Pak even een kop thee – of nee wacht, doe toch maar een koud glas water. De mussen vallen van het dak en als ik begin met schrijven is het 23.13 uur. Het begint eindelijk een beetje af te koelen in huis, waar het zelfs beneden bijna de hele dag 30 graden is. Dit is de derde dag dat ik beneden slaap, omdat ik het boven niet meer trek van de hitte. Ik heb er last van, lichamelijk, maar ook mentaal. De hitte is de druppel en ik moet geregeld mijn uiterste best doen geen paniekaanval te krijgen.
2020 had voor mij hét jaar moeten worden. Eindelijk – na jaren vechten tegen mijn lijft – een kindje én na jaren werken ook mijn eigen boek. Ik keek er naar uit beide hoogtepunten met zo veel mogelijk mensen te kunnen vieren. Het tegenovergestelde gebeurde en dat heeft een behoorlijke aanslag gedaan op mijn mentale gezondheid. Familieleden en vrienden hebben Lily nog niet kunnen ontmoeten terwijl ze bijna 6 maanden is en mijn book release was niet meer dan een online event op Facebook. Niet bepaald wat ik me van het jaar heb voorgesteld.
Ik kreeg reacties als, ‘lekker joh, had ik maar zo’n rustige kraamperiode!’, waar ik eigenlijk een beetje om moest huilen. Waar iedereen de kans had om nee te zeggen, moest ik nee zeggen. Ik zat opgesloten in huis. Voor Lily’s komst omdat ik niet meer kon slapen van de pijn en daarna vanwege Corona. De paar weken dát school open was, heb ik op de gang moeten doorbrengen. Ik mocht mijn eigen werkzaamheden niet verrichten. De komst van de vakantie was een zegen en een vloek: weer thuis, maar tenminste niet meer in een omgeving waar niemand op zat te wachten.
De muren komen ondertussen op mij af en mijn vakantie was eigenlijk niet zo leuk: ik kon nergens heen. De paar keer dat ik kon afspreken met vrienden waren de hoogtepunten, en verder heb ik vooral kracht gehaald uit het samenzijn met Lily en Rob.
Vooral toen ik moest wachten op de uitslag van onze Coronatest en deze hitte, voel ik me opgesloten en ook eenzaam. En dat weerspiegelt zich ook in mijn blog. Ik heb niet altijd meer zin om te schrijven en als ik schrijf, krijg ik niet altijd geschreven wat ik wil vertellen. Het gevolg is dat ik gefrustreerd raak en nog meer moeite krijg. Het versterkt elkaar allemaal en dat vind ik erg vervelend. Mijn blog was immers altijd mijn uitlaatklep en nu worstel ik met vanalles.
Als bijna 10 jaar schrijf ik bijna dagelijks op mijn blog. Ik geniet er ontzettend van mijn leeservaringen te delen. Reacties zijn echt lichtpuntjes. Toch vind ik het de laatste tijd best zwaar om te bloggen. Niet alleen vanwege de komst van Lily, de warmte of het feit dat ik nu wat langzamer lees, maar ook omdat ik me soms afvraag of mijn blog er wel toe doet, of mijn ervaring mensen nog wel inspirerend, of omdat ik gewoon mega onzeker ben of ik alles wel ‘goed’ doe.
Heel social media lijkt bol te staan van belangrijke thema’s. Black lives matter, lbgtq+, Rowling die een ongelofelijk kut blijkt te zijn waardoor de serie die mijn tienertijd zo getekend heeft opeens een heel andere lading krijgt. Een serie die voor mij een vangnet was, omdat ik in mijn tienerjaren zo veel behoefte had om te ontsnappen aan de werkelijkheid. Ik kon de echte wereld op dat moment gewoon niet aan en zo was die magische wereld het fundament voor een wereld waarin ik een rol in kon spelen en even iemand anders was. (RPGs schrijven for the win). Rowling was voor mij altijd het voorbeeld dat zelfs iemand die niks heeft, opeens alle kanten op kan. Boy was I wrong. Toch blijft deze wereld belangrijk voor mij… Want ik ben er door gaan lezen. In mijn hoofd was die wereld zo veel meer dan dat Rowling ooit bedacht heeft… Deze wereld is deel van het collectief van de fans. Het is van ons. Het doet mij pijn dat mijn jeugdheld geen held is en ik vind het intens kut dat zo veel mensen zich door haar voelen verraden en gekwetst, terwijl ik nog heel graag op Hogwarts vertoef in mijn gedachten. Maar goed, ik dwaal af. Dit zijn echter wel zaken die rond blijven spoken en waar iedereen zijn zegje over wil doen. Social media is daardoor een beladen plek geworden en dit is ook de reden waarom ik zo goed als met twitter gestopt ben. Ik vond het daar zó heftig worden. Er werden zo veel dingen uit emoties gezegd, dat ik dat niet meer trok. Niet alleen door mensen die ik kende of waar ik mee in gesprek was, maar gewoon in het algemeen. Wil je me bereiken, dan kan je me beter mailen, appen of een berichtje sturen via instagram.
Er hangt veel spanning in de lucht, ook in de bookcommunity. Een spanning die ik lastig vind een plaats te geven en ook lastig vind om een vinger op te leggen. Ik voel me er ook niet altijd prettig bij en ik kan niet precies uitleggen waarom. Ik kan de woorden niet vinden en ik vind het zwaar. Afscheid nemen van de community wil ik niet, want daar is mijn blog mij te dierbaar voor. Wel is het belangrijk voor mij om er weer meer plezier in te krijgen, zodat dat wat ik schrijf ook echt uit het hart komt.
Emotioneel gezien was dit jaar een rollercoaster. Ik heb een compleet andere rol gekregen en de maanden thuis geven veel tijd tot zelfreflectie. Ja, ik ben soms heftig in mijn reacties. Ja, ik heb ook heel veel domme dingen gedaan en gezegd in het verleden. Van veel van die dingen heb ik gelukkig geleerd. Nog steeds trek ik het me teveel aan wat anderen van mij verwachten of wat ze vinden en misschien heb ik waarom ook wel een stapje terug gedaan. Ik weet het niet precies, maar mijn bord voelt een beetje vol. Van zeikende buren die ons woonplezier verpesten (op dusdanige wijze dat ik soms amper buiten durf te zitten), tot persoonlijke zaken die dusdanig beslag op me nemen waardoor ik uren van slag ben.
Met vlagen verlang ik op het vlak van lezen en bloggen terug naar een paar jaar geleden. Toen ik op een dag nog een boek uit kon lezen en contact had met een hele groep bloggers waar ik van alles mee deed: van appen tot samen events bezoeken. Dit is deels de eenzaamheid talking die ik de afgelopen maanden heb gevoeld. Gelukkig heb ik twee hele fijne groepen vrienden die allemaal via het bloggen/boeken/mijn leesclub zijn voortgekomen, maar er is de afgelopen jaren wel veel veranderd en wat ik allemaal even een plekje moet geven. 2020 is een heftig jaar… En dit geldt voor heel veel mensen.
Ik weet eigenlijk niet eens waarom ik deze blogpost schrijf. Ik zou eigenlijk al moeten slapen en misschien heb ik morgen als dit online komt zelfs wel spijt. Ik wilde dit gewoon eventjes van me af schrijven. Even een andere kant laten zien. Even laten zien dat niet alles helemaal oké gaat in dat koppie van mij, ondanks dat ik fantastische vrienden heb en een fantastisch gezin heb (Lily’s komst is het mooiste ooit).
Misschien voel ik me beter als school straks weer begint en ik eindelijk weer mijn werk mag doen, waardoor er weer een ritme in mijn week komt (elke dag voelt nu hetzelfde). Misschien kan ik me dan beter focussen op mijn blog. Misschien schrijf ik straks ook meer over andere zaken. Misschien blog ik straks weer elke dag. We gaan het zien.
Misschien vind je dat ik niet moet zeuren, en dat is helemaal oké, dat denk ik vaak ook namelijk. Niemand uit mijn omgeving is overleden aan Corona, Lily doet het supergoed en ik heb vrienden waarbij ik alles kwijt kan. Een ander deel van mij weet dat deze gevoelens en stemmingen volledig legit zijn, want anders kan ik er ook niet aan werken.
Ik hoop dat het binnenkort beter gaat…
Ik ga er mijn best voor doen, beloofd.
En omdat ik de afgelopen tijd geen puf heb gehad voor dagboekjes: van de week was het te heet en ben ik verbrand door mijn factor 50 en de schaduw geen. Rob heeft ons zwembadje voorzien van schaduwdoeken en nu ga ik elke dag even met Lily zwemmen. Deze donderdag ga ik met vriendinnen een blotevoetenpad lopen en Lily gaat ook lekker mee. Ik kijk uit naar het minder warme weer, krijg meer zin om te lezen én hoop dat het schooljaar ditmaal minder heftig zal verlopen.
Hopelijk tot spreekt <3
Emmy, mama van Lily, lezer, blogger, illustrator, mediathecaris, vrouw van Rob, vriendin van jullie, zwaardvechter, feminist, biseksueel, schrijver, heks, in de knoop met zichzelf en de wereld, moederkip van de leesbeesten en nog veel meer.
PS. er komen gewoon blogpost online.
PPS. Jullie zijn de beste.
❤️
?
?
Ik ken je natuurlijk niet, maar ik wil je graag laten weten dat jouw blog voor mij zo’n enorme inspiratiebron is! <3 En ik herken heel erg wat je zegt: ook ik heb 'geen reden om te klagen', want vergeleken met de situatie van veel anderen stellen mijn problemen weinig voor. Maar dat betekent niet dat ze er niet zijn. Stay strong!
Wat lief, dankjewel ?
Eerste, juist ontzettend goed dat je dit van je af hebt geschreven en ik hoop ook dat het je oplucht. Het is een onwijs raar jaar en als je je zo verheugd op iets web dat wordt ineens, zonder dat je daar ook maar iets aan kan doen, anders dat is gewoon frustrerend. Heb geen spijt van wat je schreef. Het is juist goed om zo van je af te kunnen schrijven.
Ik heb ook moeite de laatste maanden met m’n blog bijhouden, dit mede door het overlijden van mijn beste vriendin, de tijd lijkt voorbij te jagen, terwijl ik het gevoel heb vaak dat ik stilsta. Komt wel weer goed en ik weet 100% dat dat bij jou ook gebeurd. En al zou je iets minder bloggen en wat meer tijd met je gezinnetje doen, ook helemaal prima. Neem je tijd om dingen op een rijtje te zetten, je antwoorden komen vanzelf.
Liefs xxx een mede heks, crea bea, leesgekkie, blogster en nog veel meer. Knuffff
??? heel veel sterkte met het verlies
???
Aaaah Emmy, het is ook gewoon niet te harden met die hitte. En dat komt dan nog bovenop je leven dat helemaal op z’n kop staat, zoals dat van velen momenteel, en totaal anders is geworden dan je had verwacht. Logisch dat je het dan niet meer trekt. Wees vooral mild voor jezelf en anderen. Voel maar wat er is en wat je lichaam en geest nodig hebben. Lezen en bloggen komen vanzelf wel weer.
?
Lieve Emmy,
Ook mij ken je niet, maar ik ben je onwijs dankbaar. Dankzij jouw recensies wilde ik weer gaan lezen. Durfde ik mij echt weer in de wereld van boeken te stoppen en maakte het me helemaal niks meer uit wat anderen er van dachten. Dankzij jou durfde ik weer mijn oude zelf te zijn. En daarom ben ik een groot fan geworden. Tijd wanneer ik op fantasy fest ben moet ik even langs je kraampje en loop ik tot schaamte bij mijn vriendinnen veelste enthousiast te doen omdat ik je weer mag ontmoeten. Ik vind het onwijs goed dat je dit schrijft en ook met deze blok weer een groot voorbeeld kan zijn voor anderen. Het is mooi om eerlijk en open te zijn en andere mensen zullen je echt wel begrijpen. Ik hoop dat het snel beter gaat en dat je weer zin krijgt in lezen. Ik weet dat het ook totaal niet hetzelfde is, maar het is nooit te laat voor een boek feestje een een kraamfeest. Ik denk dat als je je de boekpresentatie in een iets anders jasje stopt het zeker niet te laat is om je mooiste successen van dit jaar te vieren!
Wat lief, dankjewel!
?❤ wat een mooi geschreven blogpost! Ik kan me helemaal indenken dat het jaar (tot nu toe) je zwaar gevallen is en anders gegaan is dan je gedacht had. Same here. Het is erg jammer dat heel veel van je vrienden en kennissen Lily niet hebben kunnen zien ‘in het echt’. (Ik vind de foto’s op je instagram erg leuk!). En van heel veel alleen binnen zitten, dat wordt op een gegeven moment ook saai. Het is de laatste tijd echt ontzettend warm, wij hebben moeite met slapen en ons bed staat op de benedenverdieping, ik kan me indenken dat dat bij jou nog veel lastiger is. Het is begrijpelijk dat je je werk mist op school in de mediatheek. Mijn partner en ik gaan binnenkort verhuizen, inpakken verloopt op een wat trager tempo aangezien dat niet echt te doen is met die hitte. Volgens de voorspellingen zou het gauw iets af moeten koelen, ik hoop dat het bij jou in Den Bosch gauw wat koeler wordt. Het nieuws en social media inderdaad zijn de laatste tijd intenser. En ik vind het ook k van Rowling. Ik wens jou, Lily en Rob het allerbeste ?❤.
Dankjewel ???
Moeder worden is denk ik wel het moeilijkste wat ik ooit heb gedaan, en bij mij was er geen corona. Er komt zoveel op je af qua emoties en nieuwe dingen. Er verandert zoveel. Nieuwe verantwoordelijkheden en zorgen. En ja het is ook mooi. Maar dat jij je nu zo voelt lijkt me niet gek. Schrijf het vooral van je af! Maar weet dat je het suoer goed doet. Lily kan zich geen betere mama wensen.
Wat lief ?
Aaah, lieverd! Wat onwijs naar dat je je zo voelt. Het is ook wel heel veel bij elkaar voor jou zo, dus ik vind het echt niet gek. Heel mooi dat je dit met ons hebt willen delen en dit soort dingen bespreekbaar maakt. Een heeeeel dikke knuffel voor jou <3 Ik hoop dat je je snel weer wat beter voelt.
Ik hoop het ook. Dankjewel ?
Ik kamp deze week een beetje met hetzelfde gevoel. Het lijkt zo’n enorm verspild jaar (dat nochtans begon met zoveel potentieel!) en het begint allemaal zo uitzichtloos te lijken … Zeker in deze rothitte dus! But this too shall pass. DE HERFST WORDT ONS SEIZOEN EMMY! <3
Alleszins goed dat je dit van je hebt afgeschreven, het heeft geen zin ermee te blijven zitten, want zo veel mensen voelen zich in meerdere of mindere mate zoals jij beschrijft. Een beetje oeverloos, vind ik het … You're not alone. En je feelings zijn supervalid, zéker als nieuwbakken mama. Wat een mooie, magische tijd voor je had moeten zijn is hoe je het ook draait of keert toch een beetje in het water gevallen, en het is absoluut normaal dat je daarom rouwt. Hoeveel geluk je op andere vlakken misschien ook mag hebben; het is niet wat je had verwacht. En onvervulde verwachtingen en verlangens zijn nu meer dan ooit moeilijk ter verwerken omdat er zo weinig lichtpuntjes en positieve afleidingen zijn.
Alvast heel veel sterkte en koelte gewenst. En bedankt om dit te delen. Volgens mij voelen heel wat mensen zich minder eenzaam dankzij jouw eerlijkheid 🙂
Kom maar door met de herfst ?
Ik ken je alleen maar via dit blog, maar geloof je me maar dat ik als een boek wil lezen eerst jou raadpleegt. Eerst zien wat Emmy vindt 🙂 Ik ben een oudere vrouw, en toen 2 jaar geleden kreeg ik tijd om te lezen heb ik jou blog ontdekt, sindsdien lees ik regelmatig.
Kijk niet slecht idee de sociale media beperken, zo hou je meer tijd over voor jou dochtertje.
En omdat je nu rotte dingen leest over Rowling… Dat maakt toch niet weg hoeveel de Potter verhalen voor jou hebben betekent, laat niet jou leuke herinneringen bederven.
En als je voorlopig niks schrijft, toch weet ik zeker dat we wachten op jou hier.
Dat lief. Dankjewel ?
❤
?
Alleen maar liefde voor jou ❤️❤️❤️
?
Voor iedereen is het inderdaad echt een baaljaar, maar goed dat je het even hebt kunnen neerpennen. De hitte is echt ondraaglijk, hopelijk koelt het snel lekker af en hebben we weer wat nieuwe energie! Ik snap je ook wat betreft de community, heb bijna heimwee naar de tijd dat het nog een klein clubje was en we gewoon vakanties met een grote groep bloggers hadden. Hopelijk kunnen we de community weer nieuw leven in blazen, dat kan jij vooral aangezien je zo’n grote inspiratiebron bent geweest voor andere lezers/bloggers! Je bent niet voor niets een van de grootste YA-bloggers in de Benelux 🙂 Hopelijk gaat het snel beter met je Emmy! En geef een knuffel aan Lily namens mij (stiekem ook aan Rob)
Dankjewel Joost! Ik hoop dat we – als alles weer veilig is – de community samen kunnen brengen. Ik wil nog steeds eens een blogger inspiratiedag organiseren
Dat klinkt echt goed! 🙂
Ach Emmy. Natuurlijk mag jij je zo voelen. Alleen omdat er niet iemand dood is gegaan in je omgeving, betekent niet dat het gebeuren gewoon ontzettend kut is. Alles is anders en dat is moeilijk schakelen. Je kan niet eens even pronken met Lily.
Merijn word 4 over 2 weken en mag beginnen aan school en ik hoop zo onzettend dat de tweede golf niet zo doorzet zodat hij een gewone start op school kan hebben. Dat gun ik hem zo naar al het harde werk van het afgelopen jaar (taalachterstand, SPD, waarschijnlijk autistisch).
Dit is jouw plek en jij mag die zo invullen als jij dat zelf wilt. De blogging communty verandert nu eenmaal. Mensen komen en gaan en wij ebben mee op het getij. Terug kunnen we niet maar we kunnen wel streven naar de plek die wij graag zien.
En misschien als Supernerd 1 jaar is dan kan je toch nog een leuk feestje er van maken in het echt als de vaccins er dan zijn. Dat wil iedereen voor jou.
Dankjewel ? ik hoop dat Merijn het fijn gaat hebben op school!
My darling Emmy, you are one of the strongest people I know. I’m so proud of all you’ve achieved and how you’re handling everything. ❤️ You’re doing amazing! Ik snap het verlangen naar een paar jaar geleden heel goed, en hopelijk kunnen we daar ook weer naar toewerken. Let’s head to Hogwarts and keep loving those books. No one can take away the joy we’ve had with HP, events, anything. I love you, I miss you and as soon as I’m back let’s go on the workshop I promised and hang out.
????
Hoi Emmy,
Je blogartikelen zijn hartstikke leuk en eerlijk; Zon en Maan was één van de eerste boekenblogs die ik tegenkwam en ik ben er blijven hangen, mede door je overvloedig gebruik van de kleur paars, haha 😛
Je hebt alle recht om te balen dat nog lang niet iedereen Lily heeft kunnen ontmoeten. Ze is het nieuwste lid van jullie gezin, jullie dochter, er is maar één persoon op deze planeet zoals zij en dat is superbijzonder. Natuurlijk wil je dat iedereen met haar kennismaakt.
En ja, JK Rowling. Waar is ze mee bezig? Als er één boodschap was die ik uit de Harry Potterboeken had gehaald, was dat dat je het beste zoveel mogelijk aardig en respectvol naar anderen kunt zijn. Ook als ze huiselven of centauren zijn 🙂 Waarom doet Rowling dat dan zelf niet (meer)? Ik snap het niet.
De warmte gaat in elk geval langzaam maar zeker het land weer uit: dat is 1 zorg minder. Voor de rest: blijf het gewoon opschrijven als je daar behoefte aan hebt, Emmy. Wij zijn er wel 😉
Lieve Emmy, ik begrijp je helemaal! Wat rot voor je dat je jezelf zo voelt nu 🙁
Dit jaar lijkt een wervelwind aan gebeurtenissen en emoties te zijn. Ik voel ook wat jij voelt op social media en in de boekcommunity. Van je af schrijven kan opluchten. Ik zou je zo graag hoop en goede raad willen geven, maar ik lig ook wel eens wakker van alles wat dit jaar gebeurd is en wat er mogelijk nog gaat gebeuren, want het voelt allemaal zo uitzichtloos. Maar ik kan je wel een dikke knuffel geven. Knufff
Hé Emmy,
Heel veel van de onzekerheid is de vermoeidheid en de neerslachtigheid die je leugens vertellen. Ga niet twijfelen aan alles wat je mooi vond. Het is nog steeds mooi, en je bent nog steeds een inspiratie. Twijfel niet aan jezelf <3
(ook niet als je grote voorbeeld toch een aantal hele nare randjes blijkt te hebben. de boodschap die jij uit haar boeken hebt gehaald, heeft daar niets mee te maken – je kindertijd is niet verpest, en de liefde die je kan voelen voor haar geschreven woord zoals je het destijds tot je genomen hebt, is niet opeens retroactief verpest. Alleen de persoon erachter heeft een aantal opvattingen die niet oké zijn. Ik ken het gevoel, hoor – ik heb vergelijkbare gevoelens voor de grote schrijvers van mijn tienertijd zoals Orson Scott Card, en laten we het in godesnaam niet hebben over Marion Zimmer Bradley en David Eddings, ugh).
De ergste hitte is er vanaf, en hopelijk mag iedereen elkaar binnenkort weer zien, en wat leuks doen. Zoals beurzen, en concerten, en knuffelen. Ik mis het ook zo :'(
Keep on rocking, Emmy <3
Oh Emmy, ik loop hier weer wat achter met mijn blogfeed. Dit wordt dus een vertraagde reactie. Ik vind het zo jammer dat mensen steeds zo snel klaar staan met kritiek. Less judgement, more kindness is één van mijn favoriete doelstellingen en het zou de wereld zoveel mooier maken indien meer mensen zo zouden denken/leven.
Natuurlijk kan een situatie altijd nog slechter zijn maar dat betekent niet dat jij je niet triest mag voelen omdat je verwachtingen niet verwezenlijkt kunnen worden. Ik moet het mezelf ook vaak voorhouden hoor. Enerzijds herhaal ik regelmatig voor mezelf dat ik geluk heb dat we een huis met tuin hebben en geen financiële problemen. Ik besef immers maar al te goed dat dat een luxepositie is. Maar het betekent niet dat ik de contacten met vrienden en familie niet mis, dat ik mijn metekindje niet gewoon wil kunnen knuffelen en voorlezen terwijl ze op mijn schoot zit, dat ik het niet jammer vind dat we niet naar Londen zijn kunnen gaan, dat ik die eeuwige pijnklachten en uitputting niet enorm beu ben, …
Maar dan kom ik op social media en zie ik al die posts over Black Lives Matters, transgenders die belaagd worden door iemand van wie ik dacht dat ze het goed voor had met mensen, oorlogen, zoveel onschuldige slachtoffers, … en plots voel ik me schuldig omdat ik ’triest’ ben om iets. Maar gevoelens zijn er nu eenmaal, hoeveel je ook relativeert. Bepaalde zaken hebben nu eenmaal een grote impact op je leven en hoe je je voelt. Dat heb je zelf niet in de hand en het zou ook niet gezond zijn om die gevoelens op te kroppen omdat anderen het slechter hebben dan jij.
Soms mis ik de tijd waarin het bloggen centraal stond en social media veel minder aanwezig was. Want nu lijkt het alsof ik een overmatige stormvloed aan informatie over me heen krijg en ik vind het gewoon onmogelijk om het allemaal bij te houden.
Ik hoop dat het je rust kan brengen om even een stapje terug te zetten en dat je je snel weer wat beter voelt en opnieuw met plezier kan bloggen, lezen, … Dit jaar is echt een rollercoaster en ik ben nu vooral heel erg aan het duimen dat 2021 eerder te vergelijken zal zijn met de rustige bootjes in de Efteling ipv van een wilde rit met een massa onaangename verrassingen.