Als er iets me frustreert is het niet de taalfouten van anderen, maar die van mezelf. Ik ben geen held in talen en dat stoort me mateloos. Al sinds de basisschool wilde ik er juist zo goed in zijn, maar dat lukte niet. Ik doe alles maar op gevoel en maak af en toe de meest domme fouten die er bestaan, zonder dat ik het echt doorheb. Dan lijkt het meteen alsof ik de Nederlandse taal niet machtig ben, terwijl ik toch aardig met woorden kan toveren (denk ik) en af en toe best leuke stukjes uit mijn vingers weet te trekken. Toch zal ik nooit een held worden in taal. Maar is dat een reden om een schrijfdroom op te geven? Ik denk het niet.
Iets wat ik veel op mijn stage hoor van mijn leerlingen is het ‘ik kan niet tekenen’, zo gaat dat ook met schrijven. ‘Ik ben niet goed in taal, dus kan ik geen verhalen schrijven’. Wat een onzin! Is het niet de fantasie, het kunnen overbrengen van een verhaal wat daadwerkelijk belangrijk is? Is het daadwerkelijk zo storend als iemand een taalfout maakt, maar toch een super leuk en origineel verhaal neer kan zetten wat je werkelijk compleet meetrekt naar een bijzondere wereld? Ik vind het moeilijk hoor, want ik heb constant het idee dat je bekritiseerd wordt als wannabe schrijfster op je taal. Onzekerheid die overslaat in twijfel. Twijfel die je beperkt in het vormgeven van een bijzondere wereld.
Daarom vind ik NaNoWriMo ook zo leuk. Iedereen massaal aan het typen, niemand kijkt naar een komma op de verkeerde plaats en iedereen motiveert elkaar om juist zo veel mogelijk te schrijven en om een bijzondere wereld neer te zetten. Opeens is het verhaal of de plot belangrijker dan dat het taalkundig gezien klopt en zodra november voorbij is, is het weer andersom. Kan iemand mij vertellen waarom dat is? Dure woorden kunnen neergooien, de prachtigste zinnen opkrabbelen, zonder enkele dt fout of een kei zijn in het gebruiken van ware schrijftaal, maakt je dat echt een schrijver? Of ben je een schrijver als je dat verhaal dat in je hoofd zit en echt smeekt om gehoord te worden op papier krijgt?
Bij mij begint het een beetje te kriebelen als mensen die echt oprecht goed zijn in taal doorschieten en opscheppen over hun goede taalvaardigheid. Natuurlijk ziet het er toppie uit, maar de een is goed in Nederlands, de ander in wiskunde en de ander in slap kletsen (zoals ik). Ik zou dat slappe geklets liever ook inwisselen voor taal of wiskunde, maar helaas, en dus moet ik het doen met het verzinnen van leuke verhaaltjes. Die er uit willen. HEEL GRAAG.
Ja, ik maak fouten. Veel ook nog waarschijnlijk. Maar dat kan me momenteel geen ene kont schelen, want als ik wil schrijven, dan doe ik dat. En ooit komt mijn boek er wel, ook al is Nederlands niet mijn goedste vak.
Frustreer jij je wel eens over je eigen taal?
Ik had hier gisteren ook op gereageerd, maar er is waarschijnlijk iets niet helemaal goed gegaan.
Spelfouten frustreren mij, omdat ze ervoor zorgen dat ik een tekst niet lekker kan lezen. In jouw eerste zin staat nu ‘frustreerd’ en dat moet ‘frustreert’ zijn. In mijn hoofd loopt de zin dan niet lekker, ik struikel als het ware en dan begin ik weer opnieuw met die zin. Dan zie ik dus dat het een spelfout is. Het houdt me even op.
Natuurlijk vind ik een creatief en origineel verhaal veel belangrijker! Maar ik denk wel dat ik er minder van zou kunnen genieten als het heel simpel geschreven zou zijn.
Goed dat je er zegt 8).
Maar zo heeft iedereen denk ik wel iets wat kan storen. Ik vind het bijvoorbeeld een beetje over de top als een schrijver perse allemaal dure woorden wil gebruiken om zo een diepgaand verhaal te maken. Dan heb ik zelf liever simpel als het maar eerlijk is en vanuit het hart geschreven.
Ikzelf lees heel erg snel over spelfouten heen, behalve als het een heel ander woord is, zoals licht en ligt die door elkaar worden gehaald. Maar doorlezen kan ik altijd.
Ikzelf heb een beetje hetzelfde als Anneke; bij teveel spel- en grammaticafouten gaat het vervelend lezen. Aan de andere kant had ik die frustreerd niet eens gezien wou ik zeggen, maar volgens mij heb je het heel slim aangepast. 😉 Maar goed, bij jou vind ik het nog heel erg meevallen, zo af en toe een d of een t verkeerd, daar kan ik prima mee leven. En als je een keer uitgegeven wordt (fingers crossed!) wordt er toch nog een keer naar gekeken om die er uit te halen.
Iets waar ik me dan wel weer aan stoor, maar dat is echt een soort van pet peeve, is mensen die het steeds hebben over ‘me’. ‘me huisje’, ‘me mannetje’, ‘me hondje’, dat werk. Daar kan ik op de een of andere manier lang niet zo makkelijk overheen lezen als andere fouten.
Oh, en bij mezelf ben ik dan weer ontzettend perfectionistisch, ook met de d’s en de t’s. Maar ja, ik ben er dan ook goed in, en dan is het perfectionistisch zijn een stuk makkelijker. Als je dat niet makkelijk op gevoel kunt doen, gewoon lekker schrijven, je verhaaltjes zijn veel te leuk om niet geschreven te worden om een paar scheve letters!
Haha ja! Ik heb het meteen maar even aangepast. Kost weinig moeite en staat meteen wat netter!
Ik ben echt heel beroerd in d’s en t’s en dat heb ik eigenlijk altijd al gehad. Zelfs met al die ezelbruggetjes lukt het niet (balen). Maar goed, so be it!
En dat over me… Ja, echt wel! Brrr. Daar kan ik dan weer niet tegen. 🙂
Thanks! 😀
Hihi, arme Emmy toch! Ik moet je bekennen dat ik nog nooit fouten heb opgemerkt in je blogs. Maar ja, als dat wel zou zijn: Nou en? Iedereen maakt fouten. Of je nu helder hebt wanneer je een DT of een T plaatst of niet. Over het algemeen weet ik dat wel, maar ik maak ook fouten.
Daarnaast: Groot gelijk dat het schrijver-zijn erom gaat hoe je je verhaal schrijft qua verhaallijn. Het gaat er natuurlijk ook om dat het in correct Nederlands geschreven is, maar dat is niet je prioriteit. Je kunt nog net zo keurig en netjes schrijven, maar als je geen verhaal hebt dan ben je ook nergens. Ik bedoel. Je kunt ook gewoon dyslect zijn en schrijven. Zoals Helen Vreeswijk en zo. Dus. Bam. =3
BAM! :3
Gelukkig zijn er ook mensen die het leuk vinden om teksten te corrigeren zodat jij lekker je fantasie de vrije loop kunt laten gaan! 🙂 Ik heb er wel een hekel aan als mensen zeggen dat ze zo geweldig zijn met taal en dan de ene na de andere (domme) fout maken, want dan is het gewoon een gebrek aan zelfkennis!
Hulde voor editors! 🙂