De oceaan aan het einde van het pad – Neil Gaiman

De oceaan aan het einde van het pad | augustus 2013
Aantal pagina's: 275
ISBN: 9789022568682
Uitgave: Hardcover
Goodreads

Een man op leeftijd keert voor een begrafenis terug naar zijn geboortedorp. Na de dienst rijdt hij zijn oude straat in. Het huis waarin hij opgroeide, bestaat niet meer, maar wel staat de oude boerderij er nog waar zijn jeugdvriendinnetje woonde. De familie Hempstock bestond uit Lettie, haar moeder en haar grootmoeder; drie eigenzinnige vrouwen. Vanaf het moment dat hij het erf oploopt, wordt hij overspoeld door herinneringen. Aan Lettie die altijd beweerde dat de vijver in hun tuin eigenlijk een oceaan was, aan haar moeders verbluffende kookkunsten én aan haar grootmoeder, die wel heel levendig over de oerknal kon vertellen. Het voelt alsof hij weer die zevenjarige jongen is, verstrikt in een wonderbaarlijk avontuur dat zijn hele wereld op z'n kop zet. Zoals geen ander het kan, neemt Neil Gaiman zijn lezer meesterlijk bij de hand op een tocht van vergeving, berusting en volwassen worden.

Met een grote glimlach sla ik De oceaan aan het einde van het pad, dicht. Na een iets teleurstellend ‘Alles is breekbaar’ hoopte ik dat dit boek mij weer wist te betoveren op een manier waar Gaiman zo goed in is. En ja hoor. Prachtig! Daar waar anderen dit niet helemaal hun dingen vonden, vond ik persoonlijk dat dit juist weer een ijzersterke roman van Gaiman’s hand is.

Naast dat de uitgave echt prachtig is (GLITTERS!), vond ik het helemaal niet vervelend dat het grootste gedeelte van het verhaal beschreven is vanuit de wereld van een 7-jarige. Coraline en Het Kerkhof zijn immers ook vanuit personages rond die leeftijd geschreven en deze vond ik ook echt geweldig. Juist door die leeftijd en de manier waarop kinderen hele werelden kunnen vormen in het hoofd, maken de absurde dingen die het jochie meemaakt geloofwaardiger.

De manier waarop Gainman het beschreven heeft is weer heerlijk vreemd en verbogen en vol met details waar een kind op let. Ook het feit dat het een terugblik is en een bepaalde gebeurtenis er juist voor zorgt dat de oude man zich alles weer herinnerd is heel mooi. Daarnaast zitten er heerlijke enge en vreemde wezens en dingen in die zo kenmerkend Gaiman zijn en voor mij een echt heel levendig beeld voor mijn ogen liet verschijnen.

Alles ontvouwde zich voor mijn ogen als een film en ik kon echt meevoelen met het jongetje en zijn katje. Lettie en haar familie vond ik ook tof en tja.. Ik vond het dus helemaal geen tegenvallend boek, juist een hele leuke!

De oceaan aan het einde van het pad is dan misschien niet een heel spectaculair verhaal over een heldhaftige tiener, en sommigen vinden het misschien meer een kinderboek.. Maar dat is het niet. Het heeft zo veel lagen, zo veel mooie details, dat het boek voor heel veel mensen geschikt is. Eentje die je lekker zelf leest op de bank, of juist voorleest aan je kinderen. Kinderen die dan wel houden van absurde wereld, dat wel. Ik vind dan ook niet dat je dit boek in een hokje YA of fantasy kan duwen, daarom heb ik het boek ‘magisch realisme’ genoemd. Want tijdens het lezen weet je nou niet precies wat nou echt is en wat niet. Wie weet was het allemaal maar een droom…