Misschien tot ooit?
Zou leuk zijn. Je bent de eerste die naar me heeft geluisterd sinds dat kleine kind van drie weken terug. Zij was echt zo schattig! Totdat de zombie haar gezicht eraf probeerde te bijten en daar aardig in slaagde. Jammerlijk detail.
Zorg dat je niet word opgegeten, zou ik zeggen. En als je het niet erg vind ga ik nu weer verder met waar ik mee bezig was.
Je rent, gilt en huilt namelijk niet uit jezelf, weet je.
Waarschijnlijk ben ik zo verdiept in een boek (Alice in Zombieland!) dat ik niet door heb dat de Zombie Apocalyps om mij heen is uitgebroken. Al dat geschreeuw en de geur van bloed en stinkende zombies wijd ik volledig aan mij levendige verbeelding. Totdat ikzelf slachtoffer wordt en zowaar een rol krijg in een zombieverhaal! Ik zag hem echt niet aankomen, maar op het moment dat de pagina’s van het boek rood kleuren blijkt de werkelijkheid nog erger en griezeliger dan mijn fantasie. Mijn enige verweer is; Het boek was zo verschrikkelijk spannend!
Tja, wat zou ik doe? Hopen dat ik de eerste golf zombies overleef en dan tegen ze vechten zodat niet iedereen in een zombie verandert. Hoe zou ik dat doen? Wel met een beetje make-up kun je er goed uitzien als een zombie en als je je ook zo gedraagt (op het eten (verscheuren) van mensen enz. na) dan val je niet op (hoop ik). Ik zou dan infiltreren en een manier (proberen te) vinden om zombies te doden zodat ze dood blijven en ze dan op die manier gaan uitroeien (bah, dat klinkt een beetje wreed) voordat ze de mensheid uitroeien!