Challenge | Wat als.. YA echt was.

Geplaatst op 25 april 2014 door Emmy in TAG / 8 Comments

Joany plaatste vorige week een wel hele leuke challenge. Eentje waarbij je je moet voorstellen dat alles uit YA boeken echt kan zijn, en dan mag je daaruit je persoonlijk biografie samenstellen. Meteen begon ik te kwijlen en kreeg ik allemaal lumieuze ideeen. Ik wilde die challenge. Zo. Graag. Doen. Gelukkig werd Vanessa getagd en die was zo lief om mij aan te wijzen. YES. Woehoe.

Het leukste is nog wel dat je bij zo’n challenge uit mag pakken en lekker gek mag doen. Kan jij achterhalen welke boeken ik allemaal gebruikt heb?

Ik kom uit een vreemde familie. Nou ja. Vreemd. Alle familieleden via mijn vaders kant zijn weerwolf. Zo ook ik en mijn zusje. Voor mijn moeder was dat best wel lastig, want tegen de tijd dat wij in de pubertijd kwamen, waren we tweemaal per maand niet te handelen. Gelukkig zorgden mijn moeders genen voor wat rust in de tent, want op mijn elfde verjaardag tikte er een grote bruine uil tegen het keukenraam. Ik weet het nog goed hoe ik daar samen met mijn moeder en zusje aan de keukentafel zat met een flinke zak ijs tegen mijn hoofd, omdat mijn zusje en ik die nacht er voor (tijdens de volle maan) al stoeiend een heuvel waren afgerold en ik tegen het schuurtje van de buurman was geknald. Mijn moeder klapte verukt in haar handen en een aantal weken later zat ik onzeker in een enorme stoomtrein met een gloednieuwe toverstok in mijn zak (mijn zusje zou drie jaar later volgen, waardoor de terror thuis zich verplaatste naar school). Ik werd gesorteerd in Zwadderich, en dat is heus niet omdat ik kwaadaardig ben, of omdat ik groen zo’n mooie kleur vindt. Nee, ik had ambitie en een verborgen talent om voor een groep te staan, waar ik met een beetje bluff heel veel mensen dingen wijs kon maken.

Ik haalde mijn diploma met een prima gemiddelde, maar ik had geen enkel idee wat ik nou wilde worden. Dus besloot ik te gaan reizen en liet ik mijn familie achter. Al snel kwam ik een nogal onguur type tegen die me kennis liet maken met allerlei andere duistere figuren. Nee, ik heb niks vreselijks gedaan hoor, maar ik wist wel een drankje te stelen wat me de mogelijkheid gaf om onafhankelijk van de maan te veranderen in mijn dierlijke gedaante. Helaas waren nare neveneffecten dat ik soms spontaan dingen (of mezelf) in brand stak. Oeps. Door mijn nieuwe vermogens kon ik wel ver en snel reizen en kwam ik in aanraking met landen die zo goed verborgen zijn dat je het niet zou geloven als je het niet zelf gezien had. Ik ontmoette bonte karakters en verhuurde mezelf als huurmoordenaar (als het mee zat) of als trekwolf (als het tegenzat). Ook deed ik mee in illegale straatgevechten, om zo mijn brood te verdienen. Binnen drie jaar was mijn huid getekend door littekens en had ik een hele berg bijnamen verdiend. Op de meesten was ik niet zo trots.

Op een gure winternacht zat ik in een pub die zo uit een middeleeuws verhaal gewandeld kon zijn, samen met een handvol huursoldaten bestaande uit Shadowhunters (stelletje duiven), vampiers (kots kots) en heksenmeesters, verdedigden we een dorpje aan het grensgebied. De ‘gewone’ mens was aan het oprukken en wij moesten voorkomen dat ze het Wyldwoud zouden overspoelen. Het gebeurde in een tel. Een oorverdovend gebrul deed onze trommelvliezen scheuren en we doken in elkaar terwijl we onze wapens grepen. De man naast me, een ietswat onhandige elf, sneed bijna mijn oor af met zijn zwaard toen hij die trok. We knipperde met onze ogen en het dak van de pub werd afgescheurd alsof het van papier was. Verbijsterd keken we naar de sterrenhemel, die plots verduisterde. Een duistere gedaante met felgele ogen keek op ons neer. Het opende zijn muil en ik zag een enorme vuurbal ontstaan in diens keelgat. DRAAK. De grootste barbaar van de groep begon te sputteren en te gillen als een meisje. Hij viel flauw voordat we hem uit konden toeschreeuwen.

Ikzelf maakte net de aanstalten om mezelf te veranderen, toen ik HEM opeens zag. Fier zat hij op de rug van de draak, precies tussen de giftige stekels in. Hij keek ons aan met een kalmte die de rillingen over mijn rug deed lopen. Zijn blik bleef bij mij hangen en ik voelde zijn ogen branden. Zijn ogen, net zo geel als die van de draak. Wat moest die halfgod van ons?

Ik weet het nog steeds niet. Want altijd als ik er naar vraag glimlacht hij vaag. Ja, ik ben bij hem gebleven. Noem het het lot, of een bijzondere samenloop.. Een jaar later wonen we in een verlaten kasteel, waarbij de draak rondjes vliegt rondom de enorme kasteeltoren en ik alle boeken die ik maar kan vinden in de enorme bibliotheek onderbreng. Maar we wonen niet alleen. Mijn opleiding op Zweinstein en mijn jaren als zwerver (en manusje van alles) hebben me blijkbaar voldoende ervaring opgeleverd om mijn kennis te delen, en we zijn onze eigen school begonnen. Mijn zusje is ook hierheen getrokken.. En ze kwam de weerwolfterror alsnog in een huis. Al moeten we die terror nu delen met iets groters.

Nou… waar was die zak ijs…

Nou, dat was leuk om te doen! Eigenlijk is het maar wat geworden… Zo maar.. spontaan. En wie zal ik nu eens taggen?