Hoe breng je allerlei instellingen in de war: hoe mijn onderbuikgevoel klopte en we dus toch langs de gemeente moesten voor de achternaam van onze baby

Zo! De titel van deze blogpost is een hele mond vol, maar aangezien dit weer zo’n typisch gevalletje ‘hebben wij weer’ was en het met de zwangerschap te maken heeft, wilde ik er toch graag over schrijven. Maar om even een beeld te scheppen, moeten we terug naar 13 mei 2016: de dag waarop mijn man en ik elkaar het ja-woord gaven en hij mijn naam aannam in plaats van ik de zijne.

Heel veel mensen vinden het heel bijzonder wanneer ik vertel dat mijn man mijn naam heeft aangenomen na ons trouwen. Ik wilde mijn eigen naam sowieso aanhouden en mijn man wilde zijn naam liever kwijt. Dus dit was een prima oplossing en ook gewoon toegestaan. Maar jeetje mina wat heeft dit voor veel drama gezorgd. Blijkbaar is het namelijk zo dat allerlei instanties volledig van slag raken wanneer je zoiets flikt. Zaken die zij dagelijks meemaken met vrouwelijke klanten die net getrouwd zijn, zijn opeens heel moeilijk wanneer een man zijn ‘jongennaam’ niet meer wil gebruiken. Wat zijn we toch een ouderwets land wat dat betreft.

Natuurlijk is het zo dat je ongeacht het trouwen, je naam nooit echt veranderd. Ja, je draagt de naam van je partner, maar in je paspoort zal altijd je meisjes (of in ons geval) jongensnaam blijven staan. Bij mijn nam is er ‘echtgenoot Van Ruijven’ aan toegevoegd om aan te geven dat dit de naam is die hij in het dagelijks leven gebruikt. De moeite die het hem kostte om een zakelijke rekening te openen omdat gemeente, KVK en bank langs elkaar heen werken was er eentje om snel te vergeten. We dachten dat we niet zo snel meer zo’n situatie mee zouden maken.

Tot er opeens iets tot me doordrong.

Als je als getrouwde vrouw namelijk een kindje krijgt, krijgt het kindje automatisch de naam van de echtgenoot. Zou dit in ons geval dan betekenen dat ons kleine meisje dan zijn jongensnaam zou krijgen, een naam die wij niet eens willen gebruiken!? HO, STOP! Alle alarmbellen gingen bij me af. Nergens kon ik een antwoord vinden, behalve dan dat je bij erkenning van het kindje kan kiezen voor een achternaam. Maar wij waren al getrouwd, dus het kindje zou automatisch erkent worden.

Dit vond ik frustrerend. Waarom krijgt een kindje sowieso de naam van de vader? Ik vind dit echt heel ouderwets, ondanks dat anderen vinden dat het mooi is, omdat je dan echt samen wat deelt. Ammehoela. Ik heb dat kind nog altijd gedragen, hoor. Of is dit mijn feministische kant die de overhand heeft genomen?

Anyway.

Ik besloot de gemeente te bellen en legde mijn probleem voor. Ook zij twijfelde. Ze had hier nog nooit van gehoord en had geen idee welke naam het systeem dan automatisch zou invoeren. Ze vroeg me of ze me mocht terugbellen zodra ze het antwoord had gevonden.

En wat bleek? Mijn onderbuikgevoel had het juist. Er moest inderdaad een akte worden opgesteld waarin wordt aangegeven dat onze kinderen mijn naam zullen dragen. Eenmalig moest voldoende zijn. Dankjewel gevoel! En dankjewel mijn drang om alles meteen geregeld te willen hebben.

Ik vind het hele idee echt belachelijk, maar wat moet dat moet. Ons kindje zal mijn naam krijgen, hoe het ook wendt of keert.

We hadden nu twee keuzes: of het van te voren regelen, of het doorgeven bij de aangifte van haar geboorte. Dit zou echter wel betekenen dat ik mee zou moeten, terwijl ik net bevallen ben. Dat leek me nou niet bepaald handig, dus ik heb een afspraak gemaakt om dit van te voren te regelen.

Dus wij vorige week donderdag naar het gemeentehuis, waar ze onze afspraak ook nog eens verkeerd bleken te hebben ingepland… maar uiteindelijk zaten we er dan, klaar om ons meisje de juiste achternaam te geven. Dit ging gelukkig heel erg vlot en de ambtenaar die ons hielp was vriendelijk en behulpzaam. Voor we het wisten liepen we met de akte van naamgeving naar buiten, gerustgesteld dat het binnen de gemeente Den Bosch nu automatisch naar boven zou komen. Weer een zorg minder!

Blij met onze keuze en dankbaar dat we deze mogelijkheid hebben, zijn we weer naar huis gegaan. Voor je het je afvraagt: zo’n akte kost geen geld (gelukkig!) en kan ook na de bevalling gedaan worden, maar beide ouders moeten dan wel aanwezig zijn bij het aangeven van de geboorte.

Nog maar een paar weekjes, en ons meisje ligt in onze armen!