Vroeger had ik niks met totemdieren, ook wel krachtdieren genoemd. Ik snapte niks van het sjamanisme en deed er eigenlijk ook geen moeite voor om er iets over te weten te komen. Tot ik met mensen in aanraking kwam die er wel veel meer mee hadden, en zo raakte ikzelf ook behoorlijk geïnteresseerd.
Men stelde dat het mogelijk was om zelf een trancereis te ondergaan om zo je dier te ontmoeten, en dat leek mij eerlijk gezegd heel erg interessant! Ik was wel gewend om bepaalde reizen te maken, maar een trancereis had ik nog nooit ervaren.
Dus, op een rustige avond ergens in 2009 zocht ik naar een lekker trommelmuziekje om mezelf de onderwereld van de dieren in te gooien. Ik luisterde verschillende en koos degene die ik het prettigste vond en wierp mezelf op bed. Binnen no time was ik ‘weg’ en zag ik een groot bos voor me. En daar zat hij, de das. We zwierven even door het bos, maar er gebeurde verder weinig, tot ik plots het gevoel had dat ik eruit werd geslagen.
Versuft kwam ik overeind in mijn bed terwijl de trommels vrolijk doorspeelde. Hoe lang was ik daar geweest? 3 minuten hooguit? En ik werd er zomaar uitgegooid. Maar ha! Doel bereikt, de das gezien.
Sinds dien, we zijn nu meer dan een jaar verder, heb ik geen trancereis meer gemaakt, omdat het me toch een beter idee lijkt dat met andere te doen. Ik hoorde later ook dat het niet zo slim is om het alleen te doen. Maar he, al doende leert men hea? Ennuh, die das van mij loopt niet weg!
Nu word ik mij bewuster van de totemdieren om mensen heen, omdat zij steeds vaker terugkeren in mijn kijken. Toeval of tijd om me daar in te gaan verdiepen?
Geef een reactie